Η πάθηση του Αρείου Πάγου?

28χρονος οροθετικός απολύθηκε εξαιτίας αυτού του γεγονότος από την εργασία του.
Πρωτόδικα και στο εφετείο δικαιώθηκε. Το εφετείο απεδέχθη το αίτημα του προσφεύγοντος για την καταβολή μισθών υπερημερίας, επιδικάζοντάς του αποζημίωση 7.500 ευρώ.Ο Άρειος Πάγος όμως, ακύρωσε την απόφαση του εφετείου και αποδέχθηκε την επιχειρηματολογία της της εταιρείας, η οποία υποστήριξε ότι ο εργαζόμενος απολύθηκε για να εξασφαλιστεί η ηρεμία των συναδέλφων του.
Ο ΣΚΑΙ μας λέει ότι η απόφαση αυτή διχάζει το νομικό κόσμο. Πιθανώς δηλαδή και κάποιοι να πιστεύουν ότι η απόφαση είναι ορθή! Δεν θα ήθελα να το πιστέψω.

Εμένα πάλι ένα ερώτημα μου μένει. Ο 28χρονος ξέρει τι του συμβαίνει. Οδυνηρό αλλά το ξέρει. Με την πρόοδο της επιστήμης μάλιστα ίσως και να μην υποφέρει στο μέλλον παρά από τη μισαλλοδοξία.

Ο Αρειος Πάγος ξέρει από τι πάσχει?

Χωρίς Σχόλια!

http://videos.nouvelobs.com/video/iLyROoafJ_qE.html

Νομιμοποίηση αυθαιρέτων, ακαλύπτων, υπογείων μαιζονέτας και άλλα δεινά

Την είδηση την ξέρουμε πλέον όλοι. Mε ένα μπαράζ νομιμοποιήσεων που δεν θα περιορίζεται μόνο στους ημιυπαίθριους χώρους, αλλά θα συμπεριλαμβάνει σοφίτες, υπόγεια, αποθήκες κ.λπ. που έχουν αυθαίρετα μετατραπεί σε κατοικήσιμους χώρους, η κυβέρνηση επιχειρεί να ανατρέψει το αρνητικό για αυτήν κλίμα, ειδικότερα ενόψει ενδεχόμενων πρόωρων εκλογών. Εισπρακτικοί λόγοι οδηγούν για άλλη μια φορά την κυβέρνηση σε αναδρομική συγχώρεση της παρανομίας. Ποιό είναι λοιπόν το νόημα μιας απαγόρευσης αν ο κάθε υπουργός στην ανάγκη την αίρει έναντι κάποιου χρηματικού ποσού?

Το τίμημα αυτής της στρατηγικής που ακολουθούν οι κυβερνήσεις γιατί η νομιμοποίηση αυθαιρέτου είναι παλιά μέθοδος δεν ανακαλύφθηκε πρόσφατα, είναι η ανομία. Η περιφρόνηση του νόμου. Οπως γίνεται και με το φορολογικό νόμο που τελευταία μας προτείνουν να σεβόμαστε με διαφημίσεις. Οπως γίνεται και με τις αποζημιώσεις του τύπου. Οπως γίνεται με τόσα που τα ελικόπτερα του κ. Παλαιοκώστα μοιάζουν χαριτωμένες μαγκιές.

Η άφεση αμαρτιών έναντι αμοιβής είναι γνωστή άλλωστε και στη θρησκεία.

Ο παράδεισος αποτελεί τόπο αγοραπωλησίας...

Η συνέχεια της σημερινής είδησης είναι η ανησυχία του κ. Παραδιά. Στην κυβέρνηση βλέπεις γνωρίζουν πολύ καλά ότι αυτοί οι σχεδιασμοί μπορεί να λειτουργήσουν επικοινωνιακά άλλα να μην εφαρμοστούν ποτέ, καθώς το Συμβούλιο της Eπικρατείας μπορεί να βάλει φρένο. Ο πρόεδρος της Πανελλήνιας Oμοσπονδίας Iδιοκτητών Aκινήτων, Στ. Παραδιάς «το ΣτE μπορεί να θεωρήσει ότι με αυτή την πράξη ευθείας νομιμοποίησης αυξάνεται ο συντελεστής δόμησης των ακινήτων, άρα υποβαθμίζεται η ποιότητα ζωής και το περιβάλλον και να το κρίνει εν τέλει αντισυνταγματικό».
Για να ξεπεραστεί αυτός ο σκόπελος ο κ. Παραδιάς προτείνει την κατάργηση του προστίμου διατήρησης και ριζική μείωση του προστίμου ανέγερσης.
Mε τον τρόπο αυτό, αναφέρει , δεν μπορούν να υπάρξουν νομικά κωλύματα.
Πάντως, ο κ. Παραδιάς αμφισβητεί ευθέως τις προθέσεις της κυβέρνησης και την πραγματική πολιτική βούληση για επίλυση των πολεοδομικών θεμάτων και τα χαρακτηρίζει «πολιτικά προεκλογικά πυροτεχνήματα» κατά τα ίδια δημοσιεύματα.

