11 Σεπτέμβρη - 5 Μάη: τα φλεγόμενα κτίρια

Το δικο μας είναι μικρό και... διατηρητέο, αλλά Τράπεζα.
Το δικό μας φυσικά είναι μόνο στη Σταδίου, αλλά στο κέντρο της πόλης
Το δικό μας έχει λίγους ορόφους, αλλά και από αυτούς σκοτώνεσαι όταν πηδάς,
Ομως όλα τα είδαμε στην τηλεόραση, όπως και τότε
Κάποιοι τα έζησαν και από κοντά περπάτησαν αγκαλιά με τον καπνό, όχι στην έκταση του Μανχάταν αλλά πήραμε μια γεύση ... μεγαλείου
Είδαμε τον κόσμο να πηδά από τα παράθυρα
Είδαμε τους νεκρούς ... ε και?
Είχαμε θέαμα ρωμαϊκό!

Οι φταίχτες των κατασχέσεων, των καρτών στο όριο, των ατέλειωτων δανείων καίγονται
Οχι τα αφεντικά, απρόσωπα οι φταίχτες... οι απεργοσπάστες
Τώρα που έχουμε και νεκρούς θα δείχνουμε τα λουλουδάκια και τα κεράκια. Οπως ακριβώς και εκεί.

Και οι εμπρηστές, οι δολοφόνοι με κάποιο τρόπο είναι ήρωες. Γιατί έκαναν πράξη το θυμό όλων. Οχι φυσικά όπως τότε αλλά με όμοιο τρόπο. Ε ναι! εκείνοι είχαν περισσότερη φαντασία και το θέαμα που πρόσφεραν ήταν τηλεοπτικότερο. Είχαν και αεροπλάνα. Εμείς μόνον ψόφιες μπανάλ μολότωφ.

και εν τέλει μόνον ... τρείς νεκρούς!
Εθιστήκαμε στο θέαμα εμείς η κοινωνία με τους μικρούς ασήμαντους Νέρωνες
Εθιστήκαμε στην απρόσωπη βία που δεν μας αφορά γενικώς
Ηδη από τη δεκαετία του 90 σκοτώναμε τους μετανάστες στα κοτόπουλα και τους θάβαμε στο χωράφι ανώνυμα. Ηδη από τη δεκαετία του 90 αδιαφορούσαμε για τις φιλιπινέζες που μεγάλωναν τα παιδιά μας. Ηδη από τη δεκαετία του 90 ζούσαμε με τρόπο μεσημεριανάδικου, με λαιφ σταιλ και δανικά και ποιός νοιαζότανε... Οι γιαγιάδες ασχολούνται με μπότοξ, ζούν με αλοδαπή παρέα, πεθαίνουν αλβανικά, οι μαμάδες με νύχι και προζάκ και ανεκπλήρωτες καριέρες, οι μπαμπάδες (αν δεν είναι γκέι) με το χρήμα και τα χρέη και φαντασιώσεις ερώτων ... ρωσικών. Η γενιά αυτή δεν έβγαλε επάξια ούτε μία γκόμενα. Ρωσίδες ή "σαν ρωσίδες" αναλώσιμες ψυχές έσπειραν την κοινή αντίληψη ότι οι άνθωποι είναι εικόνες, στιγμές, μια ευκολία παρήγορη ενόσω ο παπούς της γενιάς του Πολυτεχνείου και η γιαγιά με τη φούστα με το καθρεφτάκι διεκδικούν ζηλότυπα το ρόλο των αρχόντων.
Εθιστήκαμε στους θανάτους των άλλων που χρησιμοποιούμε εργαλειακά.
Εθιστήκαμε στην άσημη εικόνα τους. Μας έχτισαν αεροδρόμια και δρόμους (αυτά τα λιγοστά που έχουμε) για την εκσυγχρονιστική μας εικόνα, κρατούν τις δουλειές μας και τα ξενοδοχεία για τον ένδοξο τουρισμό και μάλιστα τους αγοράζουμε και τα παιδιά που περισσεύουν Εμείς Εμείς στη χώρα του ελεύθερου εμπόριου όπλων, ναρκωτικών και ανθρώπων.
Γι' αυτό το χρήμα είναι τόσο σημαντικό στον τόπο μας που το ξεπλένει με γήπεδα και εμπορικά κέντρα και κόττερα.

Η μάνα της Ηλίας που κάηκε με τα παιδιά της αγκαλιά ξεχάστηκε. Τώρα έχουμε την καμένη έγκυο. Η καμένη γενιά βλέπει να καίγονται οι άλλοι και ζει το όραμα του Νέρωνα. Μόνον που δεν είναι αυτοκρατορική αυτή η γενιά.

Είμαστε λοιπόν άσημοι Νέρωνες.
θα το αντιληφθούμε?
θα αντιδράσουμε ποτέ?

Ηθη τρομοκρατών σήμερα

Σήμερα νοστάλγησα τα ήθη της 17 Νοέμβρη άλλη μια φορά.

Εκείνοι σκότωναν στόχους με θάρρος και ρίσκο. Μια φορά έκαναν λάθος και το έκαναν θέμα.
Σήμερα αναρωτιέμαι γιατί τρείς εργαζόμενοι...

Θα μπορούσαν να καθαρίσουν το αφεντικό αν ήταν όπως η 17 Νοέμβρη, αν το μπορούσαν φυσικά. Που είναι αρκετά επώνυμος και φυλάσσεται. Που θα αποδείκνευε ότι έχουν θάρρος και γνώμη.

Οχι φυσικά δεν θεωρώ ότι θάπρεπε να γίνει αυτό. Κανέναν άνθρωπο δεν θα θεωρούσα άξιο να σκοτωθεί για οποιοδήποτε λόγο. Ιδίως να πνιγεί σε καπνούς. Προδήλως δεν θεωρώ ορθές τις πράξεις τρομοκρατίας.

Δεν μπορώ όμως να μην νοσταλγήσω τους τρομοκράτες με κουράγιο και γνώμη και ρίσκο.
Το να σκοτώνεις τυχαία δεν σε καθιστά τρομοκράτη. Ούτε επαναστάτη, ούτε τίποτε.

Κρίμα γιατί κάποιοι θεωρούν ότι η επανάσταση δημιουργεί ιστορία και η βία είναι η μαμή της ιστορίας.

Τζάμπα Μάγκες οι τρομοκράτες μας.