Αύριο, παραμονές του Αγίου Νικολάου, ο γιός μου θα παρουσιάσει στο σχολείο του τον "ΑΛΕΞΗ", ενώ ο Νίκος, τη γιορτή του οποίου γιόρταζαν οι δεκαπεντάχρονοι τότε φίλοι βρίσκεται στο επίκεντρο της δημοσιότητας επειδή θέλει να πάει στο σχολείο και να σπουδάσει όντας στη φυλακή.
Ο Αλέξης είναι πιά πολύ μακριά για να παρευρεθεί στη γιορτή αυτή και να μας πει αν ήθελε να χαθεί τόσο νωρίς και να γίνει ήρωας όλης της γενιάς του. Προσωπικά ως μάνα παιδιού δεκαπέντε ετών θα ήθελα το παιδί μου να ζει και να βασιλεύει και να ασχολείται με την έκρηξη της εφηβείας του καυγαδίζοντας δημιουργικά με το μπαμπά του και ορθώνοντας την υπόστασή του σταδιακά. Με τίποτε δεν θα ήθελα ένα γιό στον άλλο κόσμο έστω και ήρωα.
Φαντάζομαι με συμμερίζεστε.
Το ίδιο θα έλεγα για κάθε παιδί, ακόμη και αν σήμερα είναι ο Νίκος, ο απεργός πείνας με αίτημα να πάει σχολείο, υπόδικος και καθήμενος πίσω από της φυλακής τα κάγκελα.Οχι θα ήθελα το παιδί μου ζωντανό και έτοιμο να πολεμίσει και να σκάσει στα γέλια ή να κλάψει. Ποτέ μα ποτέ πεθαμένο έστω και αν γίνει έτσι ο ήρωας του σήμερα, που ψάχνει απεγνωσμένα για θυσίες, για ιδανικά, για αθώους ήρωες του συστήματος.
Δεν πιστεύω ότι δεν με συμμερίζεται ακόμη και η πιό σκληρή σπαρτιάτισσα μάνα σ'αυτό.
Αλλά και ως δικηγόρος δεν θα ευχόμουν "πελάτες ήρωες".
Ούτε ως πολίτης θα ήθελα πολέμους και νεκρούς ήρωες. Τους ήρωες ηγέτες μάλιστα δεν τους εμπιστεύομαι καθόλου.
Γιατί οι ήρωες εξυπηρετούν τους άλλους που δεν έχουν που να στηριχθούν όχι τον ίδιο τον ήρωα.
Θυμάμαι μικρή είχα διαβάσει ένα βιβλίο του Κέσλερ Το μηδέν και το άπειρο και σκεπτόμουν με έμφαση "τι είναι τάχα ένας ήρωας".
Μετά διάβασα το Σεφέρη που έλεγε ότι οι "Ηρωες περπατούν στα σκοτεινά".
Στα γαλλικά μας έλεγαν το τραγούδι του Μπρασσένς "Mourrons pour des idees mais de mort lente".
Συμφώνησα! Ο Αλέξης έφυγε, ο Νίκος παίζει ζάρια με το χάρο και ο Μανόλης μου ψάχνει για ήρωες μεταξύ των νεκρών ή όσων ετοιμάζονται να δώσουν ότι έχουν, για δικαίωση.Δεν ξέρει ότι τον Αλέξη τον έφαγε ένας εμπαθής ασθενής άνθρωπος και ότι κανείς δεν ήθελε να τον κάνει ήρωα ούτε πιστεύω ο ίδιος ήθελε να λείπει μεθαύριο από τη γιορτή του Νίκου, μήπως και τον ψήσει να βρει κάτι καλύτερο να πολεμήσει από το ελληνικό δικαστικό σύστημα.
Δεν ξέρει οτι ο Νίκος ξορκίζει όλα τα βιώματα και όλη την εποχή που τα προκάλεσε μέσα στο θεληματικά τσακισμένο κορμί του, που σίγουρα κανείς δεν κατάφερε να πείσει ότι αξίζει να μείνει μαζί μας σε αυτό τον κόσμο για κάμποσο ακόμη έστω και χωρίς να φοιτήσει στα ΤΕΙ (!).