Τακτοποίηση λοιπόν των ημιυπαίθριων χώρων. Αν όμως αύριο με πυροβολήσουν στο δρόμο ποιός θα πει του πιστολέρο ότι και αυτό δεν εξαγοράζεται? Αν πυροβολήσουν τα παιδιά του καθενός ποιός θα πει ότι δεν υπάρχει άφεση? Και φυσικά κάποιος θα τα βάλει με το Συμβούλιο Επικρατείας, το οποίο ειρήσθω εν παρόδω από τότε που βγήκε η ΝΔ σολάρει! Διότι επί ΠΑΣΟΚ δεν τα πήγε και τόσο καλά. Κόντεψε να κλείσει στα καλά καθούμενα. Ομως ευτυχώς. Λίγο η αναθεώρηση και το συνταγματικό δικαστήριο, λίγο το κακό παρελθόν έχει βρει τη φόρμα του. Με τέτοιο κλίμα προσωπικά περιμένω τα αναμενόμενα από το ΣτΕ. Τα αυτονόητα. Να θυμηθεί το Σύνταγμα. Και να πει αυτά που έχει πει και ξαναπεί και έχει μαλλιάσει η γλώσσα του... Τώρα τα τεχνάσματα του κ. Παραδιά ας τα προσέξει. Διότι δεν τα βλέπω να πιάνουν.

Ευχαριστώντας τη ΝΔ που έκανε το ΣτΕ να ξαναβρεί τη φόρμα του, αναμένομε τα βέλτιστα και θεωρούμε ότι κανείς πλέον δεν θα καταριέται "το Δεκλερή", αλλά την τύφλα του!

Να πεθαίνουμε για ιδέες ναι, αλλά με θάνατο που να αργεί... αν είναι δυνατόν.

Ετσι λέει το τραγούδι. Mourons pour des idees d'accord...

Από την προβολή της "Θάλασσας μέσα μου" το ζήτημα της ευθανασίας έχει λάβει κινηματογραφικές διαστάσεις. Και όταν ασχολείται το σινεμά με κάτι σημαίνει ότι ενδιαφέρει πολλούς. Το δικαίωμα στη ζωή αποτέλεσε σημαντική ευκαιρία για θεωρητική ενασχόληση και στο Βήμα Ιδεών. Καθώς δεν πιστεύω στον ηθικό μέσο όρο είμαι από τους τελευταίους που να αναζητήσει τα πορίσματα των εθνικών επιτροπών ακόμη και της εθνικής επιτροπής βιοηθικής. Θα συμφωνήσω απόλυτα με τον Ευγένιο Αρανίτση στην αντιμετώπιση της βιοηθικής μάλιστα.

Με τέτοιες ευκαιρίες όπως η σημερινή που ακολουθεί. όμως ο Γιώργος Κουμάντος μου λείπει. Κρατάμε πάντως κάποιες από τις ιδέες του ποαρότι είναι δύσκολο να του θέσουμε τις αντιρρήσεις μας πλέον...

«Η πράξη ενός γιατρού να ανταποκριθεί σε ένα αίτημα για ευθανασία ή υποβοηθούμενη αυτοκτονία δεν τιμωρείται ποινικά και δεν μπορεί να αποτελέσει αντικείμενο αγωγής για αποζημίωση ή ηθική βλάβη», αναφέρει ο νόμος που τέθηκε σε ισχύ χθες και δημοσιεύτηκε σήμερα στην εφημερίδα της κυβερνήσεως στο Λουξεμβούργο.

Ο νόμος αυτός, ο οποίος είχε υιοθετηθεί σε δεύτερη ανάγνωση από το κοινοβούλιο στις 18 Δεκεμβρίου, είχε προκαλέσει την αντίθεση του Δούκα του Λουξεμβούργου, που απειλούσε να μην τον υπογράψει λόγω των καθολικών του πεποιθήσεωνμας πληροφορούν οι εφημερίδες.
Για να παρακάμψει τις αντιθέσεις του μονάρχη και να αποφύγει μια μεγάλη θεσμική κρίση, το κοινοβούλιο τροποποίησε το Σύνταγμα και περιόρισε τις εξουσίες του Μέγα Δούκα, ο οποίος εφεξής δεν χρειάζεται να επικυρώνει ένα νόμο, αλλά περιορίζεται μόνον στο να τον θέτει σε ισχύ, χωρίς αυτό να χρειάζεται τη συγκατάθεσή του.

Στην Ε.Ε. οι χώρες που έχουν νομιμοποιήσει την ευθανασία υπό ορισμένους όρους είναι η Ολλανδία και το Βέλγιο, το 2002.
Στην Ελβετία επίσης ένας γιατρός μπορεί να χορηγήσει σε έναν ασθενή που δεν έχει ελπίδες ίασης και επιθυμεί να πεθάνει, μια θανατηφόρα δόση φαρμάκου, την οποία ωστόσο θα πάρει ο ασθενής μόνος του.
Επίσης στην ΕΕ κάποιες χώρες, όπως η Ιταλία και η Γαλλία, απαγορεύουν την ευθανασία, αλλά επιτρέπουν μια μορφή υποβοηθούμενης αυτοκτονίας. Η γνωστή υπόθεση Ελουάνα στην Ιταλία έχει εντείνει το διάλογο για το κρίσιμο αυτό ζήτημα.

Ο Ντεριντά έχει προσεγγίσει πολύ ιδιαίτερα το ζήτημα του δικαιώματος στη ζωή και το θάνατο.

Το θέμα της ευθανασίας έχει μελετήσει στη χώρα μας ο συνάδελφος Γιώργος Κατρούγκαλος με το βιβλίο του Το Δικαίωμα στη ζωή και το θάνατο. Εν γένει όμως η νομική επιστήμη έχει αποφύγει να θέσει το ζήτημα επί τάπητος. Και ο ακαδημαϊκός Απόστολος Γεωργιάδης έχει πραγματευθεί το θέμα σε σύντομη εργασία του. Ενδιαφέρουσα η άποψη του συναδέλφου Αντώνη Βγόντζα επίσης.

Την ευθανασία πραγματεύονται εξάλλου διάφορα δημοσιεύματα που αξίζει να προσεγγίσει κανείς συστηματικά. Και η βιβλιογραφία έχει κάποια πράγματα να μας προτείνει.

Το θέμα δεν μπορεί να λυθεί φυσικά μόνον με γενικευμένες ηθικές κρίσεις ή με νομοθετικές ρυθμίσεις. Η κοινωνική εξέλιξη αξιώνει το νέο, το νεωτερικό, είτε είναι η συνένωση των ομοφυλοφίλων, είτε είναι η αποδοχή της ευθανασίας, είτε είναι η απλοποίηση της υιοθεσίας είτε ένα σωρό άλλα κοινωνικά αιτήματα που θεσμοθετούνται σταδιακά. Το δύσκολο σκέλος είναι η αντιπαράθεση με την οργανωμένη θρησκεία. Κάτι που αναδείχθηκε σαφώς και στην περίπτωση του Δούκα του Λουξεμβούργου. Διότι ακόμη και σήμερα το ορθό και το ηθικό μας το ορίζει η θρησκεία κατά κανόνα. Αν πάλι για κάποιους δεν είναι η θρησκεία θα πρέπει να είναι κάτι που να της μοιάζει θεσμικά όπως η πολιτική πίστη ή το αντιθρησκευτικό συναίσθημα. Ο νόμος έπεται.

Σε αναζήτηση του προσωπικού ορθού μέτρου, της εσωτερικής ηθικής των ανθρώπων δεν μπορώ παρά να επισημάνω το ζήτημα που αναδεικνύεται μέσα από την περίπτωση και του Λουξεμβούργου σημειώνοντας ότι πιστεύω ακράδαντα ότι η ποιότητα στο θάνατο συναρτάται απόλυτα με την ποιότητα της ζωής. Προς το παρόν πεθαίνουμε κατά τη βούληση και την κρίση άλλων. Ετσι όπως ζούμε. Οι εξαιρέσεις απλά επιβεβαιώνουν τον κανόνα...

Η παγκοσμιοποίηση της απληστίας

Αν η παγκοσμιοποίηση έχει μια δόση αλήθειας είναι σίγουρο ότι το δίχως άλλο η σημερινή είδηση θα κάνει πολλούς να ανησυχούν.

Στη φυλακή οδηγήθηκε ο Μπέρναρντ Μάντοφ, πρώην πρόεδρος της Nasdaq, ο οποίος κρίθηκε προφυλακιστέος, αφού παραδέχθηκε την ενοχή του ενώπιον δικαστηρίου του Μανχάταν για υπεξαίρεση δισεκατομμυρίων δολαρίων από επενδυτές μέσω της «πυραμίδας» του, η οποία αποτελεί την μεγαλύτερη απάτη στην ιστορία.Ο δικαστής Τσιν ανέφερε στον κατηγορούμενο ότι αντιμετωπίζει την ύψιστη προβλεπόμενη ποινή, η οποία ανέρχεται σε 150 χρόνια φυλάκισης.

