Posted at 17:51h
in Παρδαlaw
Όλοι ακούμε αυτές τις μέρες για την ανάληψη καθηκόντων από τον
κ. Θεοχάρη στην προεδρεία του Μεγάρου Μουσικής μετά την κατάληξη της
«υπόθεσης Μέγαρο» η οποία ξεκίνησε πριν από λίγες μέρες με την ψήφιση
του νομοσχεδίου που «οδήγησε» το Μέγαρο στην… αγκαλιά και την πλήρη
ευθύνη του Δημοσίου.Σήμερα αφού ευχηθώ στον κ. Θεοχάρη καλή επιτυχία στο έργο του, και στον γείτονα Υπουργό Πολιτισμού δύναμη στον σκοπό του, δεν μπορώ παρά να θυμηθώ την παράξενη μέρα που ο Χρήστος Λαμπράκης με κάλεσε να τον βοηθήσω στην υπόθεση Μέγαρο Μουσικής λίγο πριν φύγει από τη ζωή. Μια υπόθεση στην οποία συνεργάσθηκα στενά με τον Χριστόφορο Αργυρόπουλο και έδωσε λαβή να γνωρίσω όλο το τότε ΔΣ του Μεγάρου, τους παρεπιδημούντες δικηγόρους, να ξαναδώ τον ΤΥΕ (για τους γνώστες της υπόθεσης Τεχνικό Σύμβουλο του Έργου), να μιλήσω με τους κατασκευαστές, να μετρήσω τα χρέη, το Ταμείο, να δουλέψω με τον κ. Μανωλόπουλο τότε διευθυντή του Μεγάρου και να υποχρεωθώ κάποια στιγμή να κλείσω με δύναμη την πόρτα του ΔΣ αποχωρώντας διότι ήταν ολοφάνερο ότι παρά τη βούληση του εν ζωή ακόμη Χρήστου Λαμπράκη να δώσει λύση στο όλο θέμα και να κρατήσει το Μέγαρο, το σκοπό του, τους εργαζόμενους και το όνειρο ζωντανό οι «άλλοι» είχαν γνώμη ασαφή, υποκειμενική και πάντως διαφορετική από τη γνώμη του Χρήστου Λαμπράκη που έφευγε από τη ζωή.
Ο Χρήστος Λαμπράκης που κυκλοφορούσε απλά και με τα πόδια, αγαπούσε τις γάτες και τη μουσική και βίωνε την αγάπη του με πάθος αλλά και προσωπικό δόσιμο, ήθελε να αφήσει στη Χώρα μία εστία τέχνης, μια φωλιά όπως την καταλάβαινε εκείνος για τις νότες που είχε στο νου του. Το αστικό όνειρο των Φίλων της Μουσικής έγινε σύντομα πολιτικό διακύβευμα έμπλεο πάθους και συμφερόντων τόσων και τόσων κυβερνήσεων. Το Μέγαρο έγινε νομολογία, αρθρογραφία, έγινε σκάνδαλο και τρέλα μιας ολόκληρης εποχής που δούλεψε και προσπάθησε με την παράλληλη ισχύ της τότε παντοδυναμίας του ΔΟΛ. Ο Χρήστος Λαμπράκης είχε ένα όνειρο για το οποίο κατηγορήθηκε αλλά και σπιλώθηκε όσο ζούσε, ένα όνειρο για το οποίο δεν υμνήθηκε αναλόγως μετά το θάνατό του.
Η αλήθεια είναι ότι κάτι κουνήθηκε στη Χώρα μας με το Μέγαρο (Αθηνών και Θεσσαλονίκης). Ήδη η Αθήνα έχει τη Στέγη, ο Νιάρχος χτίζει στον Ιππόδρομο, η Λυρική συνεχίζει να ανεβάζει σπουδαίες παραστάσεις και το Μέγαρο λειτουργεί παρά τα όσα έχει βιώσει. Η τέχνη δεν κατοίκησε στην Αθήνα ούτε στη Θεσσαλονίκη με το δυναμισμό που θα ήλπιζε κανείς. Όμως κτίρια, θεσμοί πολιτιστικά κτίρια όπως το Μουσείο Ακρόπολης δημιουργήθηκαν και πλέον φέρουν αρχιτεκτονικές υπογραφές. Μαζί με τη μουσική και η ζωγραφική διεκδικεί το μουσείο της η Πινακοθήκη εκσυγχρονίζεται, η μοντέρνα τέχνη αναζητά τη φωλιά της. Δειλά δειλά αλλά, Χρήστο Λαμπράκη, μέσα από τον ορυμαγδό κάτι κουνήθηκε παρά την κρίση χρήματος και αξιών.
Αυτά για το όνειρο και το όραμα.
Για τη νομοθεσία και το κράτος, το Μέγαρο είναι μια περιπέτεια σχέσης της νέας τάξης με την παλαιά αστική τάξη των Αθηνών όπως κανείς την βλέπει στη νομοθεσία φωτογραφικά. Ορμή του νέου (ΝΔ, ΠΑΣΟΚ κλπ) αδράνεια του παλαιού και αφανισμός του μαζί με τις αξίες του. Το νέο πάλι άγαρμπα και πιεστικά κατέστησε ανορθολογικό ένα αστικό όραμα με ήχους λαϊκού ρεπερτορίου, που γρήγορα εγκαταστάθηκε στο Μέγαρο Μουσικής και αυτό. Η νέα αστική τάξη δεν δημιουργήθηκε ποτέ καθώς την πρόλαβε η οικονομική έκπτωση στη Μύκονο και τώρα πουλάει το νέο χρήμα για να αποφύγει τον ΕΝΦΙΑ και να βρει λιμάνι σε ασφαλή ύδατα χωρίς πόθεν έσχες.
Και για τη νομολογία πολλά έχει κανείς να πει καθώς επέτυχε συμβιβασμούς και δεν επέλυσε τίποτε κατ’ουσία εκτός από την αποζημίωση των κατοίκων της πολυκατοικίας του Πάρκου.
Η σχέση της τέχνης και του τύπου, της δημοκρατίας και του τύπου δοκιμάσθηκε επίσης και συνεχίζει να διατηρεί άλυτους γρίφους.
Ο Χρήστος Λαμπράκης λίγο πριν φύγει για κάπου που ελπίζω να ακούει όση μουσική χρειάζεται, ζήτησε τη λύση στη μουσική του εδώ κόσμου και δεν την επέτυχε. Το θυμάμαι, το καταθέτω και το υποστηρίζω. Η λύση ήταν ανεπιθύμητη και η έκβαση του Μεγάρου Μουσικής, η κατάληξή του, τα χρέη του ήταν διακαώς επιθυμητά από πολλούς όσο ακόμη ζούσε. Αποχωρώντας από το ΔΣ εκείνο το μεσημέρι ήξερα ότι τα πράγματα δεν θα εξελιχθούν όπως ζητούσε και ήθελε με την τόλμη του ετοιμοθάνατου ανθρώπου που δικαιούται να είναι όσο αλτρουιστής πιστεύει. Ομολογώ ότι τόσα χρόνια μετά κανείς δεν αναζήτησε το γιατί. Και κανείς δεν επέβαλε κυρώσεις σε όσους προκάλεσαν αυτή την κατάληξη.
Ελπίζω το όνειρο του Χρήστου Λαμπράκη να εκπληρωθεί κάποτε ανεξάρτητα από το ποιός θα το πράξει και η μουσική να αφορά όλο τον τόπο, η ομορφιά να κερδίσει την ασχήμια, η τέχνη να έχει μια θέση στη Λεωφόρο Β. Σοφίας και σε κάθε γωνιά της χώρας μας. Ελπίζω οι άνθρωποι να χαϊδεύουν τις γάτες που τόσο αγαπούσε και να ντρέπονται να αντιμιλούν όπως εκείνος. Να είναι ευγενείς με τους υβριστές. Αλλά επειδή το κείμενο φέρνει πλέον σε σχολική έκθεση περιορίζομαι στην κατάθεση της εμπειρίας μου και φυσικά είμαι στη διάθεση όποιου θέλει να την μοιραστούμε. Η πόρτα του ΔΣ που δεν βρόντηξε λόγω μόνωσης ακόμη παίζει μουσική στα δικά μου αυτάκια άλλωστε. Τη βροντερή ηρωϊκή heroika ενός ασήμαντου που του υποσχέθηκαν να κάνει τον παλαβό προς 9.000 ευρώ το μήνα και αρνήθηκε.
κ. Πρόεδρε καλή επιτυχία στο έργο σας. Σας εύχομαι μουσική, μουσική, μουσική…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου