21 Jun “ο δικηγόρος” που θα γίνουμε

Posted at 14:05h in Παρδαlaw by Ελένη Τροβά

δεν υπάρχει αμφιβολία ότι τα νέα μέτρα αναδιαμορφώνουν το επάγγελμά μας ριζικά. Κάποιοι συνάδελφοι δηλώνουν ότι θα αφήσουν τη χώρα και θα μεταβούν σε δικηγορικούς συλλόγους άλλων χωρών. Αλλοι σκέπτονται πρόωρη συνταξιοδότηση και παράλληλα άσκηση συμβουλευτικής δικηγορίας. Αλλοι πάλι ευθέως δηλώνουν ότι θα αφήσουν το ΔΣΑ θα παραιτηθούν δηλαδή και θα ασκήσουν “δικηγορία” χωρίς να παρίστανται σε δικαστήρια. Οι νεώτεροι μπαρκάρουν σ’άλλη γη σ’άλλα μέρη και οι πρεσβύτεροι ή κάποιοι εξ αυτών (επί τέλους) θα διαβούνε προς την συνταξιοδότηση. Οι δικηγορικές εταιρίες πάλι το ξανασκέπτονται: είναι δυνατό να φορτωθούν “τόσα ταμεία” στην πλάτη? αλλά και οι εργαζόμενοι δικηγόροι σε αυτές είναι δυνατό να πληρώνουν για το ταμείο σε περίπτωση που δεν το πληρώνει η εταιρία, ποσά μεγαλύτερα των όσων κερδίζουν?

Η αποχή ευτυχώς άνοιξε δυναμικά όπως αξίωνε το προηγούμενο μνημόνιο και ξαναέκλεισε προς διαφορετική κατεύθυνση με τούτο δω το τελευταίο.

Το επάγγελμα του δικηγόρου δεν ήταν πάντα το ίδιο όπως σήμερα. Αλλους καιρούς οι εξετάσεις για το Σύλλογο με κλειστό αριθμό σήμαινε ότι ήταν προνόμιο να επιτύχεις την είσοδο στο συγκεκριμένο σώμα. Μετά έγινε τόπος κοινός για κάθε πτυχιούχο νομικής. Επίσης το επάγγελμα αυτό δεν ήταν για τον καθένα. Ηθελε γνωριμίες, καταγωγή, σχέσεις, σπουδές… Γιατρός και δικηγόρος σήμαινε ας πούμε αστικό στάτους. Τούτα όλα έχουν αλλάξει. Η νέα ρύθμιση του ασφαλιστικού για τους νεώτερους σημαίνει να έχουν πλούσιους γονείς (και να είναι ως εκ τούτου καλά παιδιά και οι ίδιοι…), για τους μεσαίους να τα έχουν καταφέρει κάπως και για τους ηλικιωμένους να πάνε σπίτι τους αν η σύνταξη τους το επιτρέπει, αλλιώς να μείνουν νέοι για πάντα.

Το επάγγελμα του δικηγόρου προσδιορίσθηκε από τη βούληση ένταξης σε μισθωτή σχέση εδώ και περισσότερο από είκοσι χρόνια τώρα είτε με πάγιες, είτε με διορισμούς, είτε με αμειβόμενες υπηρεσίες σε εταιρίες ή μεγάλα σχήματα. Ισως η μισθωτή δικηγορία να επιβραβεύεται ως επιλογή αυτή την ώρα. Οχι όμως η συνεργασία με εταιρίες ή ομάδες δικηγόρων καθώς τα ταμεία θα είναι δυσβάστακτα, ιδίως αν οι εργαζόμενοι είναι ευάριθμοι.

Οπως και νάχει το υπαρξιακό μας καθεστώς είναι προς συζήτηση και ανα-προσδιορισμό. Το ίδιο άλλωστε συμβαίνει και στα άλλα νομικά επαγγέλματα. Οι συμβολαιογράφοι με το καθεστώς των ακινήτων αναρωτιούνται για το μέλλον τους, οι δικαστές με τα μισθολογικά τους και τα γενικότερα προβλήματα της δικαιοσύνης αιφνιδιάζονται για άλλη μια φορά.

Προσωπικά δεν θεωρώ ότι το προηγούμενο και νυν ισχύον καθεστώς ήταν το άριστο. Αντίθετα η πραγματικότητα ήταν γεμάτη υποσχέσεις και λίγη ανταπόδωση. Το επάγγελμα στη διάθεση του καθενός όμως χωρίς εργασία και αντικείμενο, χωρίς σεβασμό. Η μεγαλύτερη ίσως απάτη στο νεοέλληνα που άφησε τα χωράφια ήταν να γίνει δικηγόρος ή γιατρός. Η απάτη που πληρώθηκε πανάκριβα από τις οικογένειες σε φροντιστήρια και σπουδές για ένα όραμα αστικοποίησης. Πόσους αλήθεια δεν ακούω τον τελευταίο καιρό να μελετούν τη διαμεσολάβηση ώστε να βρουν την τύχη τους? πόσοι ακόμη δεν πιστεύουν σε μεγάλες ηλικίες πλέον σε υποσχέσεις και ελπίδες?

Θα ήθελα πραγματικά να δω ποιά διέξοδο προσφέρει το νέο ασφαλιστικό στα παιδιά που πέτυχαν στις πανελλαδικές και φιγουράρουν ως οι πρώτοι των πρώτων. Αλλά και στα άλλα που οι γονείς έσπευσαν να στείλουν σ’αλλη γη σ’αλλα μέρη για να τους … κοστίσει λιγότερο (όπως λένε πολλοί γνωστοί μου). Αλλά η ελπίδα πεθαίνει τελευταία. Και το ψέμμα είναι εθιστικό.

Ας είναι το τέλος της αποχής να σημάνει την αρχή της ώριμης σκέψης για το “δικηγόρο που θα γίνουμε” εφόσον έχουμε το κουράγιο να αναλάβουμε το κόστος.