Πλατυγιάλι Αστακού: μια αποχώρηση και δύο κηδείες (τουλάχιστον!)

Ορθά επισημαίνει ο Πρωθυπουργός ότι την πρώτη ιδιωτικοποίηση λιμένα στη χώρα έκανε το ΠΑΣΟΚ. Μέσω της ΕΤΒΑ επιχειρήθηκε η συμμετοχή ιδιώτη επενδυτή στο Πλατυγιάλι Αστακού που ως επένδυση έμοιαζε τότε ιδιαίτερα ελκυστική.

Το 1999, εργάσθηκα ως νομικός σύμβουλος του αναδόχου για τη διαδικασία ανάθεσης και την υπογραφή της σύμβασης «Σύμβαση Ανάπτυξης ΝΑΒΙΠΕ Πλατυγιαλίου Αστακού» μεταξύ της ΕΤΒΑ ΑΕ και της εταιρίας Αστακός Τέρμιναλ Ανώνυμη Εταιρία Διεθνούς Εμπορίου και παροχής Υπηρεσιών. Η εταιρία αυτή είχε ως κύριους μετόχους τις εταιρίας ΜΕΤΩΝ, ΑΚΤΩΡ και ΑΕΓΕΚ. Ο λόγος για τον οποίο γράφω αυτές τις γραμμές θα γίνει σαφής αμέσως.

Η σύμβαση αυτή πράγματι οδήγησε στη δημιουργία του πρώτου ιδιωτικού λιμανιού της Ελλάδας. Μετά από τρεις ατυχείς διαγωνισμούς το ανάδοχο σχήμα ανέλαβε τη σύμβαση ανάπτυξης, όπως λεγόταν, και σήμερα πληροφορούμεθα ότι λόγω της ιδιαίτερης κατάστασης που επικρατεί στα άλλα λιμάνια εξαιτίας των επικειμένων ιδιωτικοποιήσεων εργάζεται πυρετωδώς. Η σύμβαση παρουσίαζε σημαντικά πλεονεκτήματα για τον ιδιώτη καθώς εκτός από λιμάνι το Πλατυγιάλι ήταν δυνάμει ειδικού νομοθετικού καθεστώτος ελεύθερη τελωνιακή ζώνη, ναυτική και βιομηχανική περιοχή, έλαβε δε σημαντικά επενδυτικά κίνητρα και επιδοτήσεις.

Όμως θα πρέπει να επισημανθούν τα ακόλουθα:

Εκ των συμβαλλομένων η ΕΤΒΑ δεν υπάρχει πια. Η εταιρία ΑΚΤΩΡ αποχώρησε σχεδόν αμέσως μετά την υπογραφή της σύμβασης. Η εταιρία ΜΕΤΩΝ (ναι η περίφημη ΜΕΤΩΝ των πάλαι ποτέ κραταιών Αρφανοχιόνηδων) σε κατάσταση τραγική εξαγοράσθηκε από την ΑΕΓΕΚ την περίοδο των συγχωνεύσεων των τεχνικών εταιριών. Και η εταιρία ΑΕΓΕΚ έχει μια πολύ πικρή τύχη τόσο για τους μετόχους της όσο και για το προσωπικό της. Υπάρχει είναι η αλήθεια και μια άλλη εταιρία στην εικόνα η οποία όμως είχε και έχει ασήμαντο ποσοστό.

Το ερώτημα που με ταλανίζει ως νομικό σύμβουλο είναι προς τι η τόση επιτυχία αν είναι όλοι όσοι την επέτυχαν να καταποντισθούν? Η ΑΚΤΩΡ έφυγε νωρίς. Αναρωτιόμουν τότε γιατί. Κανείς δεν μου εξήγησε με τρόπο πειστικό τους λόγους. Η ιστορία προσωρινά την δικαίωσε.

Κύριε Πρωθυπουργέ, έχετε δίκαιο. Αυτή την ιδιωτικοποίηση την έκανε το ΠΑΣΟΚ. Και όχι μόνον αυτήν. Οι συνέπειές της όμως λίγα χρόνια μετά θα πρέπει να μας προβληματίζουν. Φυσικά αυτό ίσως η κυβέρνηση της ΝΔ να μην το αντιλαμβάνεται καθώς στην ΑΕΓΕΚ που βρισκόταν σε κατάσταση οιονί πτωχεύσεως εδώ και έτη ανέθεσε και άλλα σημαντικά έργα.

Όπως και νάχει όμως κύριε Πρωθυπουργέ η ιδιωτική πρωτοβουλία γιατί είχε τέτοιο τραγικό τέλος αφού επέλεξε μαζί με το ΠΑΣΟΚ το κέρδος? Γιατί η ιδιωτικοποίηση αυτή δεν οδήγησε τους ιδιώτες σε πλούτο και ευημερία? Αρκεί τάχα το ένδυμα (ιδιωτικό ή δημόσιο) για να επιτύχουμε το ποθούμενο δηλαδή της παραγωγικότητα και το κέρδος? Η μήπως και στην πολιτική ισχύει το γνωστό: Η εγχείρηση επέτυχε αλλά ο ασθενής απεβίωσε…

Θανατιική ποινή και Σταύρωση

Η θανατική ποινή είναι η τιμωρία που συνίσταται στην αφαίρεση της ζωής του καταδικασθέντος. Θεωρείται ως η εσχάτη των ποινών. To σημερινό σημείωμα είναι ενα μικρό αφιέρωμα για την ημέρα της φριχτής αυτής ποινής που συνεχίζει να εφαρμόζεται και σήμερα σε πολλές χώρες για πολλούς καταδικασμένους ανθρώπους πλην χωρίς ανάσταση γι'αυτούς.

Στην Ευρωπαϊκή Ένωση έχει καταργηθεί επίσημα στις περισσότερες χώρες , ενώ εφαρμόζεται ακόμη σε χώρες όπως οι ΗΠΑ και η Κίνα. Η ΕΕ προβαίνει σε διαβήματα για την κατάρτησή της. Η Κίνα θα αντιμετωπίσει διεθνή κριτική για τη στάση της αυτή με αφορμή τη διεξαγωγή των Ολυμπιακών Αγώνων πλην παραμένει η πρώτη χώρα στον κόσμο σε εκτελέσεις.

Η θανατική ποινή εφαρμόζεται με διάφορες μεθόδους. Μεταξύ άλλων:

Η Κρεμάλα ή αγχόνη (παραδοσιακή μέθοδος)
Η Ηλεκτρική καρέκλα (μέθοδος του 20ου αιώνα, ΗΠΑ)
Ο Θάλαμος αερίων (μέθοδος του 20ου αιώνα, ΗΠΑ, Ναζιστική Γερμανία)
Η Λαιμητόμος ή γκιλοτίνα (βλέπε Γαλλική επανάσταση)
Ο Τουφεκισμός στο εκτελεστικό απόσπασμα
Ο Αποκεφαλισμός (αρχαιότητα και Αραβικές χώρες)
Η Δηλητηριώδης ένεση (κυρίως στις ΗΠΑ)
Η Σταύρωση (αρχαιότητα, Περσία, Ελλάδα, Ρώμη, Καρχηδόνα)

Ως Σταύρωση, σύμφωνα με την WIKI ορίζεται η μέθοδος εκτέλεσης θανατικής ποινής με κάρφωμα ή και δέσιμο του θύματος επάνω σε πάσσαλο, δένδρο ή σε σταυρό σχήματος T. Αν και ο Ηρόδοτος χρησιμοποιεί τους όρους ανασκολοπίζειν για την τοποθέτηση των θυμάτων εν ζωή και ανασταυρούν για την καθήλωση των πτωμάτων τους, μετά από εκείνον, τα δύο ρήματα γίνονται συνώνυμα και εκφράζονται με τον όρο Σταύρωση-Σταυρώνω.

Η σταύρωση, εφαρμοζόταν από αρκετούς λαούς όπως οι Πέρσες, οι Ιουδαίοι, οι Καρχηδόνιοι οι Ρωμαίοι κ.ά., από τον 6ο π.Χ. αιώνα έως τον 4ο μ.Χ. αιώνα.
Αυτή η μέθοδος εκτέλεσης θανατικής ποινής καταργήθηκε από τον αυτοκράτορα Μ. Κωνσταντίνο το 337 σε ολόκληρη την Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία, από σεβασμό προς το σταυρικό μαρτύριο του Ιησού Χριστού.

Οι πρώτοι που χρησιμοποίησαν την σταύρωση ως μέθοδο εκτέλεσης και ίσως την εφηύραν κιόλας, ήταν οι Πέρσες. Ο λόγος για τον οποίο την χρησιμοποιούσαν ήταν πιθανόν για να μην έρχεται σε επαφή το σώμα του καταδικασμένου με τη γη και την μολύνει, καθώς ήταν αφιερωμένη στην αρχαία ιρανική θεότητα του Ζωροαστρισμού, τον Αχούρα Μάζντα. Σύμφωνα με τον Ηρόδοτο, το 519 π.X. ο Δαρείος ο Α', βασιλιάς των Περσών, σταύρωσε 3.000 πολιτικούς αντίπαλους του στην Βαβυλώνα.

Άλλες αρχαίες πηγές αναφέρουν τη χρήση της σταύρωσης από τους Ινδούς (Διόδ. Σικ. 2.18.1), τους Ασσυρίους (Διόδ. Σικ. 2.1.10), τους Σκύθες (Διόδ. Σικ. 2.44.2), τους Θράκες (Διόδ. Σικ. 33.15.1). Ο Τάκιτος αναφέρει ότι οι Γερμανοί χρησιμοποιούσαν τη σταύρωση (Χρονικά 1.61.4) όπως και οι Κέλτες (Χρονικά 14.33.2) ενώ ο Σαλλούστιος αναφέρει ότι και οι Νουμίδες χρησιμοποιούσαν αυτόν τον τρόπο εκτέλεσης (Ιουγουρθικός πόλεμος 14.15). Επίσης, σύμφωνα με αρκετές πηγές, οι Καρχηδόνιοι εφάρμοζαν τη σταύρωση (Πολύβ. 1.11.5, 24.6, 86.4 / Διόδ. Σικ. 25.5.2, 26.23.1 / Λίβιος 22.13.9 κ.ά.). Από τους Καρχηδόνιους, η σταύρωση πέρασε και στους Ρωμαίους οι οποίοι ονόμαζαν το εκτελεστικό όργανο, crux.

Στον ελληνιστικό κόσμο, οι εγκληματίες συχνά τοποθετούνταν επάνω σε σανίδα όπου γινόταν η διαπόμπευση, ο βασανισμός και η δημόσια εκτέλεσή τους. Η τιμωρία αυτή έμοιαζε με μία μορφή σταύρωσης, αυτή όπου καρφωνόταν το θύμα σε πάσσαλο. Σύμφωνα με τον Διόδωρο Σικελιώτη, ο Διονύσιος Α', τύραννος των Συρακουσών, συνέλαβε και σταύρωσε Έλληνες μισθοφόρους που είχαν στη δούλεψή τους οι Καρχηδόνιοι (14.53.4).

Επίσης, ο Μέγας Αλέξανδρος εφάρμοσε επανειλημμένα τη σταύρωση. Σε κάποια περίπτωση σταύρωσε συνολικά 2.000 επιζόντες από την πολιορκία της Τύρου (Κούρτιος Ρούφος 4.4.17) ενώ είναι χαρακτηριστικό αυτό που αναφέρει ο Αρριανός, πως ο Αλέξανδρος όταν πέθανε ο Ηφαιστίων, διέταξε να σταυρώσουν τον Γλαυκία (το γιατρό του Ηφαιστίωνα), επειδή τον θεώρησε υπαίτιο για τον θάνατο του φίλου του.

H εφαρμογή της σταύρωσης μαρτυρείται στην Ελλάδα και μετά το θάνατο του Αλεξάνδρου. Στα 314 π.Χ. ένας διοικητής του βασιλείου του Αλεξάνδρου, κατέστειλε εξέγερση στην πόλη Συκιώνα κοντά στην Κόρινθο, όπου σταύρωσε 30 από τους κατοίκους (Διόδ. Σικ. 19.67.2). Κατόπιν, στα 303 π.Χ. όταν η Συκιώνα έπεσε στα χέρια του Δημητρίου του Πολιορκητή, σταυρώθηκαν 80 αντίπαλοι στρατιώτες μαζί με τον διοικητή τους (Διόδ. Σικ. 20.103.6).

Στους προρωμαϊκούς χρόνους, στην ελληνόφωνη ανατολή η σταύρωση εφαρμόσθηκε στα πλαίσια του πολέμου ή για τις πράξεις υψίστης προδοσίας. Το 267 π.Χ., στην Ιουδαία που βρισκόταν κάτω από τις διαταγές του Αντιόχου του Δ' του Επιμανή ο οποίος προσπάθησε να εξαλείψει την ιουδαϊκή θρησκεία, σταυρώνονταν όσοι παρέμεναν πιστοί στον εβραϊκό νόμο (Ιώσηπ. Ιουδ. Αρχ. 12.256). Μετά την εφαρμόγή του ρωμαϊκού δικαίου, η σταύρωση χρησιμοποιήθηκε επίσης ως τιμωρία για τους σκλάβους και τους βίαιους εγκληματίες.

Στους Εβραίους, η σταύρωση εφαρμόσθηκε περιστασιακά κατά τη διάρκεια της ελληνιστικής περιόδου. Το 88 π.Χ. ο Αλέξανδρος Ιανναίος βασιλιάς της Ιουδαίας και αρχιερέας, σταύρωσε 800 Φαρισαιους αντίπαλους του αφού πρώτα τους υποχρέωσε να παρακολουθήσουν τη σφαγή των συζύγων και των παιδιών τους (Ιώσηπ. Ιουδ. Αρχ. 13.380 & Ιουδ. Πόλεμ. 1.97-98).

Σύμφωνα με τον εβραϊκό νόμο, τα πτώματα των εκτελεσμένων ειδωλολατρών και των βλάσφημων, τα κρεμούσαν σε ένα δέντρο για να δείξουν ότι ήταν καταραμένοι από το Θεό (Δευτ. 21:22-23).

Οι πηγές είναι από την WIKI. Το αφιέρωμα δεν είναι επιστημονικά εμπεριστατωμένο αλλά έχει κυρίως συμβολική σημασία. Το δίχως άλλο η ανθρωπότητα, έστω και άθελά της, πενθεί σήμερα το σύνολο των εκτελεσθέντων με θανατική ποινή στην ιστορία της. Πενθεί περισσότερο για όσους υποστηρίζουν ότι θα πρέπει να παραμείνει σε ισχύ και αιτιολογούν με πειθώ και επιχειρήματα το εύλογο του να εκτελούνται άνθρωποι στο όνομα της απονομής δικαιοσύνης.

Η δίκη του Χριστού

Λίγο έχουμε ασχοληθεί με το νομικό σκέλος αυτής της υπόθεσης. Τα Νομικά Νέα ξεκινούν αναδημοσιεύοντας μια ενδιαφέρουσα ανάλυση του Focus και ελπίζουν κάποτε να μπορέσουν να έχουν μια νομική προσέγγιση μετά από δική τους έρευνα. Διαπιστώσαμε ότι υπάρχουν και άλλα δημοσιεύματα σε ηλεκτρονική μορφή. Παρουσιάζει ενδιαφέρον ότι έγιναν δύο διαδικασίες μία του εβραϊκού νόμου και μία κατά το ρωμαϊκό δίκαιο. Η αποδεικτική διαδικασία ήταν φανερά αδύναμη. Η εκτέλεση της ποινής ως φαίνεται άμεση.
Οι μεγάλες δίκες της ιστορίας είναι γεγονότα με ιδιαίτερη σημασία που αξίζει να προσεγγίζει κανείς ορθολογικά. Οπως έχει μεγάλο ενδιαφέρον να αντιμετωπίσει κανείς τη Δίκη ως φαινόμενο στη λογοτεχνία, στο σινεμά κλπ. Για όσους μένουν το Πάσχα στην Αθήνα λοιπόν η συζήτηση συνεχίζεται.

Ας δούμε λοιπόν το δημοσίευμα!

http://www.focusmag.gr/articles/view-article.rx?oid=394472

Μυστήριο
Η δίκη του Χριστού
Τετάρτη 23 Απριλίου 2008 09:25

Ανασύνθεση μιας πολιτικής και θρησκευτικής καταδίκης που συνέβη πριν από 2.000 χρόνια. Ποιος τιμώρησε με θάνατο έναν ιεροκήρυκα σαν να ήταν ένας κοινός εγκληματίας;

Πρόκειται για την πιο αμφιλεγόμενη δικαστική υπόθεση της ιστορίας. Μετά από σχεδόν 2.000 χρόνια, μιλάμε ακόμα για τη δική του Ιησού από τη Ναζαρέτ και την καταδίκη Του σε θάνατο. Για ποιο σοβαρό έγκλημα κατηγορήθηκε; Ποιος επιφορτίστηκε με το καθήκον να Τον δικάσει; Η δίκη διεξήχθη κανονικά; Τι ρόλο έπαιξε ο Πόντιος Πιλάτος, έπαρχος της Ιουδαίας; Και ποιος ήταν ο ρόλος του εβραϊκού συνεδρίου; Οι μελετητές της Αγίας Γραφής, οι ιστορικοί και οι θεολόγοι διαφωνούν σε πολλά σημεία αυτής της ιστορίας, καθώς οι διηγήσεις, που καταγράφτηκαν στα Ευαγγέλια 40 ως 90 χρόνια μετά τα γεγονότα, συχνά δε συμφωνούν μεταξύ τους.

