Ελληνική Σημαία γαλάζια και λευκή!

Όταν τη γνώρισα ήταν μερικών ημερών αδύνατη κουκλίτσα. Με τα χρόνια έγινε μια πρώτη μαθήτρια και βαφτισιμιά μου, παραμένοντας μια κούκλα με μικρά γαλάζια γυαλάκια να πλαισιώνουν τα έξυπνα γαλάζια μάτια της, όπως αρμόζει στα παιδάκια που αριστεύουν.
Ντροπαλά μου έδειχνε τους ελέγχους της στο δημοτικό και μάλιστα στην τελευταία τάξη δεν υπήρχε άλλος βαθμός εκτός από 10. Όπως και στην προτελευταία. Φυσικά ο λόγος αυτού του πόστ δεν είναι για να παινευτώ για το λάδι (μήπως και δελεάσω κανέναν άλλο φίλο να με προτιμήσει για νονά!) αλλά είναι καθαρά νομικός. Αν λοιπόν τολμούσες να επαινέσεις το παιδί αυτό κοκκίνιζε και κατέβαζε το κεφάλι.
Έτσι η καταπληκτική αυτή μικρή που φοιτούσε σε δημόσιο σχολείο ήρθε η ώρα να συμμετέχει στην κλήρωση για τη σημαία της τελευταίας τάξης του δημοτικού παραμονές 28ης Οκτωβρίου μαζί με άλλα παιδιά του σχολείου που ισοβαθμούσαν μπορώ να υποθέσω, κρίνοντας και από το γεγονός ότι στο σχολείο της φοιτούσαν πολλοί αριστούχοι Αλβανοί. Η δασκάλα όμως, ενώ φώναξε όλα τα άριστα παιδάκια, δεν την φώναξε στην κλήρωση.
Η μικρή γύρισε σπίτι της με αγωνία πώς θα το πει στη μαμά της. Το είπε τελικά με δάκρυα στα μάτια. Η μαμά ενημερώθηκε τότε από το σχολείο ότι η μικρή στα βιβλία του σχολείου είχε ένα 9 στη γυμναστική, το οποίο όμως εκ σφάλματος δεν είχε περάσει στον έλεγχο. Η γυμνάστρια δεν ήταν αρκετά σχολαστική και έτσι ο έλεγχος και το βιβλίο του σχολείου δεν συνέπιπταν. Μάλιστα η διευθύντρια υπενθύμισε με έμφαση στη μαμά ότι το παιδί δεν μπορούσε να πάρει 10 γιατί είχε σπάσει το πόδι του και άρα δεν γυμναζόταν καλά εκείνη την περίοδο. Άρα κακώς δεν κατάλαβαν ότι το 10 στον έλεγχο ήταν λάθος και από κεκτημένη ταχύτητα. Για το λόγο αυτό δεν μετείχε στην κλήρωση!
Η μαμά επικοινώνησε μαζί μου. Ήδη η παρέλαση ήταν σε λίγες ώρες. Κάναμε μια σειρά από πολιτισμένα διαβήματα χωρίς αποτέλεσμα αφού ήδη το κακό είχε συντελεσθεί. Η κλήρωση αυτή είχε γίνει και άλλο παιδάκι είχε πάρει τη σημαία. Σκέφθηκα τότε το Συνήγορο του Πολίτη που ακόμη τότε δεν διέθετε Συνήγορο του Παιδιού. Χτύπησα σωστή πόρτα. Με λίγη βοήθεια από τα νομικά μου, λίγο ανθρωπισμό από το χειριστή και άριστο συνάδελφο Κώστα Μπακογιάννη πήγε στο σχολείο μια επιστολή που έθετε το ζήτημα στη σωστή του όψη! Τηλεφώνησαν κιόλας άμεσα στο σχολείο με την αρχή της εμπιστοσύνης και άλλες νομικούρες σε πρώτη ζήτηση. Για να ακούσουν ότι ήταν αργά. Η εκδοχή να προχωρούσαμε σε άλλες διαδικασίες (πχ ΕΔΕ στη διεύθυνση) σταμάτησε με πρωτοβουλία της μητέρας που φοβήθηκε συνέπειες για τη μικρή και από την καταπληκτική νομολογία των μέτρων εσωτερικής τάξεως που καθιστά αυτές τις αποφάσεις απρόσβλητες ενώπιον του ΣτΕ (μαζί με πολλές άλλες). Η μικρή είχε μόνον μια ηθική δικαίωση που όμως δεν μπορούσε να καταλάβει επαρκώς. Είχε και μια μεγάλη ντροπή που την εξευτέλισαν δημοσίως τονίζοντας ότι ήταν χαζή που … πίστεψε το σχολικό έλεγχο.
Η μικρή μου βαφτισιμιά πλήρωσε ακριβά το τίμημα των εθνικών εορτών στην ελληνική εκπαίδευση. Νομίζω ότι η ζημιά που έγινε στη μικρή ήταν ανάλογη με αυτήν που έκανε ο Παπαφλέσσας στο νεοελληνικό κράτος.

............
Η γιορτή της 25ης πλησιάζει. Ανοιξιάτικη και χαρούμενη για χρόνια μου θύμιζε πάντα τη Μελίνα να τρέχει να δει την παρέλαση παλλόμενη σε μια υπέροχη ασπρόμαυρη ταινία. Μετά από το περιστατικό αυτό στις σχολικές γιορτές σκέπτομαι πάντα τη μικρή με τα γαλάζια γυαλάκια. Ελπίζω δυνατά να βρει το δρόμο της σε χώρες που είναι περισσότερο ορθολογικές και δίκαιες και να εκμεταλλευτούν τα ταλέντα της που δικαιούνται να ανθίσουν. Σκέπτομαι και τα δεινά της εκπαίδευσης. Και τον Οδυσσέα Τσενάι. Όχι εγώ αυτή τη γιορτή θα έχω την ίδια απέχθεια που είχα για τις σχολικές γιορτές παιδί. Πλήξη εθνικοφροσύνης και προπαγάνδα.
Κρατώ και το χαρτί του Συνηγόρου του Πολίτη στο αρχείο. Όχι μόνον για να εξηγήσω κάποτε στο παιδί κάποια πράγματα. Και για να παρηγοριέμαι με τη σκέψη ότι στη χώρα μας η διαφορά γίνεται πάντα από μοναχικούς ανθρώπους που κάνουν ευσυνείδητα τη δουλειά τους. Και να επιμένω μαζί τους όσο μπορώ και εγώ!