Τα παιδιά μας λαχταράνε για ήρωες όπως και ο Αλέξης και ο Νίκος και ονειρεύονται την κάθαρση της γενιάς μας που τόσο πολύ τα σκάτωσε με εργαλείο την ύπαρξή τους.
Αν μπορούσα να πείσω το Μανόλη να είναι λιγότερο έφηβος και περισσότερο "παιδί μου" θα του έλεγα να κάνει μια μεγάλη τούρτα σοκολάτα και να την πάει στο άλλο παιδί το Νίκο για τη γιορτή του και να τη φάνε παρέα. Ούτως ή άλλως και τα δυό κάποτε θα πεθάνουν. Ας είναι λίγο αργότερα. Μακάρι να είχαν και τον Αλέξη μαζύ τους και κάθε παιδί που γεννήθηκε για να ζήσει και όχι για να δοκιμασθεί για το χάος που δημιουργήσαμε.
Ομως τα παιδιά που είναι καλύτερα από εμάς θέλουν να έχουν ήρωες και ακόμη περισσότερο να γίνουν ήρωες. Πού πας παλληκάρι ωραίο σαν μύθος και ολόισια στο θάνατο προχωρας, τους μάθαμε και στις γιορτές του σχολείου για ήρωες τους μιλήσαμε. Αυτή της ζωή τους είπαμε ότι αξίζει να ζουν.Τη ζωή των νεκρών που τους θυμούνται και τους τιμούν.
Οι άλλοι ήρωες, οι υπερήρωες που μας διασκεδάζουν στις μέρες μας είναι καρτούν. Μίκυ και Ντόναλντ.
Ας μην κατασκευάσουμε άλλους ήρωες και ας τολμήσουμε να δούμε τη μαγκιά και τον ηρωισμό μεταξύ των ζωντανών. Δεν μπορεί τη ζωή να διεκδικούν μόνον οι ασθενείς. Δικαιούνται να τη διεκδικούν όλοι. Και να μην πεθαίνουν για τη σύγκρουση με ένα σύστημα : το πολιτικό, το δικαστικό που δεν καταλαβαίνει και πολλά.
Ισως αν ζήσουν να μπορέσουν να βοηθήσουν κάποιους να γλυτώσουν και να αντέξουν! γιατί η ζωή είναι για τους ζωντανούς. Οι πεθαμένοι, έστω και ήρωες είναι απόντες. Και αυτά δε είναι πράγματα να ονειρεύονται τα παιδιά. Τα παιδιά θα πρέπει να καταλάβουν, ιδίως τα αγόρια, ότι ο ηρωϊκός θάνατος αποτελεί κατασκευασμένο αρχέτυπο από το "σύστημα" για να σε στείλει να πεθάνεις στον πόλεμο. Είναι μια πλάνη που πιστεύουμε όσοι είμαστε από την πλευρά του καλού.
Και μην μου πεις αγόρι μου ότι δεν είναι αρκετά αναρχική η σκέψη μου! όλοι - η εκκλησία - το σχολείο - η οικογένεια τους νεκρούς τιμά και υμνεί ως ήρωες για να τους σταυρώσει, τους δοξάσει ή τους κληρονομήσει. Αναρχία είναι η ζωή και πάλη είναι να την αντέξεις. Μια τούρτα σοκολάτα συνεπώς θα σούλεγα Μανόλη να κάνεις του Νίκου στη μνήμη του Αλέξη και να του δώσεις κίνητρο και λόγο να ζήσει. Εσύ, με τη ζωή που έζησες μέχρι τώρα, με το παράδειγμά σου και τον αγώνα επιβίωσης που έχεις δώσει γίνει ήρωας της ζωής και σπρώξε τους ανθρώπους να ζήσουν όπως έζησες εσύ!
Οσο για το καλό που προασπίζεστε όλοι, ας το κρατήσουμε στη ζωή και ας το χαρούμε όπου το συναντάμε. Ας ζήσουν για μια φορά οι ήρωες και ας πεθάνουν "οι κακοί"!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου