Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι τα αλλαντικά δεν είναι η υγιεινότερη τροφή. Και φυσικά δεν μιλάμε για προσιούτο ή ζαμπόν πάρμας. Το λόγο δίνουμε σήμερα στο... έντιμο παριζάκι.
Ολη η χώρα όμως τραγούδησε ένα παριζάκι το ύμνησε τις απόκριες καθιστώντας το ως την πλέον συμβολική αμφίεση, το χόρεψαν όλα μα όλα τα παιδικά πάρτυ. Το παριζάκι ακολούθησε την τύχη του τραγουδιού. Κάθε καλό παιδί, κάθε άριστος μαθητής, κάθε παιδί που ακούει τη μαμά του "θα κάνω ότι πεις" τρώει το εν λόγω παριζάκι.
Αγνωστο αν η διαφήμιση αυτή (που είναι πολύ πολυ επιτυχής το δίχως άλλο) είναι νόμιμη. Αγνωστο αν έλαβε τα δικαιώματα του καρτούν.
Αγνωστο αν δεν τα έχει λάβει πότε θα καταδικασθεί. Το παριζάκι τραγουδά στα ώτα όλων. Και εγώ προσωπικά το τραγούδησα όσο δεν πάει... τι να λέμε.
Επιπρόσθετα ένα άλλο παριζάκι εξειδικεύθηκε στο hip hop με μια νέα δυναμική διαφήμιση.
Η χώρα όλη τρέφεται και τραγουδά. Επιτυχής η διαφήμιση. Η απάντηση ήρθε σε άλλο τόνο από τον ανταγωνισμό.
Με τον ίδιο χαρούμενο τρόπο που καταπίνουμε αλλαντικά και μουσικές έχοντας μάλιστα την πεποίθηση ότι κάνουν καλό και σε κάνουν άριστο μαθητή, πριν από λίγα χρόνια ακούγαμε τηλεοπτικά για την σημασία του δανεισμού.
Ολες οι διαφημίσεις τότε υπόσχονταν την χαρά και την ευδαιμονία αν κανείς δανειζόταν. Η ίδια η Αλκηση Πρωτοψάλτη (του ποιοτικού χώρου!) υποσχέθηκε Μια μέρα χαράς! αν λάβει κανείς δάνειο στεγαστικό από κάποια τράπεζα... Το τραγούδι εκείνο πέτυχε το σκοπό του. Η διαφήμιση, όπως και τόσες άλλες είχε κάνει τη δουλειά της χωρίς κανέναν έλεγχο.
Σήμερα, λίγους μήνες μετά την κατρακύλα των τραπεζών και τις μέρες πίκρας όλων όσων δανείζονται, το Παριζάκι επιστρέφει.
Φαντάζομαι μια Ελλάδα που αφού δανείστηκε, παχαίνει με φθηνή τροφή δημιουργώντας "άριστους" μαθητές επειδή τρώνε απλώς παριζάκι. Το σκέπτεται και ο Σαρκοζί και αναρωτιέται γιατί στη Γαλλία που το κρασί είναι εθνικό σύμβολο το προϊόν διαφημίζεται με υπόμνηση "απολαύστε με μέτρο". Μάλλον δεν στοχεύει στην αριστεία αυτή η χώρα.
Φαντάζομαι πώς οι γονείς με πειθώ παριζακίου ταϊζουν τα τέκνα τους κάτι που ο σκύλος μας απαγορεύεται να φάει και όλοι μαζί τραγουδούμε. Η χώρα παχαίνει, αρρωσταίνει, πτωχεύει και τραγουδά.
Των οικειών ημών...
(δεν θέλω βέβαια να υπενθυμίσω στη γενιά των νομικών που εκπροσωπώ ότι όταν σπουδάζαμε το μείζον ζήτημα για το δάνειο ήταν αν είναι σύμβαση re καταρτιζόμενη.... Το θέμα αφορά την παιδεία και το νόημά της για τις ηθικές κρίσεις. Αλλά ποιός νοιάζεται για δικηγόρους που νοιάζονται μόνον για ένα καλό leasing αυτοκινήτου...)
