Νόμος 3886/2010 (ΦΕΚ 173 A') για τη δικαστική προστασία στις δημόσιες συμβάσεις

Ψηφίστηκε εχθές από το τρίτο θερινό τμήμα της Βουλής ο νέος νόμος για τη δικαστική προστασία κατά τη σύναψη των δημόσιων συμβάσεων. Πρόκειται ειδικότερα για το Ν. 3886/2010 (ΦΕΚ 173 Α). Με το νόμο αυτό η ελληνική νομοθεσία εναρμονίζεται με την Οδηγία 89/665/ΕΟΚ του Συμβουλίου της 21^ης Ιουνίου 1989 και την Οδηγία 92/13/ΕΟΚ του Συμβουλίου της 25^ης Φεβρουαρίου 1992, όπως τροποποιήθηκαν με την Οδηγία 2007/66/ΕΚ του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου και του Συμβουλίου της 11^ης Δεκεμβρίου 2007.

Σε προηγούμενη ανάρτηση είχαμε δημοσιεύσει της δικονομικές οδηγίες κωδικοποιημένες (http://www.scribd.com/doc/1024550/-89665-9213).

Ο νέος νόμος, με τον οποίο καταργούνται ο Ν. 2522/1997 και ο Ν. 2854/2000 με εξαίρεση το άρθρο 6, περιλαμβάνει μία σειρά από σημαντικές τροποποιήσεις στο μέχρι σήμερα ισχύον σύστημα δικαστικής προστασίας για τις δημόσιες συμβάσεις.

Η πρώτη καινοτομία έγκειται στο γεγονός ότι στο πεδίο εφαρμογής του νέου νόμου (άρθρο 1) εντάσσονται πλέον ρητά και οι διαφορές που προκύπτουν από διαδικασίες ανάθεσης συμφωνιών-πλαισίων, συμβάσεων παραχώρησης δημοσίων έργων και δυναμικών συστημάτων αγορών (βλ. ειδικότερα την παρ. 2 του άρθρου 1).

Αρμόδιο δικαστήριο ορίζεται πλέον το Διοικητικό Εφετείο της έδρας της αναθέτουσας αρχής, το οποίο δικάζει με τριμελή σύνθεση και εκδίδει αμετάκλητες αποφάσεις. Σε γενικές γραμμές εφαρμόζονται ως προς τη διαδικασία οι διατάξεις του πδ 18/1989. Σημαντική εξαίρεση ως προς την αρμοδιότητα αποτελούν οι συμβάσεις παραχώρησης δημοσίων έργων ή υπηρεσιών, οι συμβάσεις των εξαιρούμενων τομέων (Οδηγία 20054/17/ΕΚ) και όλες οι συμβάσεις με προϋπολογισμό μεγαλύτερο από 15.000.000 Ευρώ. Ειδική αναφορά γίνεται και στις διαφορές του άρθρου 9 του παρόντος νόμου, οι οποίες αφορούν σε αξιώσεις αποζημίωσης αποκλεισθέντος διαγωνιζόμενου. Αρμόδια για την εκδίκαση αυτών των υποθέσεων παραμένουν τα δικαστήρια που είναι αρμόδια κατά τις γενικές διατάξεις. Με τη συγκεκριμένη πρόβλεψη καταργείται η αρμοδιότητα των Μονομελών Πρωτοδικείων, τα οποία είχαν αρμοδιότητα για εκδίκαση Αιτήσεων Ασφαλιστικών των Ν. 2522/1997 και 2854/2000 σε ορισμένες περιπτώσεις ανάλογα με τη φύση της αναθέτουσας αρχής. Τούτο πλέον παύει να ισχύει και η αρμοδιότητα παραμένει στα Διοικητικά Εφετεία και το Συμβούλιο της Επικρατείας ανεξάρτητα από τη μορφή της αναθέτουσας αρχής. Τούτο θα οδηγήσει στο να υπάρξει μεγαλύτερη ομοιομορφία στις αποφάσεις που πρόκειται να εκδοθούν.

Η άσκηση της προδικαστικής προσφυγής παραμένει απαραίτητη διαδικαστική προϋπόθεση για τη μετέπειτα άσκηση της αίτησης ασφαλιστικών. Προθεσμία για την άσκηση της είναι το δεκαήμερο από την πλήρη γνώση της προσβαλλόμενης πράξης. Απόφαση που εκδίδεται επί προδικαστικής προσφυγής δεν προσβάλλεται με νέα προδικαστική προσφυγή, αλλά απευθείας με αίτηση ασφαλιστικών μέτρων. Η προθεσμία για την έκδοση απόφασης από την αναθέτουσα αρχή είναι δεκαπενθήμερη. Μετά την πάροδο της προθεσμίας αυτής τεκμαίρεται απόρριψη της προδικαστικής προσφυγής σιωπηρά. Η αναθέτουσα αρχή μπορεί πάντως να κάνει δεκτή προσφυγή και μετά την παρέλευση της ανωτέρω προθεσμίας μέχρι και την προτεραία της δικασίμου της εν τω μεταξύ ασκηθείσας αίτησης ασφαλιστικών. Επίσης μπορεί να παραθέσει με το έγγραφο των απόψεών της προς το αρμόδιο δικαστήριο και πρόσθετη αιτιολόγηση στην προσβαλλόμενη πράξη. Προθεσμία για αυτήν τη συμπλήρωση ορίζεται το εξαήμερο πριν από τη δικάσιμο της συζήτησης της υπό κρίση αίτησης ασφαλιστικών μέτρων.

Εξαιρετικής σημασίας είναι τα όσα προβλέπονται με την παρ. 5 του άρθρου 4 του νέου νόμου. Σύμφωνα με αυτή δεν εφαρμόζονται επί των διαφορών που διέπονται από τον παρόντα νόμο, οι διατάξεις της νομοθεσίας ή και των κανονισμών των αναθετουσών αρχών που προβλέπουν την άσκηση διοικητικών προσφυγών κατά εκτελεστών πράξεων ή παραλείψεων της διαδικασίας διεξαγωγής διαγωνισμών που υπάγονται στο πεδίο εφαρμογής του νόμου. Με τον τρόπο αυτό επιλύεται το κρίσιμο ζήτημα σχετικά με την άσκηση των διοικητικών προσφυγών που μπορούν να ασκηθούν παράλληλη με την προδικαστική προσφυγή του νέου νόμου, με τρόπο που αρμόζει στα όσα έχουν κριθεί με τη σχετική νομολογία στο πλαίσιο της εφαρμογής των Ν. 2522/1997 και 2854/2000.

Σύμφωνα με το άρθρο 5 η αίτηση ασφαλιστικών μέτρων ασκείται εντός προθεσμίας 10 ημερών από τη ρητή ή σιωπηρή απόρριψη της προδικαστικής προσφυγής. Η προθεσμία για την άσκηση της προσφυγής η άσκησή της καθώς και η προθεσμία για την άσκηση της αίτησης ασφαλιστικών κωλύει την υπογραφή της σύμβασης, εκτός αν εκδοθεί προσωρινή διαταγή με αντίθετο περιεχόμενο. Κατά τα λοιπά πάντως με ρητή πρόβλεψη δεν κωλύεται η πρόοδος της διαγωνιστικής διαδικασίας. Μπορεί επίσης να εκδοθεί προσωρινή διαταγή, ώστε να παρασχεθεί αποτελεσματικότερη δικαστική προστασία ή για να αρθεί το κώλυμα της υπογραφής της σύμβασης που έχει προαναφερθεί. Η αίτηση γίνεται δεκτή, εφόσον πιθανολογηθεί παράβαση κανόνα δικαίου της Ευρωπαϊκής Ένωσης ή του εθνικού δικαίου. Η αίτηση μπορεί να απορριφθεί αν προκύπτει βλάβη σημαντικότερου γενικού δημοσίου συμφέροντος.

Οι πράξεις των οποίων την ακύρωση μπορεί να ζητήσει ο ενδιαφερόμενος αναφέρονται στο άρθρο 7, όπου γίνεται και μία ενδεικτική αναφορά (όρος της διακήρυξης ή των τευχών δημοπράτησης ή άλλου εγγράφου σχετικού με τη διαδικασία του διαγωνισμού, πράξεις αποκλεισμού από τη συμμετοχή στο διαγωνισμό, πράξεις αξιολόγησης και κατακύρωσης του διαγωνισμούς). Αν η πράξη ακυρωθεί μετά τη σύναψη της σύμβασης με την επιφύλαξη του άρθρου 5 παρ. 2 (κώλυμα για την υπογραφή της σύμβασης λόγω του ότι ισχύει η προθεσμία για την άσκηση προσφυγής ή αίτησης ασφαλιστικών μέτρων) η ισχύς της δεν πλήττεται, εκτός αν πριν από τη σύναψή της είχε ανασταλεί η διαδικασία κατακύρωσης του διαγωνισμού με απόφαση ασφαλιστικών μέτρων ή προσωρινή διαταγή. Στην περίπτωση αυτή ο ενδιαφερόμενος μπορεί να αξιώσει αποζημίωση σύμφωνα με το άρθρο 9 του νέου νόμου.

Με το άρθρο 8 δίδεται η δυνατότητα στον ενδιαφερόμενο να ζητήσει την ακύρωση της σύμβασης που υπογράφηκε για συγκεκριμένους λόγους (ανάθεση χωρίς προηγούμενη δημοσίευση προκήρυξης στην Επίσημη Εφημερίδα της ΕΕ, μη τήρηση της υποχρέωσης αναστολής της σύναψης της σύμβασης κατά τα ανωτέρω κ.α.). Η κήρυξη της σύμβασης ως άκυρης έχει ως αποτέλεσμα την αναδρομική ακυρότητα και οι αξιώσεις των μερών διέπονται από τις διατάξεις περί αδικαιολόγητου πλουτισμού. Στην περίπτωση που ο ανάδοχος γνώριζε ή όφειλε να γνωρίζει την ακυρότητα της σύμβασης δε δικαιούται αποζημίωση ούτε με τις διατάξεις του αδικαιολόγητου πλουτισμού ή η εν λόγω αξίωσή του ικανοποιείται μόνο εν μέρει. Η διατήρηση της ισχύος της σύμβασης παρά την ακυρότητά της είναι δυνατό, εφόσον τούτο επιβάλλεται από λόγους δημοσίου συμφέροντος.

Προβλέπεται επίσης η δυνατότητα αποκλεισθέντος ενδιαφερόμενου να διεκδικήσει αποζημίωση κατά ανάλογη εφαρμογή των άρθρων 198 και 198 ΑΚ. Επίσης αν ο ενδιαφερόμενος αποδείξει ότι εάν δεν είχε εμφιλοχωρήσει η παράνομη πράξη της αναθέτουσας αρχής, τότε δικαιούται να διεκδικήσει αποζημίωση με τις γενικές διατάξεις. Για την επιδίκαση της αποζημίωσης αυτής απαιτείται να έχει προηγουμένως ακυρωθεί η παράνομη πράξη ή παράλειψη από το αρμόδιο δικαστήριο.