«Έτι δε αυτού λαλούντος ιδού όχλος, και ο λεγόμενος Ιούδας, είς των δώδεκα, προήγεν αυτούς, και ήγγισε τώ Ιησού φιλήσαι αυτόν»
(Κατά Λουκάν, Κβ΄, 47)
Η δικαστική περιπέτεια του Ιησού από τη Ναζαρέτ ξεκινά έτσι, με ένα «προδοτικό» φιλί που δόθηκε –σύμφωνα με την παράδοση– δύο ημέρες πριν από το εβραϊκό Πάσχα, πιθανώς κατά το έτος 30 μ.Χ., ημέρα Πέμπτη. Στις ρωμαϊκές επαρχίες, όπως ήταν τότε η Ιουδαία, οι συλλήψεις είχαν ανατεθεί σε στρατιώτες του Ρωμαίου έπαρχου, που ήταν ο μοναδικός που απολάμβανε το jus gladii, δηλαδή το δικαίωμα της άσκησης εξουσίας. Σύμφωνα με την πολιτική της ρωμαϊκής αυτοκρατορίας, κάποια αξιώματα, όπως η επιβολή της δημόσιας τάξης, είχαν ανατεθεί σε τοπικούς θεσμούς, αν και παρέμεναν κάτω από τον έλεγχο του έπαρχου. Το συνέδριο (το συμβούλιο των Εβραίων της Παλαιστίνης) είχε αναλάβει την επιτήρηση των αστυνομικών οργάνων, δηλαδή των φρουρών του ναού. Διάφοροι μελετητές ισχυρίζονται ότι εκτελούσε δικαστική δραστηριότητα για όλα τα εγκλήματα θρησκευτικής φύσης που ενέπιπταν στο ιουδαϊκό σύστημα. Στην περίπτωση των εγκλημάτων που τιμωρούνταν με θάνατο, είχε τις αρμοδιότητες, όπως θα λέγαμε σήμερα, του «δημόσιου κατήγορου».

Συγκέντρωνε τα αποδεικτικά στοιχεία, όμως στη συνέχεια έπρεπε να τα παρουσιάσει στις ρωμαϊκές αρχές. Είναι πολύ πιθανό ο Χριστός να συνελήφθη από τις αστυνομικές αρχές του συνέδριου, ίσως μάλιστα με τη βοήθεια Ρωμαίων στρατιωτών. Η εντολή σύλληψης ασκήθηκε μετά την καταγγελία του Ιούδα του Ισκαριώτη. Όμως γιατί το συνέδριο τα είχε βάλει με τον Χριστό; Εδώ μπαίνει στο παιχνίδι η πολιτική.

«Άγουσιν ούν τον Ιησούν από τού Καϊάφα εις το πραιτώριον»
(Κατά Ιωάννην, Ιη΄, 28)
Τα 70 μέλη του συνέδριου (στους οποίους προστέθηκε ο αρχιερέας, που τότε ήταν το Καϊάφας) ήταν στην πλειονότητά τους Σαδδουκαίοι, δηλαδή μέλη της συντηρητικής αίρεσης, έκφραση της ιερατικής αριστοκρατίας που συνεργαζόταν με τη Ρώμη. Οι λαϊκές φήμες για τον προφήτη από τη Γαλιλαία σίγουρα έφτασαν στα αφτιά του υψηλού κλήρου της Ιερουσαλήμ. Το Κατά Ιωάννην Ευαγγέλιο επιβεβαιώνει ότι το ενθουσιασμένο πλήθος ήθελε να Τον ανακηρύξει βασιλιά (Κατά Ιωάννην, Στ΄, 15) και κάποιοι Τον θεωρούσαν Μεσσία (Κατά Ιωάννην, Ζ΄, 41). Η είσοδός Του στην Ιερουσαλήμ, ίσως πάνω σε ένα γαϊδουράκι, συνοδεία πλήθους που Τον δόξαζε, θα μπορούσε να φανεί σαν μια συμβολική πράξη διεκδίκησης του ρόλου του Μεσσία ή του βασιλιά. Όμως η βαθύτερη αιτία της δίκης του Χριστού πρέπει να υπήρξε η κριτική Του στο μωσαϊκό νόμο, θεματοφύλακες του οποίου ήταν τα μέλη του συνέδριου, καθώς και η προκλητική πράξη Του να διώξει τους εμπόρους από το ναό (Κατά Μάρκον, Ια΄, 15-18).

Σε αυτό το σημείο ο Καϊάφας υπέβαλε τον Χριστό σε μια προκαταρτική ανάκριση στο σπίτι του. Κάποιοι όμως, όπως ο Chaim Cohn, νομικός και μέλος του Ανώτατου Δικαστηρίου του Ισραήλ, αποκλείουν το ενδεχόμενο να είχαν ρόλο κατήγορου στη δίκη οι εβραϊκές αρχές. Αντίθετα, σύμφωνα με τον Cohn, η συνομιλία του Χριστού με τον Καϊάφα ήταν ανεπίσημη και είχε στόχο τη σωτηρία του Χριστού, καθώς Τον κάλεσε για να ανασκευάσει τις μεσσιανικές διεκδικήσεις Του.

Όπως και να έγιναν τα πράγματα, για την κατηγορία έπρεπε να υπήρχαν δύο μάρτυρες (πρβλ. Αριθμοί, Λε΄, 30). Όμως, όπως αναφέρει ο ευαγγελιστής Μάρκος, οι μάρτυρες που παρουσιάστηκαν δε συμφωνούσαν μεταξύ τους. Ούτε η υποτιθέμενη ομολογία θα ήταν αρκετή για το συνέδριο ώστε να δικάσουν τον Χριστό, από τη στιγμή που σύμφωνα με τον εβραϊκό νόμο η αυτοκατηγορία δεν ήταν νομικώς έγκυρη. Ο Χριστός δεν παραπέμφθηκε σε δίκη εξαιτίας ψευδών μαρτυριών ή ομολογίας, αλλά λόγω ενός «εγκλήματος» που διαπράχθηκε στην αίθουσα.

Στην ερώτηση του αρχιερέα: «Εσύ είσαι ο υιός του Θεού;», απάντησε «Εγώ ειμί» (στα εβραϊκά: «Γιαχβέ», προσωπικό όνομα του Θεού στο εβραϊκό κείμενο της Αγίας Γραφής). Συνεπώς η κατηγορία βασίστηκε στο επ’ αυτοφώρω αδίκημα της βλασφημίας.

Όποιοι υποστηρίζουν τον παράνομο χαρακτήρα της δίκης του Χριστού αναφέρουν ότι η κατηγορία σε κάποιο σημείο μετατράπηκε από βλασφημία (ο κατηγορούμενος δήλωσε ότι είναι υιός του Θεού) σε εσχάτη προδοσία (ο κατηγορούμενος δήλωσε ότι είναι βασιλιάς των Ιουδαίων). Όμως από νομική άποψη, σε μια ρωμαϊκή επαρχία όπου ίσχυαν δύο συστήματα, η διπλή κατηγορία ήταν δυνατή. Η δήλωση ότι είναι υιός του Θεού και βασιλιάς των Ιουδαίων ήταν ένα αδίκημα αντίληψης ή θρησκείας απέναντι στις ιουδαϊκές αρχές, αλλά ήταν ένα έγκλημα εσχάτης προδοσίας απέναντι στον Ρωμαίο αυτοκράτορα Τιβέριο. Στην αυτοκατηγορία του Χριστού, ο αρχιερέας διέκρινε μια προσβολή όχι μόνο απέναντι στην εβραϊκή εξουσία αλλά και στη ρωμαϊκή.

Έτσι, μετά από την ανάκριση στο συνέδριο, ο Χριστός παραπέμφθηκε στην κρίση του Ρωμαίου έπαρχου Πόντιου Πιλάτου, δικαστικού άρχοντα της Ιερουσαλήμ («Ήρξαντο δε κατηγορείν αυτού λέγοντες· Τούτον εύρομεν διαστρέφοντα το έθνος και κωλύοντα Καίσαρι φόρους διδόναι, λέγοντα εαυτόν Χριστόν βασιλέα είναι», Κατά Λουκάν, Κγ΄, 2). Άλλωστε, κατά τα τελευταία 10-20 χρόνια, το συνέδριο δεν μπορούσε να εκδώσει αποφάσεις και, πολύ λιγότερο, να εκτελέσει θανατικές καταδίκες.

«Τότε λέγει αυτώ ο Πιλάτος· Ουκ ακούεις πόσα σου καταμαρτυρούσι; Και ουκ απεκρίθη αυτώ προς ουδέ έν ρήμα»
(Κατά Ματθαίον, Κζ΄, 13-14)
Σύμφωνα με τους ιστορικούς του ρωμαϊκού δικαίου, η δικαστική υπόθεση του Χριστού δεν αποτελεί εξαίρεση. Υπό την ηγεμονία του Τιβέριου (από το 14 ως το 37 μ.Χ.) οι καταδίκες σε θάνατο λόγω ανταρσίας ήταν πολυάριθμες και η κατάπνιξή τους αδυσώπητη, ιδίως στην Ιουδαία. Ο ίδιος ο Πιλάτος είχε πολύ εύκολη την καταδίκη. Έδειχνε τόσο ζήλο στη σταύρωση των εχθρών της Ρώμης, που κατέληξε να ανακληθεί, 6 χρόνια μετά το θάνατο του Χριστού, στην πρωτεύουσα της αυτοκρατορίας και να αποπεμφθεί. Ακόμα και οι υποτιθέμενες προσπάθειές του να σώσει τον Χριστό έχουν σχέση με τις ρωμαϊκές νομικές διαδικασίες, που στη συνέχεια ερμηνεύτηκαν με θεολογικό τρόπο από τους ευαγγελιστές.

Η δίκη διέρχεται διά μέσου δύο τουλάχιστον βαθμών κρίσης, ο πρώτος από τους οποίους μοιάζει να ολοκληρώνεται με την αθώωση λόγω ανεπάρκειας αποδείξεων («Εν αυτώ ουδεμίαν αιτίαν ευρίσκω», είπε ο Πιλάτος, Κατά Ιωάννην Ιθ΄, 4). Εδώ εισέρχεται ο Ηρώδης Αντύπας, τετράρχης της Γαλιλαίας, ενός βασιλείου της Παλαιστίνης υποταγμένου στη ρωμαϊκή Ιουδαία, στον οποίο ο Πιλάτος έστειλε τον κατηγορούμενο Χριστό. Η πράξη της ανταρσίας του Χριστού συνέβη κυρίως στη Γαλιλαία, συνεπώς είναι πιθανό ο Πιλάτος να θέλησε να συμβουλευτεί τον ηγεμόνα αυτού του βασιλείου, ίσως για να πάρει πληροφορίες από κάποιον που μάλλον γνώριζε περισσότερα. Εξάλλου, εκείνες τις ημέρες ο Ηρώδης Αντύπας βρισκόταν στην Ιερουσαλήμ, λίγα μέτρα μακριά από το ανάκτορο του κυβερνήτη. Καθώς ήταν έμπειρος στην πολιτική, ο Πιλάτος ακολούθησε το δρόμο της ανεκτικής πολιτικής απέναντι σε έναν τοπικό αξιωματούχο με τον οποίο δεν είχε τις καλύτερες σχέσεις.

Στις επίμονες ερωτήσεις του Ηρώδη, ο Χριστός σώπασε. Εκ πρώτης όψης, λοιπόν, καταδικάστηκε χωρίς αποδείξεις (θυμίζουμε ότι οι μάρτυρες είχαν ήδη κριθεί αναξιόπιστοι από το συνέδριο). Ακόμα και αυτό το ενδεχόμενο όμως είχε προβλεφθεί από το ρωμαϊκό δίκαιο. Η μη υπεράσπιση του εαυτού ισοδυναμούσε με confessio, ομολογία. Αυτόματα, δηλαδή, ο κατηγορούμενος ομολόγησε την ενοχή Του.

«Ήν δε ώρα τρίτη και εσταύρωσαν αυτόν»
(Κατά Μάρκον, Ιε΄, 25)
Δεν υπήρχε λοιπόν σωτηρία για τον Χριστό; Οι πρώτες πράξεις για την απονομή χάριτος που προέβλεπε το ρωμαϊκό δίκαιο ήταν η indulgentia (άφεση) και η abolitio (έφεση). Η πρώτη ήταν ευεργέτημα του αυτοκράτορα, ενώ η δεύτερη ήταν στη δικαιοδοσία του κυβερνήτη και εφαρμοζόταν στους κρατούμενους εν αναμονή της δίκης. Υπήρχε όμως και ένας τρίτος δρόμος, πιο απλός. Οι κυβερνήτες των επαρχιών της ρωμαϊκής αυτοκρατορίας προσπαθούσαν σε γενικές γραμμές να σέβονται τις τοπικές συνήθειες, αν αυτές δεν αντιτίθεντο στα συμφέροντα της Ρώμης. Υπήρχε ένα έθιμο, που αναγόταν στους πρώτους βασιλείς της φυλής του Ηρώδη: η απελευθέρωση, με την ευκαιρία του Πάσχα, ενός φυλακισμένου από αυτούς που δεν είχαν ακόμα δικαστεί. Έτσι δικαιολογείται το επεισόδιο με τον Βαραββά. Με αυτή την πράξη ο Πιλάτος «νίπτει τας χείρας του», αφήνοντας το λαό να κρίνει, όμως ταυτόχρονα ικανοποίησε μια συνήθεια που θα μπορούσε να ενισχύσει τα συναισθήματα πίστης προς τη Ρώμη. Ήταν εξάλλου ένας τρόπος για να κλείσει νωρίς την υπόθεση.

Ο Βαραββάς δεν ήταν ένας απλός ληστής, αλλά πιθανώς ένας επαναστάτης που είχε εμπλακεί, ίσως μαζί με τους άλλους δύο «ληστές» που σταυρώθηκαν στο Γολγοθά δίπλα στον Χριστό, στην επανάσταση που είχε ξεσπάσει εκείνες τις ημέρες στην Ιερουσαλήμ. Δεν εκπλήσσει τους ιστορικούς το γεγονός ότι η σύγκριση ανάμεσα στον Βαραββά και τον Χριστό κατέληξε να ευνοήσει τον πρώτο. Ο Βαραββάς ήταν ένας αγαπητός εθνικιστής, ενώ ο Χριστός ήταν απλώς ένας κήρυκας, όπως πολλοί άλλοι εκείνη την εποχή.

Η θέση του κατηγορούμενου επιβαρύνθηκε. Ο Χριστός, μπροστά στο δικαστήριο, σύμφωνα με τις εκδοχές των Ευαγγελίων είτε ομολόγησε είτε σώπασε. Όμως για το ρωμαϊκό νόμο, όπως είπαμε, ήταν το ίδιο. Ο αντιπρόσωπος της Ρώμης δεν μπορούσε παρά να επιβάλει τη θανατική ποινή, δεδομένης της βαρύτητας του εγκλήματος. Ο Πιλάτος έκατσε στο έδρανο (sella curulis), μια κίνηση που επικύρωνε τη δικαστική απόφαση. Η σταύρωση, που είχε καταργηθεί προηγουμένως στην Ιουδαία και την είχαν επαναφέρει οι Ρωμαίοι, είναι η απόδειξη ότι επρόκειτο για μια εντελώς ρωμαϊκή καταδίκη. Όσο για το μαστίγωμα, ήταν μια συμπληρωματική ποινή.

Ο ίδιος ο σταυρός εμπεριέχει μια ακόμη απόδειξη της αμιγώς ρωμαϊκής διαδικασίας που ακολουθήθηκε κατά τη δίκη αλλά και της αλήθειας του ιστορικού περιστατικού. Ο νόμος προέβλεπε το titulus crucis, την επιγραφή με την αιτιολόγηση της απόφασης («Ιησούς Ναζωραίος Βασιλεύς Ιουδαίων»). H τοποθέτησή της στο σταυρό αποδεικνύει ότι επρόκειτο για μια επίσημη καταδίκη. Για τη ρωμαϊκή δικαιοσύνη, ο Ιησούς από τη Ναζαρέτ ήταν ένοχος για εσχάτη προδοσία και η υπόθεση έκλεισε.

Στο κρεβάτι του Dworkin και ολίγη φασολάδα!

Πριν δύο περίπου δεκαετίες άρχισε να ακούγεται στη χώρα το Δημόσιο Δίκαιο. Ο καλός νομικός παλιότερα ήταν αναγκαία αστικολόγος. Τότε αναπτύχθηκε και ο επαγγελματικός τύπος του Συνταγματολόγου που έγινε γνωστός από την τηλεόραση και το χώρο της πολιτικής. Μετά την άνοδο του ΠΑΣΟΚ στην εξουσία δεν υπήρχε πολιτικό στιγμιότυπο χωρίς το συνταγματολόγο του και στον πολιτικό (τηλεοπτικό ιδίως) διάλογο είχαν πάντα μια θέση, μέχρις ότου κάποιοι από αυτούς προσγειώθηκαν εντελώς στο χώρο της πολιτικής και… μεταξύ άλλων τακτοποίησαν την κ. Γεννηματά και αναθεώρησαν το Σύνταγμα σε βαθμό που του άλλαξαν τον αδόξαστο. Οι υπόλοιποι περιμένουν τη σειρά τους, Εννοείται στο χώρο της πολιτικής.

Το Δημόσιο δίκαιο στη χώρα μας ήταν τέκνο της χωριστής διοικητικής δικαιοδοσίας και συνδέθηκε με το Συμβούλιο της Επικρατείας και ως εκ τούτου με τη γαλλική επιστημονική σχολή. Το δημόσιο δίκαιο μιλούσε γαλλικά κατά παράδοση και όσοι προτίμησαν τη γερμανική που πρυτάνευε στις νομικές σχολές είχαν κάπως δύσκολο βίο. Πήγαινες στη Γαλλία λοιπόν και μάθαινες τo boudin noir και το κιρ ρουαγιάλ, που λέει ο λόγος.

Το τέλος της δεκαετίας του 90 γνώρισε στη νομική σχολή της Αθήνας ιδίως τη σύγκρουση Τιτάνων γερμανικής και γαλλικής προέλευσης με αποτέλεσμα να δεινοπαθούν στο πτυχίο όσοι διάβαζαν τον έναν και εξεταζόντουσαν από τον άλλο (ή ακόμη χειρότερα τους οπαδούς τους). Η γαλλογερμανική σύγκρουση έληξε με θρίαμβο των αμερικανών όπως και ο β παγκόσμιος πόλεμος.

Η καινοτομία της νέας γενιάς συνταγματολόγων (που ήταν και διοικητολόγοι συνήθως) ήταν η γνώση της αγγλικής. Η γενιά του Στρατηγάκη, του αμερικάνικοι κολλεγίου και του «Πέιτον Πλέης». Μετά το 80 ξέραμε όλοι τα αγγλικούλια μας. Και αν θέλαμε να είμαστε trendy έπρεπε να προσβλέπουμε στις επιστημονικές καταβολές των ΗΠΑ. Έτσι οι συνταγματολόγοι ακόμη και οι φερόμενοι ως αριστεροί, έπαψαν να μιλούν συχνά για το γαλλικό Conseil d’etat και άρχισαν να μιλούν για το Supreme Court. Οι νεώτεροι πρωθυπουργοί σπούδαζαν στις ΗΠΑ και τα παιδιά των ΒΠ όφειλαν να περάσουν από την Αγγλία σίγουρα αλλά οπωσδήποτε και από κάποιο ακριβό αμερικάνικο Πανεπιστήμιο. Μια βόλτα …

Τελειώνοντας τη Νομική σχολή τη δεκαετία του 80 άρχισαν και οι συνταγματολόγοι να μιλούν την αγγλική και κάποιοι καθηγητές έστελναν τους ευνοούμενους πάσης φύσεως στις ΗΠΑ ή την Αγγλία. Μια τέτοια ευνοούμενη ψυχή με κάλεσε κάποτε να κοιμηθώ στο κρεβάτι του Dworkin. Να νοιώσω τα ίχνη του κορμιού του και τη μνήμη της ανάσας του. Γιατί ο Dworkin είχε κοιμηθεί εκεί πριν λίγους μήνες, καλεσμένος ενός καθηγητή της νομικής που δεν είχε τόσο ωραίο εξοχικό όπως η ευνοούμενή του.

Εγώ στη διάλεξη δεν είχα πάει. Και ήμουν λίγο αντιδραστική στη συγκεκριμένη μόδα συχνά μάλιστα παρέπεμπα ισόρροπα και τον εχθρό του Hart που για κάποιο λόγο δεν έγινε το ίδιο μόδα στη χώρα. Ο θετικισμός είχε αφήσει πάνω μου ανεξίτηλα σημάδια: Ηθική και Δίκαιο ήταν πράγματα που δεν μου άρεσε να ανακατεύονται στο ίδιο τσουκάλι. Αναγκάστηκα να τον παραπέμπω όπως το αλατοπίπερο που βάζεις στο ψητό για γεύση ώστε να μην θεωρηθώ άσχετη από τους οπαδούς του, αλλά μέχρι εκεί. Και σε κάποια ταξίδια μου ξόδευα το συνάλλαγμα που ακόμη υπήρχε ως έννοια για να αγοράσω τα έργα του που άκουγα ως πολύ πολύ σπουδαία. Τα οποία και διάβασα.

Με αφορμή το ενδιαφέρον του Αθήναιου για το Dworkin σκάρωσα λοιπόν ένα μικρό σημείωμα για τον επιστημονικό επαρχιωτισμό με αναφορές σε μαγειρέματα αλάτια και μπαχαρικά και πιπεράτες αναφορές όσο το επιτρέπει ο νομικός μικρόκοσμος.

Στο κρεβάτι εκείνο που είχε ξαπλώσει ο τρισμέγιστος δεν ονειρεύτηκα τίποτε. Μύριζε την ξιπασιά των γύρω και την πνευματική ερήμωση που συνεπάγεται το να ηρωοποιείς μια μόδα. Θα μου είχε φανεί πολύ εξωτικότερο ένα ταϊλανδέζικο πιάτο και όχι μια φιλοσοφικοπολιτική αμερικανιά. Σίγουρα πιο έντιμη θα ήταν μια καλομαγειρεμένη φασολάδα!

Όπως και η γαλλική κουζίνα έτσι και η γαλλική επιστήμη έχει μια ιστορία και πολλές δυσκολίες. Όπως και η αμερικανική κουζίνα έτσι και η αμερικανική επιστήμη σερβίρεται σε τεράστια πιάτα, χορταίνει πεινασμένους νεόπλουτους και εντυπωσιάζει με την ευκολία της ακόμη και τον πλέον αδαή. Ο μιμητισμός έχει αυτό το αποτέλεσμα φευ!

Στο κρεβάτι του Dworkin κατάλαβα ξανά και ξανά πόσο μοναχικό πράγμα είναι η σκέψη. Και επειδή μπήκαμε στη Μεγάλη Εβδομάδα θα έλεγα σε κάθε φερέλπιδα νομικό κάθε φορά που θέλει να σκεφθεί και να δημιουργήσει να νηστεύει. Μετά να μαγειρεύει το δικό του πιάτο με τα υλικά που νομίζει σωστά. Και να αφήνει τους συνδαιτημόνες να δοκιμάζουν το πιάτο του και να κρίνουν. Αλλιώς θα χορτάσουν πολιτική και θα κοινωνήσουν την αηδία της.

Μετά τη νηστεία έρχεται η Ανάσταση και η μαγειρίτσα της. Και την Κυριακή του Πάσχα το αρνάκι. Θέλει όμως υπομονή. Γιατί το καλό πράγμα αργεί να γίνει.

