βρίζοντας δικαστές

Posted at 16:16h in Law lifestyle by Ελένη Τροβά

 η υπόθεση Πολάκη έρχεται να προστεθεί σε μια μακρά σειρά γεγονότων που χαρακτηρίζονται από τον κοινό τόπο: “βρίζω δικαστές άρα υπάρχω”

Το πράττουν πολιτικοί, το πράττουν πολιτικοί- πρώην δικαστές, το πράττουν δικαστές για άλλους δικαστές, το πράττουν πανεπιστημιακοί, το πράττουν δικηγόροι, φυσικά δημοσιογράφοι, το πράττει και ο λαός, οι πελάτες των δικαστών οι διάδικοι (οι μόνοι ίσως που το δικαιούνται κατ’ανάγκη)

Βρίζοντας δικαστές είναι βεβαίως η άλλη όψη του “γλύφοντας δικαστές”. Είτε θεσμικά, είτε προσωπικά. Σε επικηδείους, σε εκδηλώσεις, σε εορτές και τιμητικούς τόμους, σε πάνελ,σε μπλογκ  και ΜΚΟ.

Βρίζοντας δικαστές φυσικά όχι μόνον εν ενεργεία αλλά και συνταξιούχους, προέδρους ΑΔΑ, διαιτητές σε διαιτησίες, προέδρους πολιτιστικών ή άλλων συλλόγων, προλογίζοντες βιβλία, δικαστές που τολμούν και δικαστές που λουφάζουν ή συντάσσουν απομνημονεύματα.

Βρίζοντας δικαστές … τι πετυχαίνουμε αλήθεια? Στοχεύουμε τα πρόσωπα ή τη δικαιοσύνη? ή και τα δύο? Και γιατί τώρα τόσο έντονα όσο ποτέ?

Θα έλεγα ότι βρίζοντας εκφράζουμε τους εαυτούς μας ανεξάρτητα του τι βρίζουμε και ποιόν. Η πρώτη λοιπόν διαπίστωση είναι ότι εφόσον: “βρίζω άρα υπάρχω” είναι τρόπος ζωής για πολλούς ε! είναι και για όσους βρίζουν δικαστές.

Εξάλλου θα επέμενα ότι πολλοί, αρκετοί ίσως δικαστές αξίζουν το ανάθεμα για το έργο τους κάτι που άλλωστε επιτρέπει το νομικό σύστημα θεσπίζοντας περισσότερους βαθμούς δικαιοδοσίας. Το λάθος επιτρέπεται. Ακόμη και σε επίπεδο ανώτατων δικαστηρίων γίνονται λάθη και μάλιστα πολλά. Όμως “βρίζοντας δικαστές” δεν βρίζουμε τα λάθη τους ούτε τα διορθώνουμε. Απλά τους βρίζουμε.

Διάβαζα με αφορμή τον κ. Πικραμμένο που εξέφρασε μια άποψη για την αποχή των δικηγόρων (ταυτόσημη έχει εκφράσει στην τηλεόραση και ο κ Μενουδάκος) και άλλοι δικαστές σε σχέση με την δυσλειτουργία της δικαιοσύνης, ότι τι περιμένεις από κάποιον που έγινε Πρόεδρος δικαστηρίου και Πρωθυπουργός αναβάλλοντας την υπόθεση του Μall μέχρι να την πάρει άλλος! Δεν εκτιμώ αν είναι σωστή η θέση. Πιθανώς να έγινε Πρόεδρος ως ο ωραίος του Δικαστηρίου και Πρωθυπουργός ως ο έχων καλούς τρόπους  και χαμηλό προφίλ. Είναι αδιάφορο. Σημασία έχει ότι η υπόθεση Μall οδήγησε σε ακύρωση της με νόμο χορηγηθείσας άδειας από το δικαστήριο που προήδρευσε ο κ. Πικραμένος και ακόμη το εμπορικό αυτό κέντρο είναι στη θέση του. Τον βρίσαμε, χαρήκαμε και τελικώς όπως έλεγαν οι παλαιοί δικηγόροι, όποτε χάνω ο δικαστής τάχει πάρει και όποτε κερδίζω είμαι μάγκας. Η ουσία είναι ότι η δικαιοσύνη ενήργησε το ορθό και το αποτέλεσμα δεν υπάρχει. Τι πετύχαμε βρίζοντας το “δικαστή” εκτόνωση και αποπροσανατολισμό. Γιατί ο δικαστής είναι υπηρέτης της δικαιοσύνης. Αν η δικαιοσύνη έχει άλλο αφεντικό τι να κάνει ο δικαστής?