Με το άρθρο 10 προβλέπεται η υποχρέωση των ελληνικών αρχών να συνεργάζονται με την Ευρωπαϊκή Επιτροπή στο πλαίσιο της αρμοδιότητάς της να μεριμνά για την τήρηση του κοινοτικού δικαίου.

Οι διατάξεις του νέου νόμου για την καθ’ ύλη αρμοδιότητα αρχίζουν να ισχύουν από την 1^η Ιανουαρίου 2011. Οι διατάξεις του νέου νόμου που διέπουν τις διαφορές που αναφύονται από πράξεις ή παραλείψεις, οι οποίες εκδίδονται ή συντελούνται μετά την έναρξη ισχύος του. Η ισχύς του νέου νόμου αρχίζει από τη δημοσίευσή του στην Εφημερίδα της Κυβερνήσεως, εκτός αν προβλέπεται διαφορετικά σε κάποια από τις διατάξεις του.

Για προβολή του πλήρους κειμένου του νόμου, της αιτιολογικής έκθεσης και ενός μικρού σχολιασμού του: http://www.scribd.com/doc/38475968

Υιοθεσία αλά ιταλικά

Τα χρόνια που ήμουν στη Γαλλία κυκλοφόρησε μια έξοχη διαφήμιση της बरिला για μακαρόνια με θέμα μια διεθνή υιοθεσία।Τότε ακόμη στη χώρα μας η αποκάλυψη της φυσικής οικογένειας ήταν ταμπού। Και εν πολλοίς και σήμερα γι'αυτό μιλάμε। Λιγο σπρώχνει το διάλογο ο Παπακαλιάτης αλλά και αυτός τι να σου κάνει।
Σήμερα το lawnet μας ενημερώνει για την νέα αυτή απόφαση। Δεν είναι λοιπόν δυνατή στην Ιταλία η άρνηση υιοθεσίας έγχρωμου παιδιού ή παιδιού με πρόβλημα υγείας।
Οι υιοθεσίες οφείλουν να είναι τυφλές στο χρώμα του παιδιού λοιπόν εφεξής στους γείτονές μας। Η απόφαση κρίνεται ως υπερβολική। Προσωπικά την βρίσκω ορθή και σύμφωνη με το σύγχρονο νόημα και σκοπό του θεσμού।
Η πολυεθνική οικογένεια είναι μια πραγματικότητα και στα ζευγάρια και στα φυσικά τέκνα και στα θετά। Η οικογένεια στο σύνολο της είναι μια νέα πραγματικότητα που αξίζει να μας βάλει σε σκέψεις। Η Ιταλία σκέπτεται με τον Αρειο Πάγο της δυναμικά। Εμείς?

Ο στολίσκος της Γάζα

Οι εξελίξεις πικρές και ελπιδοφόρες σημαίνουν ότι διάφοροι "ήρωες που περπατούν στα σκοτεινά" προκαλούν ανατροπές που σε αφήνουν άφωνο।
Το καράβι για τη Γάζα προκαλεί ένα διεθνή διάλογο που αξίζει να αφουγκρασθούμε με την πολλαπλότητα που αρμόζει।
Εδώ δεν θα μιλήσω για τους νεκρούς απλούστατα γιατί κανείς δεν πέθανε από αυτούς τους ανθρώπους। Κάθονται παρέα μας και μας δίνουν ελπίδα και πίστη (ανεξάρτητα από το αν κανείς ταυτίζεται απόλυτα με τα πιστεύω τους) μόνο και μόνο γιατί ξεκίνησαν ένα ταξείδι γνωρίζοντας τι θα συνέβαινε। Ολοι μας χρειαζόμαστε τέτοια ταξείδια είτε για να μας προκαλούν είτε για να μας συνεφέρουν।
Θάθελα νάμουν μαζί τους। Ιδίως με αυτούς που είναι αποφασισμένοι να επιστρέψουν και βάζουν πάλι πλώρη για εκεί.
Καλό ταξείδι λοιπόν στο Ιρλανδικό πλοίο και του εύχομαι να δέσει ασφαλές καθώς κουβαλάει μαζύ με το πολύτιμο ανθρώπινο φορτίο του και τα όνειρα όλων μας.

11 Σεπτέμβρη - 5 Μάη: τα φλεγόμενα κτίρια

Το δικο μας είναι μικρό και... διατηρητέο, αλλά Τράπεζα.
Το δικό μας φυσικά είναι μόνο στη Σταδίου, αλλά στο κέντρο της πόλης
Το δικό μας έχει λίγους ορόφους, αλλά και από αυτούς σκοτώνεσαι όταν πηδάς,
Ομως όλα τα είδαμε στην τηλεόραση, όπως και τότε
Κάποιοι τα έζησαν και από κοντά περπάτησαν αγκαλιά με τον καπνό, όχι στην έκταση του Μανχάταν αλλά πήραμε μια γεύση ... μεγαλείου
Είδαμε τον κόσμο να πηδά από τα παράθυρα
Είδαμε τους νεκρούς ... ε και?
Είχαμε θέαμα ρωμαϊκό!

Οι φταίχτες των κατασχέσεων, των καρτών στο όριο, των ατέλειωτων δανείων καίγονται
Οχι τα αφεντικά, απρόσωπα οι φταίχτες... οι απεργοσπάστες
Τώρα που έχουμε και νεκρούς θα δείχνουμε τα λουλουδάκια και τα κεράκια. Οπως ακριβώς και εκεί.