O δικηγόρος

Πριν από λίγα χρόνια κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις «Εστία» ένα μοναδικό στο είδος του βιβλίο του ΠΑΠΙΝΙΑΝΟΥ που είναι το ψευδώνυμο στο Βήμα του εκλεκτού συναδέλφου Τρύφωνα Κουταλίδη.
Η εθνική βιβλιογραφία για το θέμα είναι περιορισμένη. Ένα επίσης έργο του Αντώνη Βγόντζα στις εκδόσεις Λιβάνη με θέμα Από τη μικρή στη Μεγάλη Ιστορία, αυτοβιογραφικό δίδει μια άλλη εκδοχή ενός δικηγόρου. Θα με ενδιέφερε πολύ να μάθω αν υπάρχουν και άλλα τέτοια βιβλία ελλήνων!
Από τότε πολλές φορές αναρωτήθηκα ποιος είναι ο σύγχρονος νεοέλληνας δικηγόρος.
Υπάρχουν στο Δικηγορικό Σύλλογο της Αθήνας μόνον περίπου 30.000. Η χώρα πρέπει να έχει πάμπολλους. Πολύ περισσότερους από όσους μπορεί να αντέξει. Αν μάθετε ότι κάποια γνωστή σας παντρεύεται δικηγόρο κατ’αρχήν μη ζηλέψετε!
Κάθε καλός μαθητής των Πανελληνίων και μετά που δεν ήθελε να γίνει φιλόλογος γινόταν δικηγόρος. Πολλοί συνεπώς δικηγόροι είναι μόνον κατά το όνομα. Κάνουν παιδιά ή ασχολούνται με άλλα επαγγέλματα. Περισσότεροι από τους μισούς. Για να είναι στα Ταμεία μας ασφαλισμένοι, για να έχουν σύνταξη κάποτε. Και δεν ασκούν το επάγγελμα ολωσδιόλου.
Άλλοι εργάζονται ως μισθωτοί σε εταιρίες, είτε υπάλληλοι, είτε δικηγόροι. Συνήθως ως υπάλληλοι πληρώνονται καλύτερα. Αν έχουν μεταπτυχιακά και διδακτορικό καταλήγουν και σε καμία ΑΔΑ (Ανεξάρτητη Αρχή) εφόσον έχουν πολιτικές ή άλλες. άκρες.
Υπάρχει μια μεγάλοι ομάδα που εργάζεται υπεργολαβικά σε γραφεία άλλων συναδέλφων. Μισθωτοί ή με ποσοστό. Εκεί υπάρχουν δύο κατηγορίες. Οι υπεργολάβοι «μεγάλων» γραφείων (τους αναγνωρίζεις από το ύφος που μιμείται το αφεντικό) και οι υπεργολάβοι συνηθισμένων συναδέλφων οπότε εκτελούν στα νιάτα τους και χρέη γραμματέως. Χαρακτηριστικό αυτής της ομάδας είναι η ελπίδα: για το ξεπέρασμα των 500 ευρώ (ακούς γενιά των 700?)

Τώρα περνάμε στις πιο μικρές κατηγορίες

Οι δικηγόροι- πολιτικοί ή υπεργολάβοι πολιτικών, συνδικαλιστές. Τους αναγνωρίζεις από τη λάμψη όταν το κόμμα τους ή ο πολιτικός τους μέντορας (ή και οι ίδιοι) είναι στα κόλπα.
Οι δικηγόροι καθηγητές ή μέλη ΔΕΠ, οι πρώην δικαστές, αστυνόμοι κλπ. Ο διχασμός σε αυτή την ομάδα είναι φανερός. Ακόμη και όταν δεν έχουν ούτε ένα πελάτη θεωρούν υποχρέωσή τους λόγω της ετέρας ιδιότητος να είναι «κάπως»..
Οι δικηγόροι μεσάζοντες κλπ. Αυτή είναι κατηγορία που δεν αναγνωρίζετε εύκολα αλλά την πληροφορείσαι από γνώστες πελάτες: ξέρουν δικαστές, ξέρουν πολιτικούς, κόλπα, κάνουν επαφές με επιχειρηματίες κλπ. Αμείβονται για τη μεσιτεία. Συνήθως οι δικηγόροι αυτοί εμφανίζονται ως επαϊοντες και ως γνώστες της επιστήμης!
Οι δικηγόροι επιχειρηματίες, δημοσιογράφοι κλπ. Συνήθως κάνουν μια παράλληλοι εργασία που τους δίδει μεγαλύτερη χαρά και ίσως περισσότερα χρήματα. Δεν τολμούν όμως να προδώσουν το επαρχιώτικο όνειρο της οικογένειας να έχει παιδί δικηγόρο.
Οι μεγαλοδικηγόροι και λαμόγια (στενή παρέα με τους πελάτες τους βρε αδερφέ στα σίδερα , τι να γίνει!)
Οι δικηγόροι TV stars (πάλαιότερα των εφημερίδων). Δεν χρειάζεται να πει κανείς τίποτε γι’αυτούς. Τους ξέρουν όλοι. Όλοι εκτός από την εφορεία. Διότι όπως μου είπε κάποτε ό εφοριακός που με ήλεγξε δεν κόβουν ποτέ παραστατικά.
Οι μεγαλοδικηγόροι με παράδοση. Στο επάγγελμα υπάρχει οικογενειοκρατία. Είναι εύλογο νομίζω να δικαιούται κανείς να κληρονομεί το μαγαζί των γονέων. Ακόμη και αν πάσχει από σύνδρομο ντάουν. Εδώ κληρονομούν θέσεις στη Βουλή οι βουλευτές που υποτίθεται εκλέγονται: στην ιδιωτική οικονομία δεν βλέπω το πρόβλημα.
Οι παλιοί καλοί δικηγόροι. Πρόκειται για κάποιους επώνυμους ηλικιωμένους που όταν τους συναντάς στο δρόμο ο πλαϊνός σου λέει (έλεγε δηλαδή) κοίτα ο Ηλίας Παρασκευάς! Είναι εντελώς άγνωστοι στα κανάλια
Οι καλοί δικηγόροι. Λίγο ως πολλοί μετά από μερικά χρόνια στο κουρμπέτι τους ξέρουμε. Είναι αναγνωρίσιμοι και από το γεγονός ότι κάποιος συνήθως ψιθυρίζει γι’αυτούς ότι πεθαίνουν από στιγμή σε στιγμή ή ότι είναι βαριά άρρωστοι.
Οι κακοί δικηγόροι. Συνήθως μαθαίνεις γι’αυτούς από τον χαροκαμένο. Οδηγούν ακριβό αυτοκίνητο αλλά είναι μάλλον leasing.
Ο επιφανής νομικός! Αυτή είναι ειδική κατηγορία που μου την έμαθε ο Τρύφων Κουταλίδης. Αυτός λοιπόν είναι ο δικηγόρος που βλέπει το γρασίδι ανάποδα!
Φυσικά υπάρχει πάντα και Ο ΔΙΚΗΓΟΡΟΣ. Αυτός που πολλοί από εμάς νομίζει ότι είναι. Ενίοτε και κάποιοι άλλοι το πιστεύουν επίσης εκτός από τη μάνα μας.

Θα ήθελα να ξέρω αν κάποιον ξέχασα.

Επειδή θα αναρωτιέστε σε ποια κατηγορία θεωρεί ότι ανήκει η γράφουσα οφείλω να σημειώσω τα εξής:
Ανήκω στην κατηγορία δικηγόρος από σπόντα! Δεν ήθελα αυτή τη δουλειά, δεν την πίστεψα ποτέ και όπως συμβαίνει συχνά στη ζωή η δουλειά αυτή μου φέρθηκε με τον καλύτερο τρόπο. Με ζει, με ντύνει, με στολίζει και πληρώνει τις αγάπες και τα πάθη μου. Προσπαθώ να ανταποκριθώ με ευσυνειδησία στη μοίρα που κάτι προσπαθεί να μου πει λοιπόν και εγώ!

Συναδελφική δεοντολογία

Σκεπτόμουν με αφορμή σημερινή ερώτηση καλής συναδέλφου από άλλη πόλη της Ελλάδας πόσο σύνθετα έχουν γίνει τα πράγματα στις μέρες μας όσον αφορά την επαγγελματική δεοντολογία. Κάποιοι βασικοί κανόνες και αρχές, ο κώδικας δικηγόρων και μετά η προσωπικότητα του καθενός οριοθετούν την επαγγελματική μας στάση και ήθος. Κάποιοι το διεκδικούμε και για μας και για τους άλλους. Κάποιοι, πιο μάγκες ενδιαφέρονται μόνον για τα μηδενικά που θα σωρεύσουν στο λογαριασμό τους τον τραπεζικό. Και αυτά βέβαια είναι αμφίβολο τελικώς πόσα πολλά θα είναι.

Με δυσκολία τόλμησε να με ρωτήσει η νεαρή συνάδελφος τη γνώμη μου για ένα θέμα. Με δυσκολία που κατάλαβα γιατί και εγώ δύσκολα ρωτώ …
Όχι γιατί δεν με ενδιαφέρει η γνώμη των άλλων αλλά γιατί πλέον δεν συνηθίζεται.
Ο συνάδελφος χρεώνει … χρεώνει και τη σκέψη του και στο λέει κατάμουτρα.
Και συχνά σου αρπάζει τον πελάτη.
Πολλοί οι δικηγόροι δύσκολες οι σχέσεις. Καθένας με την κουλτούρα του.
Ο κανόνας παραμένει: Μεταξύ συναδέλφων η συζήτηση δεν χρεώνεται. Και στη συνεργασία υπάρχει σεβασμός.

