Διασταυρούμενα πυρά

Όταν γαζώθηκε με σφαίρες ο περαστικός υδραυλικός στο Βύρωνα κανείς δεν σκέφθηκε πόσοι άλλοι σκοτώθηκαν μαζί του. Δίκαια γιατί το πλήγμα ήταν μεγάλο.

Ολοι κλάψαμε αυτόν και στηρίξαμε το μωρό του που ορφάνεψε. Συλλυπήθηκε και ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας.
Στη συνέχεια...
Οι ληστές που συνελήφθησαν ήταν περήφανοι που δεν σκοτώθηκε από δικά τους πυρά το παληκάρι.
Η σύζυγός του πληροφορούμεθα, θα προσληφθεί στο Δημόσιο. Δεν είναι βέβαιο αν τούτο συνιστά αποζημίωση ή δικαίωση. Επίσης δεν είναι βέβαιο αν η ρύθμιση του νόμου θα εφαρμοσθεί στην περίπτωση που η σύζυγος του θύματος είναι αλβανίδα υπήκοος, ούτε σε τι δηλώσεις θα προβεί το ΛΑΟΣ στην περίπτωση αυτή.
Και λίγο αργότερα δεν μπορεί κανείς παρά να σκεφθεί με όση μειλιχιότητα του απομένει ότι όταν σκοτώνονται στο δρόμο μεροκαματιάριδες περαστικοί (όπως και έφηβοι στα Εξάρχεια) μαζί τους σκοτώνονται:

η δημόσια ασφάλεια και οι θεσμοί

το δικαίωμα να πηγαίνεις για ψωμί στο φούρνο

η πίστη στους κοινωνικούς θεσμούς

η πόλη μας

η εμπιστοσύνη στην αστυνομία (φταίει δεν φταίει)

το δικαίωμα να βάλεις τα εργαλεία σου στην αποθήκη

το δικαίωμα στην προσωπικότητα και τα ανθρώπινα δικαιώματα γενικώς (για τους γραμματιζούμενους)

το τολμηρό εγχείρημα να κάνεις οικογένεια και παιδιά (που όλο και λιγώτεροι τολμούν)

η ψευδαίσθηση ότι είμαστε ένα ευρωπαϊκό κράτος (ότι και αν σημαίνει κάτι τέτοιο)

η ελπίδα, οι ελπίδες...

Και όχι, δεν επιβεβαιώνεται η θέση ότι πρόκειται για την "κακιά την ώρα" έστω και αν δεν υπάρχει υπαιτιότητα του αστυνόμου που πυροβολούσε (έστω και αν ο ίδιος δεν φταίει καθόλου...)

Τα ίδια βεβαίως ισχύουν και για τα πυρά που σκοτώνουν αστυνομικούς. Στο αίμα δεν υπάρχουν διακρίσεις.