Και οι εμπρηστές, οι δολοφόνοι με κάποιο τρόπο είναι ήρωες. Γιατί έκαναν πράξη το θυμό όλων. Οχι φυσικά όπως τότε αλλά με όμοιο τρόπο. Ε ναι! εκείνοι είχαν περισσότερη φαντασία και το θέαμα που πρόσφεραν ήταν τηλεοπτικότερο. Είχαν και αεροπλάνα. Εμείς μόνον ψόφιες μπανάλ μολότωφ.

και εν τέλει μόνον ... τρείς νεκρούς!
Εθιστήκαμε στο θέαμα εμείς η κοινωνία με τους μικρούς ασήμαντους Νέρωνες
Εθιστήκαμε στην απρόσωπη βία που δεν μας αφορά γενικώς
Ηδη από τη δεκαετία του 90 σκοτώναμε τους μετανάστες στα κοτόπουλα και τους θάβαμε στο χωράφι ανώνυμα. Ηδη από τη δεκαετία του 90 αδιαφορούσαμε για τις φιλιπινέζες που μεγάλωναν τα παιδιά μας. Ηδη από τη δεκαετία του 90 ζούσαμε με τρόπο μεσημεριανάδικου, με λαιφ σταιλ και δανικά και ποιός νοιαζότανε... Οι γιαγιάδες ασχολούνται με μπότοξ, ζούν με αλοδαπή παρέα, πεθαίνουν αλβανικά, οι μαμάδες με νύχι και προζάκ και ανεκπλήρωτες καριέρες, οι μπαμπάδες (αν δεν είναι γκέι) με το χρήμα και τα χρέη και φαντασιώσεις ερώτων ... ρωσικών. Η γενιά αυτή δεν έβγαλε επάξια ούτε μία γκόμενα. Ρωσίδες ή "σαν ρωσίδες" αναλώσιμες ψυχές έσπειραν την κοινή αντίληψη ότι οι άνθωποι είναι εικόνες, στιγμές, μια ευκολία παρήγορη ενόσω ο παπούς της γενιάς του Πολυτεχνείου και η γιαγιά με τη φούστα με το καθρεφτάκι διεκδικούν ζηλότυπα το ρόλο των αρχόντων.
Εθιστήκαμε στους θανάτους των άλλων που χρησιμοποιούμε εργαλειακά.
Εθιστήκαμε στην άσημη εικόνα τους. Μας έχτισαν αεροδρόμια και δρόμους (αυτά τα λιγοστά που έχουμε) για την εκσυγχρονιστική μας εικόνα, κρατούν τις δουλειές μας και τα ξενοδοχεία για τον ένδοξο τουρισμό και μάλιστα τους αγοράζουμε και τα παιδιά που περισσεύουν Εμείς Εμείς στη χώρα του ελεύθερου εμπόριου όπλων, ναρκωτικών και ανθρώπων.
Γι' αυτό το χρήμα είναι τόσο σημαντικό στον τόπο μας που το ξεπλένει με γήπεδα και εμπορικά κέντρα και κόττερα.

Η μάνα της Ηλίας που κάηκε με τα παιδιά της αγκαλιά ξεχάστηκε. Τώρα έχουμε την καμένη έγκυο. Η καμένη γενιά βλέπει να καίγονται οι άλλοι και ζει το όραμα του Νέρωνα. Μόνον που δεν είναι αυτοκρατορική αυτή η γενιά.

Είμαστε λοιπόν άσημοι Νέρωνες.
θα το αντιληφθούμε?
θα αντιδράσουμε ποτέ?

Ηθη τρομοκρατών σήμερα

Σήμερα νοστάλγησα τα ήθη της 17 Νοέμβρη άλλη μια φορά.

Εκείνοι σκότωναν στόχους με θάρρος και ρίσκο. Μια φορά έκαναν λάθος και το έκαναν θέμα.
Σήμερα αναρωτιέμαι γιατί τρείς εργαζόμενοι...

Θα μπορούσαν να καθαρίσουν το αφεντικό αν ήταν όπως η 17 Νοέμβρη, αν το μπορούσαν φυσικά. Που είναι αρκετά επώνυμος και φυλάσσεται. Που θα αποδείκνευε ότι έχουν θάρρος και γνώμη.

Οχι φυσικά δεν θεωρώ ότι θάπρεπε να γίνει αυτό. Κανέναν άνθρωπο δεν θα θεωρούσα άξιο να σκοτωθεί για οποιοδήποτε λόγο. Ιδίως να πνιγεί σε καπνούς. Προδήλως δεν θεωρώ ορθές τις πράξεις τρομοκρατίας.

Δεν μπορώ όμως να μην νοσταλγήσω τους τρομοκράτες με κουράγιο και γνώμη και ρίσκο.
Το να σκοτώνεις τυχαία δεν σε καθιστά τρομοκράτη. Ούτε επαναστάτη, ούτε τίποτε.

Κρίμα γιατί κάποιοι θεωρούν ότι η επανάσταση δημιουργεί ιστορία και η βία είναι η μαμή της ιστορίας.

Τζάμπα Μάγκες οι τρομοκράτες μας.

Δημήτρης Τσάτσος

έφυγε λοιπόν και ο Δημήτρης.
Ας είναι καλοτάξειδος.
Εκτός από τα όσα θα διαβάσουμε και ακούσουμε αναλυτικά αυτό τον καιρό αλλά και όσα θα διηγηθεί η ιστορία (όχι παιδιά δεν ήταν αδελφός του Κωνσταντίνου Τσάτσου αλλά ανηψιός ας πούμε...) ο Δημήτρης έλεγε τα πιό ωραία ανέκδοτα. Πολλά εκ των οποίων για το συνάφη του τόσο το ακαδημαϊκό όσο και το πολιτικό.
Δεν ξέρω πόσο ήταν πραγματικός αντιστασιακός αλλά σίγουρα το να λες ωραία ανέκδοτα είναι μιας μορφής αντίσταση και αυτό...