Πριν λίγα χρόνια οι πυραμίδες κατέστρεψαν τους Αλβανούς και την οικονομία τους. Σήμερα ο Ελί Βιζέλ κατηγορεί τον Μάντοφ για ψυχοπαθή αφού προκάλεσε ένα δεύτερο Ολοκαύτωμα με τη δική του πυραμίδα.

Η απληστία έχει προκαλέσει σημαντικά προβλήματα στο σύγχρονο κόσμο. Και καταρρέει.

Οι διεθνείς μιμητές του Μάντοφ που υπό το πρόσχημα της εξουσίας τους δεν φοβόντουσαν τίποτε μπορούν να αρχίσουν να κοιμούνται ανήσυχοι.

Οχι γιατί ο κόσμος έγινε καλύτερος. Οχι γιατί η ηθική θα διορθώσει το κακό και άλλα μοραλιστικά. Για την ύβρη και την υπέρβαση των ορίων. Και γιατί είναι πικρό στην άμμο να χτίζεις παλάτια.

150 χρόνια φυλακής δεν είναι λίγα για κάποιον που είναι 70 ετών. Και φυσικά δεν θα είναι στον κόσμο αυτό για πάντα. Ούτε φυσικά πιστεύει κανείς ότι θα μείνει και πολύ μέσα. Ο θυμός θα αποτρέψει το όραμα και η οργή θα αποζητά δικαίωση. Κατά συνέπεια μπορούμε να προσδοκούμε πολλές φυλακίσεις και βία λόγω αυτών των φαινομένων.

Ε λοιπόν σήμερα δεν ξέρω τι με ιντριγκάρει πιό πολύ: η νέα διάσταση της παγκοσμιοποίησης που αντί να αφορά τις μαγκιές του χρηματιστηρίου οδηγεί στις φυλακές του κόσμου, ή το κύμα της οργής που διεθνοποιημένο τσουνάμι θα μας πνίξει όλους.... Και σκέπτομαι με παρησία τα τσουνάμι που ήταν μακριά και τα αφήσαμε να πνίγουν τους άλλους με την ησυχία τους, όπως και τις πυραμίδες που καρέρευσαν αλλά δεν μας αφορούσαν πριν από λίγο καιρό...

Προς το τέλος κάποιων προκαταλήψεων

Η είδηση από το έγκυρο περιοδικό Αρχαιολογία είναι συναρπαστική:

"Εκατόν ενενήντα μνημεία της άγνωστης πολιτιστικής κληρονομιάς που άφησε η Τουρκοκρατία στην Ελλάδα, μελετήθηκαν, αποκαταστάθηκαν, κάποια παραδόθηκαν σε πολιτιστικές χρήσεις και παρουσιάζονται για πρώτη φορά όλα μαζί από το υπουργείο Πολιτισμού, σε έναν τόμο που επιχειρεί την πρώτη συνολική παρουσίαση της οθωμανικής αρχιτεκτονικής στην Ελλάδα. Τζαμιά με λεπτούς μιναρέδες, μεντρεσέδες, ιεροδιδασκαλεία, Ιμαρέτ, πτωχοκομεία, κάστρα, πύργοι, κουλέδες, χάνια και καραβάν- σεράι, ξενώνες, μπεζεστένια, σκεπαστές αγορές, πέτρινα γεφύρια, κρήνες και υδραγωγεία, διοικητήρια, νοσοκομεία και κονάκια- σπίτια αρχόντων, είναι μερικά από τα κοσμικά και θρησκευτικά μνημεία της Τουρκοκρατίας που διήρκεσε από έξι αιώνες- στη Θράκη- ως λιγότερο από τρεις- στην Κρήτη. Είναι μια περίοδος φορτισμένη με λογής προκαταλήψεις και μόλις στις ημέρες μας εκδίδεται η πρώτη συνολική και τεκμηριωμένη παρουσίαση των αρχιτεκτονικών καταλοίπων της, που προστατεύονται ισότιμα από τον νόμο. "

Για την οθωμανική αρχιτεκτονική γράφουν και άλλοι συγγραφείς όπως οι Αναστασία Μαργιέ, Άννα Ματσκάνη, ο Γιάννης Κίζης, ενώ σιγά σιγά γίνονται και σημαντικές εκδηλώσεις γι'αυτήν. Μετά από πολυετείς απόψεις "για την σκοτεινή τουρκοκρατία που κατέστεψε τον ελληνοχριστιανικό πολιτισμό" και πρόσβαλε τον ελληνισμό, οι τέχνες των "άλλων" προσεγγίζονται με ενδιαφέρον από τους ειδικούς. Δηλώνουμε επίσημα ότι η Ελλάδα σέβεται τα οθωμανικά μνημεία. Η Ελλάδα στην πραγματικότητα αρχίζει να σέβεται τον εαυτό της ο οποίος είναι και οθωμανικός.

Ο νόμος είναι σύμμαχος του τέλους των προκαταλήψεων και ηπροστασία της πολιτιστικής κληρονομιάς, διεθνής, συνταγματική, εθνική αλλά και αυτής της ευρωπαϊκής σημασίας συνηγορεί προς την κατεύθυνση της αντιμετώπισς της ιστορίας και της μνήμης χωρίς οργή και θυμό, χωρίς προπαγάνδα, χωρίς προκαταλήψεις. Ετσι ίσως επιτευχθεί σταδιακά η αναζήτηση της ιστορικής αλήθειας όπως αυτή συντηρείται μέσα από τα πράγματα, τα κτίσματα, τη ζωή της μνήμης στο χώρο.

Η συμφιλίωση με το παρελθόν και το παρόν, συνιστά συνταγματικό αίτημα το οποίο θα πρέπει να αναγνώσει κανείς παρά την συνταγματική πρόταξη της ορθοδοξίας. Η μνήμη πρέπει να πάψει να συμπεριφέρεται επιλεκτικά. Οσο και αν φαίνεται παράδοξο η μνήμη είναι και αυτή μια απόφαση. Απόφαση που συχνά λαμβάνεται με νομικά εργαλεία.

Ας το σκεφθούμε σε σχέση και με το σουλτανικό τέμενος του Βαγιαζήτ στο Διδυμότειχο, που είναι το αρχαιότερο, μεγαλύτερο και λαμπρότερο τέμενος της Ευρώπης. Έχει εμβαδόν 1000 m2, χτίστηκε από το 1402-1420 και καλύπτονταν από μολύβδινα φύλλα στην ξύλινη στέγη του. Αυτά απομακρύνθηκαν από συνεργείο του υπουργείου Πολιτισμού το 1998, για να επισκευαστεί η στέγη και να αποκατασταθεί η ετοιμορροπία της, αλλά από τότε ούτε η στέγη επισκευάστηκε, αλλά φημολογείται ότι και τα ιστορικής αξίας μολύβδινα κομμάτια … «απαλλοτριώθηκαν» εν είδει συλλεκτικών αντικειμένων, από ορισμένους επιτήδειους. Επίσης στο εσωτερικό του τζαμιού, κινδυνεύει να εξαφανιστεί από την υγρασία και την έλλειψη συντήρησης, η μοναδικής αξίας τοιχογραφία της ουράνιας πόλης (ως γνωστό δεν επιτρέπεται η ζωγραφική αναπαράσταση στο Ισλάμ), ενώ δεν έχουμε καταφέρει να διασώσουμε και την μοναδική αναπαράσταση γυναικείας μορφής (υπάρχει μόνο σε φωτογραφία) ,που υπήρχε στο εσωτερικό του τζαμιού και δεν συναντάται σε κανένα άλλο τέμενος στον κόσμο. Ενα τέμενος που καταρρέει.

Τα ανωτέρω χωρίς να μπει κανείς στο διάλογο αν τα μνημεία είναι ισλαμικά , μουσουλμανικά ή οθωμανικά ορολογία που θα δήλωνε ιδεολογικές επιλογές ή θέσεις. Ο χώρος αγκαλιάζει τη μνήμη και την ιστορία που υποδέχθηκε χωρίς να νοιάζεται για τις σημαίες των εκάστοτε περαστικών λαών, ιδεολογιών, για τις ονομασίες των κρατών ή την κάθε προπαγάνδα από αυτόν. Ο χώρος και ο νόμος είναι ουδέτεροι. Οπως και ο καφές που πίνω καθημερινά και τώρα. Μια υπέροχη μουσουλμανική νότα στην ευρωπαϊκή μου καθημερινότητα που ως πολίτης της Ενωσης κοινωνώ με το σύνολο της πολιτιστικής της κληρονομιάς.