Μάλωσα σήμερα με έναν πελάτη διότι ήθελε να παραστώ σε δίκη που είχε αρχίσει άλλος συνάδελφος. Αξίωσα να μου φέρει την εξοφλητική του. Ξέρω πως και να το κάνει πάλι πρόβλημα θα έχω… Και δεν ξεχνώ πόσες φορές χωρίς να έχουμε πληρωθεί εμείς καλοπροαίρετοι άλλοι μας αρπάζουν τη δουλειά με διάφορους δόλιους ή εξυπνακίστικους τρόπους. Ο συνάδελφος για τον οποίο μάλωσα σήμερα δεν άξιζε καθόλου τη στεναχώρια μου. Αλλά όταν κανείς υπερασπίζεται αρχές το κάνει για τον εαυτό του. Όχι για τον άλλο.
Και εδώ ο κανόνας παραμένει: δεν παίρνουμε δουλειά άλλου συναδέλφου αν δεν έχει εξοφληθεί.

Μα τελικώς αφού οι κανόνες είναι σαφείς και απλοί γιατί τόσο ζήτημα?

Γιατί οι άνθρωποι δεν ενδιαφέρονται για τους κανόνες. Δεν τους τηρούν αφού οι τηλεοπτικές περσόνες συχνά βρίσκονται στα όρια της νομιμότητας ή παρανομούν με τη συναίνεση του πολιτικού και συναδελφικού περίγυρου. Αφού οι μάγκες δηλαδή δεν τηρούν τους κανόνες, οι κανόνες παραμένουν για τα κορόιδα. Και ποιός δικηγόρος θέλει να αυτοαποκαλείται κορόιδο...

Θα πρέπει να προσαρμοζόμαστε στα ήθη κάθε εποχής άραγε? Και ποιο είναι το ορθό μέτρο?
Η απάντησή μου είναι ότι το ζήτημα είναι προσωπικό.

Η επαγγελματική μου ιστορία βεβαιώνει ότι συζητώντας με συναδέλφους μόνον κέρδισα. Κέρδισα μάλιστα κάτι περισσότερο από μηδενικά στον τραπεζικό μου λογαριασμό. Κέρδισα κάποιους φίλους. Υπήρξαν απώλειες και προβλήματα πολλά. Υπήρξε και συκοφαντία και ανταγωνισμός. Ο ισολογισμός όμως είναι θετικός. Και ένας μόνον φίλος αξίζει τον κόπο.

Η επαγγελματική μου ιστορία βεβαιώνει και πάλι ότι η αγορά είναι γεμάτη λαμόγια. Που όμως τελικώς δεν με έφαγαν προς το παρόν. Λαμόγια που άρπαξαν δουλειές χωρίς να ενδιαφερθούν αν θα πληρωθώ και μάλιστα για να δικαιολογήσουν στον πελάτη το χάλι τους έφθασαν να εξεφταλίζονται με τον πιο πικρό τρόπο (για εκείνους). Τότε γιατί να νοιάζομαι αν έχουν πληρωθεί οι άλλοι?

Γιατί όσο ζω υπερασπίζομαι τις αρχές μου με ότι αυτό συνεπάγεται. Είναι ένα μέρος της επαγγελματικής επιτυχίας το να εργάζεσαι με τους κανόνες που θέτεις. Ο δικηγόρος δεν είναι υπάλληλος. Είναι ελεύθερος και καταβάλει το τίμημα της ελευθερίας του.

Η επιβίωση είναι δύσκολη υπόθεση και φυσικά εγώ δεν μπορώ να κρίνω τους άλλους.

Στη νεαρή φίλη όμως θα έλεγα να ρωτάει και να δοκιμάζει τις αντοχές του κλάδου. Μερικοί είναι καλοί άνθρωποι. Οχι όλοι βέβαια.

Αλλά πιστέψτε με όσοι διαβάζετε αυτές τις γραμμές: αφού εγώ επιβίωσα υπάρχει ελπίδα για όλους.

Μεγαλοδικηγόροι και Χασοδίκες!

Από παιδί αναρωτιόμουν όποτε έβλεπα κάποιον να κομπάζει αν πράγματι αυτά τα οποία διατείνεται συνάδουν με την αλήθεια. Το ίδιο πάθαινα όταν αντ’αυτού κόμπαζε η μαμά του… Είχα βλέπεις ταλαιπωρηθεί πολύ στο σχολείο από μαμάδες που έλεγαν στη δική μου ότι το καταπληκτικό τους παιδάκι διάβαζε μέχρι τα μεσάνυχτα για να έχει αυτές τις σπουδαίες επιδόσεις που έχει. Η μαμά μου ντροπιασμένη γύριζε στο σπίτι από τη συγκέντρωση γονέων και με μάλωνε που από τις 5 ήθελα να πάω να παίξω όταν τα άλλα προκομμένα παιδάκια διάβαζαν μέχρι τα μεσάνυχτα. Αν άνοιγα το στόμα μου να ρωτήσω ποιο ήταν το παιδάκι αυτό (και να προλάβω να αναρωτηθώ τι βαθμούς είχε καταφέρει…) εκεί άκουγα το περίφημο: δεν θα μου κάνεις και ανάκριση! Να διαβάζεις περισσότερο… Τελείωσα το σχολείο με την απορία για τα παιδάκια αυτά τα τόσο σπουδαία και προκομμένα, ποια να ήταν τάχα?

Σήμερα ήρθε η ώρα να αναρωτηθώ για τους δικηγόρους.

Κάποιοι πολύ πετυχημένοι δικηγόροι έγιναν πολιτικοί. Άλλοι το επιδιώκουν με μανία. Για να … προσφέρουν όπως λένε. Κάποιοι ήταν τόσο επιτυχημένοι που είχαν γίνει και καθηγητές σε ΑΕΙ. Αλλά η πολιτική τους συνεπήρε!

Κάποιοι άλλοι έγιναν επιχειρηματίες. Τόσο επιτυχημένοι μάλιστα που διαφημίζουν το πέρασμα από τη δικηγορία ως μια στάση στο μεγαλείο της ανόδου.

Άλλοι σύζυγοι επιχειρηματιών.

Άλλοι πάλι όπως λέει και ο συνάδελφος Λάκης Λαζόπουλος (εγώ είπαμε ποτέ δεν ξεχνώ το νομικό του ατού!) στέλνουν ολημερίς εξώδικα.

Άλλοι περνούν στο χώρο του σκότους που πλέον λόγω της τεράστιας αποθράσυνσης της εποχής δεν είναι και πολύ σκοτεινός.

Μα, αναρωτιέμαι αφού κερδίζεις τον επιούσιο νόμιμα και χαρωπά προς τι η παρανομία? Για περισσότερα δήθεν. Αμφιβάλω…

Στην Αγγλία ήξερα ότι ο επιτυχημένος δικηγόρος γίνεται δικαστής στο τέλος της καριέρας του. Αυτό το καταλαβαίνω. Στην Ελλάδα ο επιτυχημένος δικηγόρος αλλάζει (εντελώς όμως) δουλειά και ασχολείται και λιγάκι με τον αθλητισμό ως παράγων. Μερικοί κρατούν και ένα γραφείο – να υπάρχει βρε αδερφέ – αλλά … μοιάζουν να έχουν πάρει τη ζωή τους λάθος και …αλλάζουνε ζωή. Τότε όμως γιατί είναι επιτυχημένοι? Και χρήμα έχουν και φήμη και απασχόληση! Αυτοί αλλάζουνε δουλειά!

Τώρα που μεγάλωσα ακούω τους κομπασμούς (ακόμη και τους επίσημους κομπασμούς) με κρυφό χαμόγελο. Πικραίνομαι πολύ για την πικρή δόξα του κ. Ιακώβου… αλλά όταν βλέπω συναδέλφους να θυμούνται το επάγγελμά τους αιφνιδίως, όπως πρόσφατα βλέπουμε καθημερινά στις εφημερίδες, απορώ για το νόημα της επιτυχίας. Η παιδική ηλικία έχει λοιπόν τα δίκια της και πρέπει να τα θυμόμαστε. Το παιδάκι θέλει να πάει να παίξει. Να δουλέψει και να παίξει. Στο ρόλο της πονόψυχης μαμάς (όχι της δικής μας της αυστηρής!) είναι σήμερα η τηλεόραση, η οργανωμένη πληροφόρηση, οι βραβεύσεις και τα συνέδρια που τιμούν διάφορους τιμώμενους, τα διάφορα αξιώματα, κάποτε και σπουδαίοι πολιτικοί ρόλοι με τζάμπα μαύρο αυτοκίνητο που σε πάει οδηγός! Που όμως αλλάζουνε δουλειά με την πρώτη ευκαιρία.