Διεθνές Νομισματικό Ταμείο ή IMF

Τί είναι λοιπόν το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο?

Μια πρώτη ενημέρωση μπορεί να έχει κανείς στην ιστοσελίδα του.
Η καλή μας WIKI προσφέρει επίσης πληροφορίες αν και κανείς τελικά δεν λέει όλη την αλήθεια.
Παιδί της παγκοσμιοποίησης το συγκεκριμένο Ταμείο καλείται να δώσει υπόσταση σε μια μικρή καταρρέουσα ευρωπαϊκή χώρα.
Αμφιλεγόμενο παιδί βέβαια. Οπως κάθε παιδί του Μπρέτον Γουντς για τον προοδευτικά σκεπτόμενο πολίτη. Παιδί του Κευνς και όχι του Στιγκλιτσ. Ομως τότε γατί?

Ποιός είναι ο πιθανός του ρόλος για τη χώρα τάχα?
θα ακούσουμε πολλά.
θα μας τρομάξουν.
Η απάντηση γι'αυτό δεν βρίσκεται στο νόμο αλλά στον καθρέφτη μας. Η στον καθρέφτη του Τσερόκι μας. Η στην είσοδο της δανικής μας μεζονέττας.
Η απάντηση, τώρα που ο τσολιάς πήρε το λόουερ, είναι γι'αυτόν νεράκι.
Δεν είμαι από αυτούς που το βλέπουν ως λύση. Διότι δεν πιστεύω στις λύσεις.
Και το ΔΝΤ δανείζει. Τα δάνεια είναι ΟΛΑ μα όλα δάνεια. Καλύτερη είναι η εργασία.
Το γνωρίζουν οι χριστιανοί από τότε που ο θεός τους έδιωξε από τον παράδεισο. Με τον ιδρώτα σου να κερδίζεις το ψωμί σου...
Το γνωρίζουν βέβαια και οι υπόλοιποι...
Άναρωτιέμαι γιατί ακόμη κανείς δεν ομιλεί για τον ιδρώτα. Για την εργασία. Και εμμένει ρητορικά στο δανεισμό. Εστω και από το μπαμπούλα ΔΝΤ. Α... το μπαμπούλα..
καλά το είπα. Αυτή την ψευδαίσθηση απώλειας του παραδείσου που αρκεί μια υπογραφή στο δάνειο για να τον ξαναβρείς με τις μηλιές του και τα φίδια του.
Οπως ξέρουμε όμως κάποιοι δεν πιστεύουμε στους δράκους και τους μπαμπούλες. Παίρνουμε τις ευθύνες μας και χάνουμε τον ύπνο μας.
Οι υπόλοιποι ας κοιμούνται αγκαλιά με το ΔΝΤ.
Οσοι χάσουν τον ύπνο τους ας κοιμούνται (λιγάκι βέβαια) αγκαλιά με τον καλό τους.
Ο παράδεισος με τα μηλα και τα φίδια μπορεί να περιμένει.

Παράνομη υπαίθρια διαφήμιση και κράτος δικαίου

Επανέρχομαι σε ένα θέμα για το οποίο έχουμε όλοι οπτική αίσθηση. Την ρύπανση της πόλης από τεράστια σιδερένια ματσούκια με διαφημίσεις με σιδερένια βάθρα σε ταράτσες, με πρόκληση για αγορές πάσης φύσεως ή για συμμετοχή σε πολιτιστικά δρώμενα ποιοτικά και μη. Η υπαίθρια διαφήμιση είναι κάτι που ταυτίζεται με τη χώρα. Αρκεί να διασχίσει κανείς μια ευρωπαϊκή χώρα και να επιστρέψει στην Ελλάδα. Η διαφορά είναι στα σιδερένια ματσούκια τα οποία φύονται ακόμη και στους ελαιώνες μόλις κανείς βγεί από το αεροδρόμιο ΕΛΒΕΛ στην πολιτισμένη Αττική Οδό με κατεύθυνση στην πόλη της Ακρόπολης. Προσωπικά δεν με απασχολούν τα σιδερένια ματσούκια και τα μηνύματά τους. Παρότι ότι πολλοί έχουν πληρώσει φόρο αίματος σε αυτά και κάποιοι θρηνούν τα παιδιά τους. Εμένα αυτό που σε σόκαρε ήταν πάντα η δημόσια βεβαίωση της ανομίας.

Η παράνομη υπαίθρια διαφήμηση αποτελεί την δημόσια δήλωση των αρχών ότι ο τόπος είναι φαρ ουέστ. Οτι οποιοσδήποτε κάνει ότι θέλει παράνομα και ποτέ δεν υπάρχουν κυρώσεις. Μέσα στα μούτρα μας.

Διότι και νόμοι υπάρχουν, και δικαστικές αποφάσεις και όλοι μα όλοι συμφωνούν ότι ο νόμος πρέπει να εφερμόζεται. Λοιπόν τι?

Ε λοιπόν κάποιοι την ανομία την επιθυμούν και την μοστράρουν προκλητικά.

Τις σκέψεις μου αυτές τις έχω διηγηθεί συχνά ακόμη και με αφορμή το γιατί δεν πάω να ψηφίσω τελευταία.

Ομως πρόσφατα σε ανάλογη συζήτηση έμαθα ότι ο Πρωθυπουργός ενδιαφέρεται προσωπικά για το θέμα. Με προκάλεσε ο συνομιλητής μου να το διαπιστώσω.

Και το διαπίστωσα.

Σήμερα η ιστοσελίδα Χωρίς παράνομη διαφήμιση δείχνει και παντού τη συγκεκριμένη βούληση. Προς κάθε ενδιαφερόμενο. Και οι εξελίξεις μοιάζουν ενδιαφέρουσες.

Ο τύπος μας λέει τα νέα της κίνησης και της προσπάθειας να εφαρμοσθεί ο νόμος.

Για μένα το Θωμά τον άπιστο ακόμη περισσότερο.

Αφού λοιπόν ο Πρωθυπουργός ενδιαφέρεται να εφαρμόσει το νόμο, αφού όλοι (ποιος τολμά να πει το αντίθετο?) δηλώνουν ότι συναινούν θα εφαρμοσθεί ο νόμος?

Αυτή είναι η πρόκληση: προσωρινά ή οριστικά θα δούμε με αυτή την αφορμή ποιός μας κυβερνά.

Με την ευκαιρία πάντως αξίζει να επισημάνουμε ότι ο κ. Παπανδρέου (ως Πρωθυπουργός και ως άνθρωπος) θέλησε να εφαρμόσει το νόμο. Ελπίζω οι διαπιστώσεις από το αποτέλεσμα να τον απασχολήσουν και εκείνον και εύχομαι να στεφθεί η προσπάθεια με επιτυχία ολόψυχα.

Αν και όπως σας είπα αμφιβάλω πολύ.

Κυριακή στο στο Πάρκο

Η σημερινή ημέρα η 1η Μαρτίου δεν είναι σαν τις άλλες. Οποιος συνηθίζει να φορά Μάρτη ας θυμηθεί ότι η μέρα αυτή είναι και μια λευκή απεργία : 24 ώρες χωρίς εμάς. Χθες όμως?

Α χθες! τι Κυριακή! βόλτα στο Πάρκο. Εκεί που μεγάλωσα και μάσησα όλα τα χαλικάκια, εκεί που έσκαψα στην άμμο και γνώρισα τα λουλούδια στην πόλη μου. Τέτοια εποχή κάναμε ποδήλατο όλο ανοιξιάτικες φαγούρες και ακούγαμε τους Χαιρετισμούς από τον Αγιο Χαράλαμπο (όπου και πάρκαρα το ποδήλατο). Εκεί στο Πάρκο μας τώρα τα πράγματα έχουν αλλάξει:

κατ'αρχήν η Υπερνομαρχία εδώ και έτη το αναβαθμίζει και το έχει κάνει γιαπί. Το περισσότερο είναι άβατο.

στη συνέχεια είναι τόπος αρσενικού ψωνιστιριού ιδίως για αλλοδαπά μελαμψά αγόρια (πολλά ανήλικα) με ηλικιωμένους πατριώτες μας

παλιότερα ήταν και καταφύγιο αλλοδαπών και ζώων που μάζεψε ο Δήμος για να μην έχει η Ολυμπιακή μας Αθήνα αδέσποτα. Τα μάντρωσε εκεί και πήρε τις επιδοτήσεις.

Σήμερα είναι τόπος διασκέδασης πολυεθνικός όπου το ελληνικό στοιχείο περιορίζεται σε ελληνόφωνα μεταναστάκια και ηλικωμένους απόκληρους ενίοτε με κακομοίρη σκύλο.

Οι άλλοι ακόμη και οι αθλούμενοι ήταν αλλοδαποί. Βαλκάνιοι, κινέζοι, αφρικανοί, ευρωπαίοι...

Εκεί τα παιδιά φυσικά είναι όλα μεταναστάκια. Τα άλλα, τα εθνικά υπερήφανα είναι στο Mall. θυμάμαι μια φίλη μου που πήγαινε (κατ'έξαίρεση) το μωρό της και έλεγε γελαστά ότι στα γενέθλιά του ήταν όλα τα παιδάκια του Πάρκου ξένα. Ξένα και πολύ πολύ όμορφα. Το μέλλον του τόπου είναι ξανθό φυσικό και λιγερόκορμο μαύρο.

Χάρηκα για την πολυεθνική αυτή εικόνα. Χάρηκα για τους σκύλους που συντροφεύουν μετανάστες και δημιουργούν μια μεγάλη οικογένεια βιοπαλαιστών με παρεούλα κανένα ζωντανό.

Κουβέντιασα με πολλούς για το σκυλί, για τα παιδιά και τα ποδήλατα. Είμαι μαζί τους στη λευκή τους απεργία απόψε.

Ιδίως γιατί είναι οι διάδοχοί μου στο Πάρκο. Δεν ξέρω πού πήγαν τα άλλα παιδάκια της εποχής: η Λίλιαν, ο Αλέξης, η Ολγίτσα, ο Βιτσιτσίλης... Η δεν έχουν παιδιά και σκυλιά ή είναι στο Mall μάλλον.

Ψάξτε τη νέα Ελλάδα εκεί! κάθεται και γλείφει τα χαλίκια που τα γνωρίζω ένα προς ένα. Η Υπερνομαρχία με τη σειρά της περνά χρόνους πολλούς κάνοντας έργα και ροκανίζοντας ευρώ. Ωσπου το Πάρκο να τελειώσει τούτα τα ξανθά παιδάκια θα είναι πιά μεγάλα και ελπίζω να έχουν καλύτερη τύχη και να μην συχνάζουν στα Mall της εποχής. Οι έλληνες αυτόχθονες που έχουν γαλάζιο αίμα και αρχαίους προγόνους θα έχουν ως τότε σαλτάρει από τα σκάνδαλα και τη φρίκη που έστησαν ενώ θα αποπληρώνουν το δάνειο στα βόρεια προάστια για να αστικοποιηθούν χρεωμένοι στο τραπεζικό σύστημα.

Αν σας λείψουν οι ξένοι σήμερα που είναι μέρα χωρίς αυτούς βγείτε στο Πάρκο. Θα σας φτειάξει το κέφι όσο και αν θυμώσετε με την Υπερνομαρχία.

Το παριζάκι και το τραπεζικό σύστημα

Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι τα αλλαντικά δεν είναι η υγιεινότερη τροφή. Και φυσικά δεν μιλάμε για προσιούτο ή ζαμπόν πάρμας. Το λόγο δίνουμε σήμερα στο... έντιμο παριζάκι.

Ολη η χώρα όμως τραγούδησε ένα παριζάκι το ύμνησε τις απόκριες καθιστώντας το ως την πλέον συμβολική αμφίεση, το χόρεψαν όλα μα όλα τα παιδικά πάρτυ. Το παριζάκι ακολούθησε την τύχη του τραγουδιού. Κάθε καλό παιδί, κάθε άριστος μαθητής, κάθε παιδί που ακούει τη μαμά του "θα κάνω ότι πεις" τρώει το εν λόγω παριζάκι.

Αγνωστο αν η διαφήμιση αυτή (που είναι πολύ πολυ επιτυχής το δίχως άλλο) είναι νόμιμη. Αγνωστο αν έλαβε τα δικαιώματα του καρτούν.

Αγνωστο αν δεν τα έχει λάβει πότε θα καταδικασθεί. Το παριζάκι τραγουδά στα ώτα όλων. Και εγώ προσωπικά το τραγούδησα όσο δεν πάει... τι να λέμε.

Επιπρόσθετα ένα άλλο παριζάκι εξειδικεύθηκε στο hip hop με μια νέα δυναμική διαφήμιση.

Η χώρα όλη τρέφεται και τραγουδά. Επιτυχής η διαφήμιση. Η απάντηση ήρθε σε άλλο τόνο από τον ανταγωνισμό.

Με τον ίδιο χαρούμενο τρόπο που καταπίνουμε αλλαντικά και μουσικές έχοντας μάλιστα την πεποίθηση ότι κάνουν καλό και σε κάνουν άριστο μαθητή, πριν από λίγα χρόνια ακούγαμε τηλεοπτικά για την σημασία του δανεισμού.

Ολες οι διαφημίσεις τότε υπόσχονταν την χαρά και την ευδαιμονία αν κανείς δανειζόταν. Η ίδια η Αλκηση Πρωτοψάλτη (του ποιοτικού χώρου!) υποσχέθηκε Μια μέρα χαράς! αν λάβει κανείς δάνειο στεγαστικό από κάποια τράπεζα... Το τραγούδι εκείνο πέτυχε το σκοπό του. Η διαφήμιση, όπως και τόσες άλλες είχε κάνει τη δουλειά της χωρίς κανέναν έλεγχο.

Σήμερα, λίγους μήνες μετά την κατρακύλα των τραπεζών και τις μέρες πίκρας όλων όσων δανείζονται, το Παριζάκι επιστρέφει.

Φαντάζομαι μια Ελλάδα που αφού δανείστηκε, παχαίνει με φθηνή τροφή δημιουργώντας "άριστους" μαθητές επειδή τρώνε απλώς παριζάκι. Το σκέπτεται και ο Σαρκοζί και αναρωτιέται γιατί στη Γαλλία που το κρασί είναι εθνικό σύμβολο το προϊόν διαφημίζεται με υπόμνηση "απολαύστε με μέτρο". Μάλλον δεν στοχεύει στην αριστεία αυτή η χώρα.

Φαντάζομαι πώς οι γονείς με πειθώ παριζακίου ταϊζουν τα τέκνα τους κάτι που ο σκύλος μας απαγορεύεται να φάει και όλοι μαζί τραγουδούμε. Η χώρα παχαίνει, αρρωσταίνει, πτωχεύει και τραγουδά.

Των οικειών ημών...

(δεν θέλω βέβαια να υπενθυμίσω στη γενιά των νομικών που εκπροσωπώ ότι όταν σπουδάζαμε το μείζον ζήτημα για το δάνειο ήταν αν είναι σύμβαση re καταρτιζόμενη.... Το θέμα αφορά την παιδεία και το νόημά της για τις ηθικές κρίσεις. Αλλά ποιός νοιάζεται για δικηγόρους που νοιάζονται μόνον για ένα καλό leasing αυτοκινήτου...)

Συγγελίδης κατά Ελλάδος

Το δικαστήριο δικαιωμάτων του ανθρώπου εξέδωσε πρόσφατα μια ενδιαφέρουσα απόφαση με αφορμή προσφυγή του κ. Συγγελίδη πρώην συζύγου της κ. Μιλένας Αποστολάκη που αφορά παράβαση του άρθ. 6.1 της ΕΣΔΑ. Η υπόθεση αφορά την έκταση της ασυλίας για αδικήματα που δεν αφορούν τα βουλευτικά καθήκοντα.