Οι δικηγόροι της Ολυμπιακής και τα πετάγματα των νομικών

Τα τελευταία νέα της Ολυμπιακής θα ήθελα να τα σχολίζε ο Παπινιανός η γνώμη του οποίου πολύ μου λείπει για το θέμα. Θα ήθελα να ήξερα λίγο καλύτερα τι συνέβη αλλά η πληροφόρησή μου είναι μόνο από τον ημερήσιο τύπο άρα ελεγχόμενη. Προσωπικά φοβάμαι τα αεροπλάνα και πετάω πάντα με αλκοόλ στο στομάχι οπότε δε νογάω και πολλά!

Με την αφορμή της Ολυμπιακής επανέρχεται στη συζήτηση το ζήτημα του CV του κ. Βγενόπουλου οπότε οι δικηγόροι είμαστε και πάλι στο προσκήνιο. Αυτές οι νομικές σπουδές αν δεν σε οδηγήσουν στην Βουλή και την Κυβέρνηση σίγουρα σε οδηγούν σε βαθειά αναζήτηση προορισμού...

Εκτός από τους προορισμούς με αεροπλάνα και βαπόρια πάντως κάποιοι νομικοί ακολούθησαν άλλες διαδρομές στη ζωή τους. Θυμάμαι πάντα τον Παλαμά και τις βιογραφίες λογοτεχνών του δημοτικού και προσθέτω...

ΤΕΛΛΟΣ ΑΓΡΑΣ
Φιλολογικό ψευδώνυμο του Ευάγγελου Ιωάννου.Γεννήθηκε στην Καλαμπάκα και ύστερα από μεταθέσεις του πατέρα του, κατέληξε στην Αθήνα, όπου τελείωσε το Γυμνάσιο. Σπούδασε Νομικά και εργάστηκε στην Εθνική βιβλιοθήκη.

Γ.ΣΕΦΕΡΗΣ
Φιλολογικό ψευδώνυμο του Γιώργου Σεφεριάδη. Γεννήθηκε στην Σμύρνη, έζησε στην Ελλάδα και σπούδασε Νομικά στο Παρίσι. Στα ελληνικά γράμματα εμφανίστηκε το 1931 με την ποιητική του συλλογή «Στροφή».

ΟΔΥΣΣΕΑΣ ΕΛΥΤΗΣ
Ψευδώνυμο του Οδυσσέα Αλεπουδέλη.Γεννήθηκε στο Ηράκλειο αλλά κατάγεται από τη Λέσβο.Σπούδασε Νομικά και στα ελληνικά γράμματα εμφανίστηκε το 1935.

Τώρα θα μου πεις τι σχέση έχει αυτό με της Ολυμπιακής την τύχη? Αλλά να! σκέφθηκα να πω κάτι πιό γλυκό για δικηγόρους με αφορμή την τύχη της αντί ας πούμε να θυμηθώ πόσους δικηγόρους πλήρωσε ως συμβούλους της τα τελευταία 15 χρόνια για να αποκρατηκοποιηθεί ανεπιτυχώς, πόσα πλήρωσε ο έλληνας φορολογούμενος τις φοβερές αποτυχίες των δικηγόρων αυτών που έβαιναν κατά συρροή εναντίον μας... πόσα χρόνια πέρασαν στο χάλι της αγραμματοσύνης τους (εθνικών και διεθνών... πάντως) ώστε τώρα ένας άλλος δικηγόρος να την αγοράσει!

Αλήθεια θα μπορούσε ένας δικηγόρος να σκεφθεί μια καλή αγωγή αποζημιώσεως για όλη αυτή την κατ'εξακολούθηση αποτυχία? θα υπήρχε ένα δικαστήριο να την επιδικάσει? θα φέρναμε αποδείξεις για τα ποσά που πληρώθηκαν και ονόματα των αποτυχημένων αυτών συμβούλων τόσων ετών?

Αλλά όχι! σήμερα θα πετάξω με ποίηση: Ενα το χελιδόνι ! που δεν είναι σιδερένιο πουλί και δεν κοστίζει φράγκο να το κοιτάξεις και να σε πάρει στην πτήση του!

Οσο και αν ψάξω δεν βρίσκω άλλο λιμάνι

Αναταραχή κάτω στον Πειραιά στο Λιμάνι!

Ψηφίσθηκε λοιπόν χθες επι της αρχής από τη Βουλή των Ελλήνων η κύρωση της σύμβασης παραχώρησης για τον ΟΛΠ. Το νομοσχέδιο του υπουργείου Εμπορικής Ναυτιλίας για την κύρωση της σύμβασης παραχώρησης των λιμενικών εγκαταστάσεων των προβλητών Ι και ΙΙ του Σταθμού Εμπορευματοκιβωτίων της ΟΛΠ ΑΕ αφορά μια μακρά διαπραγμάτευση και αποτελεί πολιτική βούληση αυτής της κυβέρνησης.