Αλλά εδώ θα σταματήσω! Γιατί όπως ίσως καταλάβατε μου αρέσουν πολύ τα αυτοκίνητα και θέλω να τα οδηγώ και να πηγαίνω όπου θέλω. Γιατί όπως μικρομάθεις δεν γερονταφήνεις…

Όταν όμως βλέπω δικηγόρους να αλλάζουν δουλειά (ότι και να μου λένε) δεν μπορώ να πιστέψω τους κομπασμούς τους ή τους κομπασμούς του συστήματος που εκάστοτε τους στηρίζει. Είτε λιποθυμούν στα πατριαρχεία, είτε γίνονται πρωθυπουργοί, είτε πρόεδροι της δημοκρατίας, είτε γίνονται τραπεζίτες, είτε μπακάληδες, είτε αρχηγοί διάφορων μαφιών, δικηγόροι πάντως επιτυχημένοι να είναι δεν μπορεί! δεν το χωράει ο νους μου.

Ή μήπως το νόημα της επιτυχίας είναι που μου διαφεύγει?

Ένας έλεγχος και ένα μεγάλο σοκ

Ενώ όλη η χώρα απολάμβανε τα μεθεόρτια της καλής παρουσίας στη σύνοδο κορυφής του ΝΑΤΟ και της διπλωματικής επιτυχίας, μια είδηση σοκ έσκασε σαν βόμβα την Παρασκευή.

Πρόκειται για τα αποτελέσματα του αιφνιδιαστικού ελέγχου ντόπινγκ που έγινε στην εθνική ομάδα άρσης βαρών, το μεγάλο καμάρι της χώρας μας στο χώρο του αθλητισμού. Τα αποτελέσματα είναι μάλλον δραματικά: ένδεκα από τους δεκατέσσερις αθλητές είναι «θετικοί» σε απαγορευμένες ουσίες. Σύμφωνα με τα διάφορα δημοσιεύματα μάλιστα είναι η πρώτη φορά που η παράβαση της νομοθεσίας περί ντόπινγκ δε σχετίζεται με μία μεμονωμένη περίπτωση αθλητή, αλλά με μία ολόκληρη ομάδα.

Επειδή η ομάδα αυτή μου είναι πολύ συμπαθής, όπως και ο ομοσπονδιακός προπονητής που τη δημιούργησε, θα ήθελα να κρατήσω μια επιφύλαξη, μήπως και έχει γίνει λάθος (όσο απίθανο και αν φαίνεται αυτό).

Το ίδιο το γεγονός όμως επιβεβαιώνει ορισμένες σκέψεις μου που σχετίζονται με τους ελέγχους αυτούς, τη σκοπιμότητα που κάθε φορά εξυπηρετούν και την αντικειμενικότητά τους.

Το ντόπινγκ είναι ένα μεγάλο ζήτημα, το οποίο έχει και νομικές παραμέτρους καθώς υπάρχει ένα πλέγμα διατάξεων που το αφορούν και προσπαθούν να το αντιμετωπίσουν. Οι διεθνείς ομοσπονδίες, το Ολυμπιακό Κίνημα, αλλά και η Ευρωπαϊκή Ένωση έχουν αναλάβει πολλές πρωτοβουλίες για την καταπολέμηση της μάστιγας αυτής. Είναι όμως κοινή παραδοχή ότι η πρόληψη είναι πάντα ένα βήμα πίσω από τη συγκεκριμένη «επιστήμη».

Δεν μπορεί είσης να μην παρατηρήσει κανείς ότι πριν από κάθε μεγάλη αθλητική διοργάνωση, ειδικά μάλιστα πριν από κάθε Ολυμπιάδα, ένας μεγάλος αθλητής συλλαμβάνεται από έλεγχο ντόπινγκ και αποκλείεται από τη διοργάνωση. Και στη συνέχεια ο έλεγχος ντόπινγκ περνάει στη λήθη… Όσες φορές πάλι δεν υπάρχει παραβάτης πριν την τέλεση των Αγώνων, η σύλληψη λαμβάνει χώρα κατά τη διάρκεια των Αγώνων και στις πιο ακραίες περιπτώσεις η σύλληψη γίνεται μετά από μία μεγάλη επιτυχία ενός αθλητή. Πάντως τα επάκολουθα της σύλληψης είναι τα ίδια. Εφόσον ανακαλυφθεί μία παράβαση, όλα συνεχίζονται ήρεμα, παρά το μεγάλο σοκ που συνεπαίρνει την αθλητική κοινότητα.

Οι περιπτώσεις πολλές και ηχηρές: Κάτριν Κράμπε (η μεγάλη δρομέας της Ανατολικής Γερμανίας), Μπεν Τζόνσον (με το απίθανο ρεκόρ στα 100 μ. στη Σεούλ), οι δικοί μας Κεντέρης και Θάνου στην Αθήνα, η Μάριον Τζόουνς κλπ.

Τα ερωτήματα που εύλογα τίθενται είναι:
-Μήπως τελικά επιλέγεται η περίπτωση πριν ή κατά τη διάρκεια των Αγώνων, ώστε να υπάρξει η διαβεβαίωση προς τη φίλαθλο κοινό, ότι διεξάγονται έλεγχοι και ότι συλλαμβάνονται ακόμα και τα πιο ηχηρά ονόματα;
-Γιατί μετά το πρώτο κρούσμα η ιστορία που λέγεται έλεγχος ντόπινγκ μεταφέρεται στην επόμενη διοργάνωση;
-Μήπως τα θετικά δείγματα είναι απλώς ένα άλλοθι;

Ο αθλητισμός και ειδικά οι Ολυμπιακοί Αγώνες είναι μία παράσταση που ακολουθείται από τεράστια οικονομικά συμφέροντα. Επίσης οι επιτυχίες στους Αγώνες είναι μία κορυφαία εθνική επιτυχία, η οποία ανάλογα με την εποχή παίρνει ακόμα και μυθικές διαστάσεις και τονώνει την εθνική υπερηφάνεια. Στα χρόνια του ψυχρού πολέμου για παράδειγμα, όπου και παρατηρήθηκαν ορισμένες από τις κραυγαλέες περιπτώσεις χρήσης αναβολικών, οι αθλητικές επιτυχίες ήταν και μία επιβεβαίωση για το κάθε πολιτικό σύστημα. Μπροστά λοιπόν στη δίψα για επιτυχίες γίνονται διάφοροι πειραματισμοί, ώστε να βελτιωθούν οι επιδόσεις. Τα πειράματα αυτά κινούνται στα όρια της νομιμότητας. Παράλληλα το κοινό εκφράζει μία έντονη δυσπιστία σε σχέση με το αληθινό των επιδόσεων αυτών και έρχονται να προστεθούν και άλλα ερωτήματα:

-Άραγε η μεγάλες επιδόσεις είναι μόνο αποτέλεσμα προσπάθειας και προπόνησης ή έχει βάλει το χεράκι της η φαρμακευτική;

-Άραγε ο Ολυμπιονίκης είναι πράγματι καθαρός ή πήρε την ντόπα σε κατάλληλο χρόνο και τώρα πια δεν ανιχνεύεται;

Δε θέλω με όλα αυτά να πω ότι για ακόμη μία φορά πέσαμε (οι αθλητές μας δηλαδή και μάλιστα η πιο επιτυχημένη ομάδα μας) θύμα συνομωσίας. Απλά προβληματίζει η επανάληψη των φαινομένων που ανέφερα παραπάνω. Μένει να δούμε αν όλα αυτά θα επιβεβαιωθούν ή αν θα έχουμε και άλλο κρούσμα ντόπινγκ μέχρι την τέλεση των Αγώνων.

Γεννητούρια!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!

Το μπλογκ ευτυχεί και ανακοινώνει τη γέννηση του δεύτερου γιού του Χρήστου και της Κατερίνας των φίλων μας που αγαπήσαμε στη μπλογκόσφαιρα αρχικά και τώρα πιά στην πραγματική ζωή. Ευχόμαστε να είναι τσαχπίνης και κούκλος σαν τον αδελφό του και καλός άνθρωπος όπως οι γονείς και οι παπούδες του.
Είναι η καλύτερη είδηση εδώ και καιρό και είμαστε όλοι ξετρελλαμένοι!!!!!!!!!!!