Την απόφαση αυτή αξίζει να μελετήσει κανείς όχι μόνον σε σχέση με το κουτσομολίστικο σκέλος της αλλά κυρίως σε σχέση με το ζήτημα της θέσης του βουλευτή και των συνεχών και συνεχιζόμενων απόψεων του Ελληνικού Κοινοβουλίου για την ασυλία.

Οι περιπτώσεις είναι πολλές. Το θέμα θα πρέπει να μας προβληματίσει σοβαρά!

Διασταυρούμενα πυρά

Όταν γαζώθηκε με σφαίρες ο περαστικός υδραυλικός στο Βύρωνα κανείς δεν σκέφθηκε πόσοι άλλοι σκοτώθηκαν μαζί του. Δίκαια γιατί το πλήγμα ήταν μεγάλο.

Ολοι κλάψαμε αυτόν και στηρίξαμε το μωρό του που ορφάνεψε. Συλλυπήθηκε και ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας.
Στη συνέχεια...
Οι ληστές που συνελήφθησαν ήταν περήφανοι που δεν σκοτώθηκε από δικά τους πυρά το παληκάρι.
Η σύζυγός του πληροφορούμεθα, θα προσληφθεί στο Δημόσιο. Δεν είναι βέβαιο αν τούτο συνιστά αποζημίωση ή δικαίωση. Επίσης δεν είναι βέβαιο αν η ρύθμιση του νόμου θα εφαρμοσθεί στην περίπτωση που η σύζυγος του θύματος είναι αλβανίδα υπήκοος, ούτε σε τι δηλώσεις θα προβεί το ΛΑΟΣ στην περίπτωση αυτή.
Και λίγο αργότερα δεν μπορεί κανείς παρά να σκεφθεί με όση μειλιχιότητα του απομένει ότι όταν σκοτώνονται στο δρόμο μεροκαματιάριδες περαστικοί (όπως και έφηβοι στα Εξάρχεια) μαζί τους σκοτώνονται:

η δημόσια ασφάλεια και οι θεσμοί

το δικαίωμα να πηγαίνεις για ψωμί στο φούρνο

η πίστη στους κοινωνικούς θεσμούς

η πόλη μας

η εμπιστοσύνη στην αστυνομία (φταίει δεν φταίει)

το δικαίωμα να βάλεις τα εργαλεία σου στην αποθήκη

το δικαίωμα στην προσωπικότητα και τα ανθρώπινα δικαιώματα γενικώς (για τους γραμματιζούμενους)

το τολμηρό εγχείρημα να κάνεις οικογένεια και παιδιά (που όλο και λιγώτεροι τολμούν)

η ψευδαίσθηση ότι είμαστε ένα ευρωπαϊκό κράτος (ότι και αν σημαίνει κάτι τέτοιο)

η ελπίδα, οι ελπίδες...

Και όχι, δεν επιβεβαιώνεται η θέση ότι πρόκειται για την "κακιά την ώρα" έστω και αν δεν υπάρχει υπαιτιότητα του αστυνόμου που πυροβολούσε (έστω και αν ο ίδιος δεν φταίει καθόλου...)

Τα ίδια βεβαίως ισχύουν και για τα πυρά που σκοτώνουν αστυνομικούς. Στο αίμα δεν υπάρχουν διακρίσεις.

Ολυμπιακή - Aegean: Γάμος του αγίου Βαλεντίνου?

Η συζήτηση για το τέλος των μονοπωλείων μας απασχολεί σε θεωρητικό επίπεδο από τα φοιτητικά μας χρόνια. Η Ολυμπιακή και τα δεινά της παρακολούθησαν την πορεία της νεώτερης Ελλάδας με ποικίλους σχολιασμούς και πρωτοβουλίες.

Αφού επιτεύχθηκε το τέλος του μονοπωλείου μετά από σειρά διαγωνισμών που στόχο είχαν τη διαφάνεια και την τήρηση του κοινοτικού δικαίου, δηλαδή τη νομιμότητα (που λέει ο λόγος) όλα φάνηκε ότι θα δικαίωναν τις προσδοκίες της κοινοτικής και εθνικής θεωρίας. Βαίνουμε προς το τέλος των μονοπωλείων. Τα αεροπλάνα θα ήταν πιά σαν τα λεωφορειάκια που μπορεί να τα αποκτήσει και να τα παίζει στον αέρα ο καθένας, ελεύθερα.

Ομως όχι: την όμορφη εικόνα του park de Boulogne δεν θα τη δούμε ως φαίνεται στη χώρα μας (και μάλλον ούτε και γενικότερα).

Θα επιζήσει ελεύθερος μόνον ο μοντελισμός.

Ακούμε όλοι ότι ένας μεγάλος γάμος ετοιμάζεται. Οτι για το γάμο αυτό συμφωνούν οι συμπέθεροι και έχουν βρεθεί και οι κουμπάροι. Τότε όμως γιατί οι διαγωνισμοί και ο ανταγωνισμός? Γιατί τόσα δικαστήρια και καταγγελίες στην Επιτροπή?

Γιατί τόσα έξοδα για δικηγόρους και άλλα συναφή?

Μα είναι προφανές! Ο έρωτας είναι ανεξέλεγκτος. Εκείνος ορίζει την μοίρα των αεροπλάνων και των ουρανών: Σημάδεψε με τα βέλη του και ιδού...

Ομως τόσα χρόνια νταραβέρι για τον ανταγωνισμό θα πάνε στράφη?

Τόσο μελάνι στο κενό?

Οσο για το γκρινιάρη της παρέας, να καθήσει ήσυχος. Οι δικηγόροι δηλαδή κλέφτες θα γίνουμε?