Με τις διατάξεις του νομοσχεδίου προτείνεται η κύρωση της ανωτέρω σύμβασης παραχώρησης, που έχει υπογραφεί στον Πειραιά στις 25 Νοεμβρίου 2008, μεταξύ του ΟΛΠ αφενός και αφετέρου της ανώνυμης εταιρείας με την επωνυμία Σταθμός Εμπορευματοκιβωτίων Πειραιά ΑΕ (ΑΕΑΣ), καθώς και της εκ τρίτου συμβαλλόμενης εταιρείας, της Cosco.

Μετά την ψήφιση του νομοσχεδίου, η οποία θα γίνει μέχρι τις αρχές Μαρτίου, η Cosco θα καταβάλει στον ΟΛΠ προκαταβολή 50 εκατ. ευρώ.
Έως το 2015, πρέπει να υλοποιήσει επενδύσεις της τάξεως των 300 εκατ. ευρώ.

Για τις συζητήσεις που έγιναν στη Βουλή και το παρελθόν αυτής της ιστορίας μας λένε αρκετά οι εφημερίδες. Και την αιτιολογική του νόμου έκθεση μπορούμε επίσης να βρούμε στον ημερήσιο τύπο λόγω του σημαντικού ενδιαφέροντος του ζητήματος αυτού. Από τον τύπο πληροφορούμεθα και το σχολιασμό της ΟΜΥΛΕ.

Εμείς με τη σειρά μας θα κάνουμε την ακόλουθη παρατήρηση για την κύρωση των συμβάσεων παραχώρησης κάθε είδους: και ο πρωτοετής φοιτητής γνωρίζει ότι η σύμβαση καταρτίζεται με δηλώσεις βουλήσεως. Η υπογράφή των συμβαλλομένων θα αρκούσε σε μια ευνομούμενη κοινωνία για την κατάρτιση μιας σύμβασης. Η χώρα μας έχει το νομικό μονοπώλειο να κυρώνει με νόμους τις συμβάσεις που καταρτίζει. Μα κάποιοι ισχυρίζονται ότι απαιτείται! θα προτείνει ο διαβασμένος συνάδελφος!

Ε λοιπόν θα πρέπει να ξεκαθαρισθεί μια για πάντα: η κύρωση με νόμο, που και συνήθίζεται στην Ελλάδα και σχεδόν αξιώνεται από τους αντισυμβαλλομένους δεν απαιτείται και δεν ευνοεί τα μέρη. Η κύρωση θεραπεύει κάποιες παρανομίες και δεσμεύει τους μη συμβαλλόμενους τρίτους. Τις μεγάλες παρανομίες που εύχεται να θεραπεύσει δεν τις θεραπεύει πιά καθώς και ο νόμος όπως και το ίδιο το Σύνταγμα αντιμετφωπίζεται από το ΔΕΚ ως ρύθμιση της οποίας το κοινοτικό δίκαιο υπερισχύει. Αρα τζάμπα κόπος, τζάμπα και η ταλαιπωρία και ο εξεφτελισμός της Βουλής η οποία δεν έχει καθόλου τέτοιο θεσμικό ρόλο.

Θα πρέπει κάποτε το θέμα αυτό να το μελετήσουμε σε βάθος. Και να καταλάβουμε ότι ακόμη και στη χώρα που επέτρεψε το άρθρο 107 Σ. και το νδ 2687/53 για τις ανάγκες του σχεδίου Μάρσαλ σήμερα η ιστορία προχώρησε και ισχύουν οι νόμοι της Ενωσης στην οποία ενταχθήκαμε με τη βούλησή μας. Η ΕΕ δεν απαγορεύει τις κυρώσεις με νόμο. Προφανώς όχι. Αλλά δεν τις πολυχαμπερίζει από την άλλη μεριά!

Γι αυτό συχνά πυκνά ζηλεύω τη γενιά των νομικών του νδ 2687/53 που όταν νομοθετούσαν και εφάρμοζαν τους νόμους ήξεραν τι έκαναν. Σήμερα απλά μιμούμαστε χωρίς ιδιαίτερη σκέψη.

Ετσι η Βουλή μας γίνεται "επικυρωτήριο" ακύρων ή παρανόμων συμβάσεων οι οποίες επικυρώσεις της όμως τίποτε απολύτως δεν προσφέρουν. Ενίοτε μάλιστα παρέχουν άφθονο χαρτί ΦΕΚ για προσάναμα όπως έγινε με την κυρωμένη με νόμο σύμβαση παραχώρησης για το Μετρό Θεσσαλονίκης!