Βρίσαμε αρκούντος και την Πρόεδρο του Αρείου Πάγου και πρώην Πρωθυπουργό. Για το μαλί της, για τη σχέση της με τη ΝΔ και τον κ. Αθανασίου και τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας, για το ύφος της και τις τσάντες της, για τη γνώμη της για τον κ. Τσακυράκη και το αν έχει δικαίωμα να τον μηνύσει. Ο Αρειος Πάγος ξεδοντιάστηκε ως φαίνεται με τις ύβρις μας και τώρα λουφάζει. Γιατί η κ. Θάνου είναι ο Αρειος Πάγος και οχι μία γνωστή μας κυρία από το κομμωτήριο. Βρίζοντας την κ. Θάνου βρίζουμε τον Αρειο Πάγο. Και? τον αποδυναμώνουμε στο έργο του αν υποθέσουμε ότι τολμά να το εκτελέσει με τούτα και τα άλλα. Βρίζοντας δικαστές ακυρώνουμε τη δικαιοσύνη ΣΕ ΠΕΡΙΠΤΩΣΗ ΠΟΥ ΤΟΛΜΗΣΕΙ να κάνει τη δουλειά της και να αποδοθεί κάποτε.

Οι άνθρωποι ξεχνιούνται ταχύτατα. Το βρίσιμο όμως ως τρόπος ζωής καταλήγει μανιέρα, κουλτούρα και τρόπος επιβίωσης. Στην περίπτωσή μας καταλήγει σε αποδυνάμωση της δικαιοσύνης. Γιατί και ποιός έβρισε γρήγορα θα ξεχασθεί και ποιός βρίστηκε ακόμη γρηγορότερα.

Βρίζοντας δικαστές κ. Πολάκη, καθιστώντας “παραδικαστικό” κάθε νέο άνθρωπο που αγωνίσθηκε για να περάσει στη Σχολή Δικαστών που ιδρύθηκε κάποτε και να λάβει ένα μισθό σήμερα πείνας, βρίζουμε την μόνη μας ελπίδα να βρούμε το δίκαιο μας. Και ας αργούν να εκδοθούν οι αποφάσεις. Και ας κάνουν πολλοί δικαστές λάθη. Και ας άγονται και φέρονται άλλοι από την πολιτική εξουσία. Και ας “πιάνονται” ίσως μερικοί. Γιατί κ. Πολάκη και ένας να μας έχει απομείνει τίμιος και αθώος η ύβρις μας επιτρέπει την εκτέλεσή του με το πάθος μας και τα λόγια μας που είναι σφαίρες στα μάτια της κοινής γνώμης. Οσο και αν το βρίσιμο είναι προσωπική κουλτούρα πολλών καλό είναι να βρίζουμε στόχους χωρίς συνέπειες για την ύπαρξή μας. Ας πούμε το ποδόσφαιρο. Οχι όμως τη δικαιοσύνη. Γιατί βρίζοντας δικαστές βρίζουμε τη δικαιοσύνη. Και η δικαιοσύνη είναι ότι μας έχει απομείνει να ελπίζουμε ως ανθρώπινα όντα. Γι’ αυτό άλλωστε εφηύραμε τη μέλλουσα ζωή: για απόδοση δικαιοσύνης.