ΜΗΤΕΡΑ ΤΙΓΡΗΣ

Η Amy Chua κινεζικής καταγωγής νομικός και συγγραφέας του βιβλίου Μητέρα Τίγρης με προβλημάτισε σοβαρά με τα αυτοβιογραφικά της στοιχεία! 

υπερήφανα υπερασπίζεται την παιδεία που την οδήγησε σε ένδοξη καριέρα σε αμερικανικό πανεπιστήμιο (αφού εγκατέλειψε τη δικηγορία που δεν της ταίριαζε!) στο οποίο και επέτυχε να εισέλθει με τις επαφές του συζύγου της επίσης καθηγητή στο ίδιο πανεπιστήμιο αμερικανοεβραίου ανδρός και διόλου εκπαιδευμένου με το κινεζικό σύστημα. 

Δεν κατάφερα να αντιληφθώ αν έκανε ποτέ διδακτορικό αφού με έμφαση τονίζει ότι κάποια εργασία της 100 σελίδων που δημοσιεύθηκε οδήγησε τα πράγματα εκεί που είναι, ούτε φυσικά φαίνεται να κρίθηκε ποτέ. Κάτι λέει για κάποιο γεύμα αλλά εκείνη ξέρει καλύτερα. Τέλος πάντων περί τα 50 έχει γράψει δύο βιβλία όπως αναφέρει και κομπάζει επαρκώς για την προκοπή της στις ΗΠΑ όπου οδηγήθηκε και το σύστημα των οποίων κατακρίνει ιδίως λόγω της ελευθερίας που προσφέρει στους νέους όπως η ίδια αναφέρει.  Δεν θέλω να προσθέσω πολλά στα όσα έχουν ήδη γραφθεί για το βιβλίο της που φυσικά έγινε best seller. Το βέβαιο είναι ότι με τη δική μου οπτική η μεγαλύτερη επιτυχία της ήταν να τιθασεύσει τον καλοπροαίρετο σύζυγο που κατά τα αναφερόμενα από την ίδια είναι και δικηγόρος και παρέχει το χρήμα στο σπίτι, να τον παντρευτεί, να του κάνει δύο κόρες και να αναζητήσει πάνω τους τη δικαίωση που η ίδια δεν έλαβε από τη δική της ζωή. 

Ο άτυχος αυτός σύζυγος και συνάδελφος τα δεινά του οποίου συζητώνται το δίχως άλλο διεθνώς, είχε διαφορετική αγωγή, φιλελεύθερη και με επιλογές. Δοκίμασε να γίνει ηθοποιός, έγινε γκαρσόνι και κατέλειξε καθηγητής νομικής, δικηγόρος, συγγραφέας (αν και η προσωπική του ζωή μοιάζει κάπως άτυχη. Η καθηγήτρια Chua χωρίς να θέλει να ομολογήσει το εθνικό της κόμπλεξ μειονεξίας, καταδιώκει τα παιδιά της στα οποία από το σύζυγο έδωσε μόνο το θρήσκευμα και αυτό σακατεμένο αφού κινέζικο φαγητό σερβίριζε στις εβραίικες γιορτές που μετείχαν τα παιδιά τα οποία και υποχρέωνε να παίζουν βιολί (μόνον κλασσική μουσική!) δημόσια ενώπιον των καλεσμένων. Η καθηγήτρια Chua ξεφτελίζει το σύζυγό της που παρά το ότι δεν υπέστη ανάλογη ανατροφή και διαφωνούσε με τον τρόπο ανατροφής των θυγατέρων του καλούτσικα τα κατάφερε όσο δεν πάει. Θα έχει τους λόγους της. Ισως ο επίσης συγγραφέας σύζυγος την απατά. Ισως μάθουμε ότι πρόκειται για μια κινέζα Μήδεια που αντί να κοιτάξει να καλοπαντρέψει τις κόρες της, όπως το πέτυχε η ίδια, αναλίσκεται να τους μάθει πιάνο, βιολί και να τις περιφέρει ως παιδιά θαύματα. Το ζήτημα όμως δεν είναι η περίπτωση της νομικού Chua. Είναι το αμερικανικό κοινό που με προβληματίζει. Η αναγνωσιμότητα και η συζήτηση για το πόνημα (κακής ποιότητας γραφή πάντως). Και φυσικά τα αμερικανικά πανεπιστήμια που καλοδέχονται τέτοιες απόψεις και διατηρούν ως μέλη του προσωπικού τους άγριες κινέζες Μήδειες με ελάχιστα προσόντα (κάτι μας θυμίζει αυτό φυσικά).

Πολλά ελληνόπουλα φέτος το καλοκαίρι θα κινηθούν προς αμερικανικά πανεπιστήμια για την αναζήτηση της μόνης αλήθειας. Οι γονείς θα καταθέσουν τα τελευταία τους ευρώ σε αυτά με την ελπίδα να μετέχουν τα τέκνα τους στα νάματα της επιστήμης. Ας αναλογισθούν τη σημασία της επιστημονικής παγκοσμιοποίησης, τις συνέπειες, τα κόμπλεξ, την αναλήθεια που αυτό συνεπάγεται. Χωρίς να υποστηρίζω ότι τα ντόπια συστήματα δεν αναπαράγουν απλά τέτοιες αλήθειες (ποιός δεν θυμάται τάχα τις συγκρούσεις γάλλων και γερμανών στη Νομική της Αθήνας) το αντίθετο, τα ξένα πανεπιστήμια αποτελούν και αυτά μέρος μιας διεθνούς πραγματικότητας που αξιώνει την επιστημονική κινητικότητα προς το ορθό και αληθές. Με τρόπο θρησκευτικό πιστοί από όλες τις γωνιές της γης προστρέχουν να καταστήσουν εαυτούς διεθνείς μανδαρίνους και να αποκτήσουν την εξουσία που επάγεται τούτο.

Πρωθυπουργοί και αστοί όλης της Ασίας, της Αφρικής, αλλά και της Ευρώπης μπορούν να βεβαιώσουν ότι ολοκλήρωσαν τις σπουδές τους σε μεγάτα ιδρύματα χωρίς καν γνώση της τοπικής διαλέκτου. Γνώρισα και εγώ κάμποσους τέτοιους. 

Ξεκινώντας λοιπόν το δρόμο για την κατάκτηση της γνώσης θα πρέπει να θυμούνται ότι η γνώση είναι διαλεκτική και αμφισβήτηση στα καθ'ημάς σωκρατικά, και να προσέχουν συναπαντήματα με τις κυρίες Chua  αλλά και τους συμπαθείς πλην ολωσδιόλου ηλιθίους συζύγους τους. Οσο για τα παιδιά τους ας επιληφθεί το Χαμόγελο του Παιδιού, προσωπικικά ενθουσιάσθηκα ακούγοντας ένα τσιγγάνο να παίζει βιολί στο λιμάνι της Μασσαλίας χθες και πιστεύω ότι η τέχνη είναι πολύ μακριά από τα δάκτυλα αυτών των παιδιών που ίσως μόνον ένα χάδι να τους λείπει.

Καλό ταξείδι λοιπόν στα πατριωτάκια μας και προσοχή σε άστοχα συναπαντήματα, στο Harvard  ή στο Yale. Γιατί περί αυτού μιλάμε.