Μπορούμε σα χώρα να αξιώσουμε καλύτερό ρόλο στη Βουλή μας από την παραγωγή προσανάματος και καλύτερη τύχη στους θεσμούς.

Μπορούμε σα χώρα να στείλουμε και ένα και δύο και τρία και τέσσερα μηνύματα από το παράθυρό μας.

Ελπίζω και εύχομαι τα παιδιά του Πειραιά να τραγουδούν ακόμη!

Μια ασυμβίβαστη μεγάλη ψυχή

Κάθε τόσο γράφω ένα μικρό ποστ για διάφορους δικηγόρους που υπήρξαν ξεχωριστοί για κάποιο λόγο, είτε γιατί έγραφαν ωραία παραμύθια, είτε γιατί ζωγράφιζαν είτε γιατί η δικηγορική τους πρακτική ξεχώρισε για κάτι. Ο λόγος όπως φαντάζεται ο καθένας έγκειται ται στο γεγονός ότι το επάγγελμά μας προσφέρεται και για άλλα πράγματα εκτός από λαμογιές και κόλπα ... Προσφέρεται για ελευθερία. Δίδοντας οικονομική ανεξαρτησία και αστική ταυτότητα σε αυτούς που το εξασκούν επιτρέπει την ανάπτυξη ταλέντων και προσωπικοτήτων. Και οι νομικές σπουδές με τη σειρά τους προσφέρουν εξάσκιση στη δυσκολία και τη σημασία του λόγο. Την κανονιστική σημασία του λόγου. Η συναλλαγή με τις φυλακές και τις ελευθερίες ευαισθητοποιεί σε αναζητήσεις και σε προοδευτικότητα (ανεξαρτήτως πολιτικών πεποιθήσεων).

Εχω πολλούς τέτοιους ανθρώπους κατά νου.

Σήμερα είναι η μέρα του Μοχάντας Γκάντι. Το προσωνύμιο Μαχάτμα που σανσκριτικά σημαίνει μεγάλη ψυχή φέρεται να του έδωσε το 1915 ο Ραμπιντανάθ Ταγκόρ. Με τη σειρά μου προσθέτω ασυμβίβαστη ψυχή. Ο συνάδελφος Βασίλης Δωροβίνης έγραψε κάποιες σκέψεις γι αυτόν στην Ελευθεροτυπία τελευταία κάτι που αποδεικνύει ότι δεν είναι ανεπίκαιρος ο στοχασμός και η ανάμνηση αυτού του ανθρώπου. Θα μπορούσε πολλά να προσθέσει κανείς για τον άνθρωπο αυτό που έγινε σύμβολο μιας ολόκληρης εποχής! Η ζωή του ήταν το μήνυμά του. Δεν είναι ο σκοπός μας να κάνουμε ένα εγκυκλοπαιδικό σημείωμα πάντως.

Η επισήμανση και μόνο του γεγονότος ότι ο άνθρωπος αυτός ξεκίνησε σαν δικηγόρος θα μπορούσε να σημαίνει κάτι για το επάγγελμά μας το οποίο βαίνει καταβαραθρούμενο στη συνείδηση του κόσμου.

Αγαπητοί συνάδελφοι, οι δικηγόροι μπορεί να είναι ασυμβίβαστες μεγάλες ψυχές. Μπορεί επίσης να είναι και τίμιοι καλοί άνθρωποι ενίοτε. Οταν λέμε ασυμβίβαστος (δικηγόρος) παρακαλούμε να μην σκέπτεστε μόνον διαπλοκή και μεγάλα κόλπα σύμφωνα με τη νομολογία του ΔΕΚ Fabricom και Afcon. Οχι μόνον σύγκρουση συμφερόντων που συνηθίζεται πολύ συχνά στους δικηγόρους.

Ασυμβίβαστος μπορεί να σημαίνει και κάτι ακόμη: Μεγάλο κόλπο ενάντια στη μοίρα που μας θέλει όλους ελεγχόμενους και ψωραλέους. Τώρα δε που το θυμήθηκα ένας άλλος Ασυμβίβαστος ελληνικής ιθαγενείας αυτή τη φορά ήταν και δικηγόρος: ο Νίκος Καζαντζάκης!

Τέλος ασυμβίβαστοι είναι και αρκετοί ανώνυμοι θνητοί και άγνωστοι συνάδελφοι που δεν τους μνημονεύουμε στις συνεστιάσεις ούτε με φθόνο ούτε με θαυμασμό. Που δεν τους νοιάζει η μεγάλη δόξα.

Στις ασυμβίβαστες μικρές ψυχές είναι η σκέψη μου σήμερα για κάποιο λόγο...