Σε συνέχεια των όσων έχουν αναφερθεί σε προηγούμενο post του blog μας για την παραχώρηση ιδιωτικού λιμένα και ενόψει πάντα της επικαιρότητας θα ήταν σκόπιμο να αναφερθούμε και στο Αλουμίνιον της Ελλάδας. Ειδικότερα στην αδειοδότηση του σταθμού παραγωγής ηλεκτρικής ενέργειας, ο οποίος κατασκευάστηκε από εταιρία, η οποία μετέχει στο σχήμα, το οποίο απέκτησε την Αλουμίνιον της Ελλάδος πριν από μερικά χρόνια. Ας πάρουμε όμως τα πράγματα από την αρχή…
Η εταιρία Αλουμίνιον της Ελλάδος ιδρύθηκε το 1960 και οι μέτοχοί της συμβλήθηκαν με το Ελληνικό Δημόσιο. Ενόψει του γεγονότος ότι επρόκειτο για μία εξαιρετικής σημασίας επένδυση η σύμβαση αυτή κυρώθηκε με νόμο. Η πρακτική ακουλουθείτο παγίως την εποχή εκείνη, προκειμένου να αποτελέσει η χώρα πόλο έλξης επενδυτών κυρίως από το εξωτερικό. Έπρεπε λοιπόν να εξασφαλιστεί η προστασία των κεφαλαίων του εξωτερικού, αλλά και να παραχωρηθούν μια σειρά εξαιρετικών προνομίων που έλαβε η εταιρία, ώστε οι δραστηριότητες να είναι εξασφαλισμένα επικερδείς.
Ένα από τα βασικότερα προνόμια που δόθηκε στη Αλουμίνιον της Ελλάδος ήταν η ειδική και εξαιρετικά χαμηλή τιμή του ηλεκτρικού ρεύματος που χρησιμοποιούσε, ώστε να αξιοποιήσει τα ελληνικά κοιτάσματα λιγνίτη για την παραγωγή αλουμινίου και αλουμίνας. Η διάρκεια της σύμβασης αυτής ήταν ορισμένη και θα έληγε το 2006. Θα πρέπει να σημειώσουμε ότι η τιμή του ηλεκτρικού ρεύματος ήταν σε όλη τη διάρκεια της σύμβασης η κύρια διαφωνία μεταξύ εταιρίας και ελληνικού δημοσίου. Η διαφωνία αυτή λύθηκε δικαστικά προς όφελος της εταιρίας, η οποία εξακολούθησε να απολαμβάνει το εξαιρετικό προνόμιο του χαμηλού τιμολογίου.
Λίγο καιρό πριν τη λήξη της σύμβασης οι τότε ιδιοκτήτες της εταιρίας αποφάσισαν να τη μεταβιβάσουν και ξεκίνησε η διαδικασία του νομικού ελέγχου από τους ενδιαφερόμενους. Από την πρώτη στιγμή πάντως η επιφύλαξη που εκφραζόταν από όλες τι πλευρές ήταν το κατά πόσο η συγκεκριμένη δραστηριότητα θα παρέμενε επικερδής μετά τη λήξη της σύμβασης, άρα και των προνομίων. Ειδικά το υψηλό κόστος του ηλεκτρικού ρεύματος δε φαινόταν να περιορίζεται παρά την υφιστάμενη άδεια για την κατασκευή μονάδας παραγωγής με φυσικό αέριο για ίδια χρήση. Η διατήρηση της προνομιακής τιμής κατά το χρόνο που συζητείτο η μεταβίβαση άλλωστε οπωσδήποτε θα μπορούσε να εγείρει προβληματισμούς και αμφισβητήσεις, ως προς το κατά πόσο συνιστά παράνομη ενίσχυση κατά το κοινοτικό δίκαιο.
Είναι γνωστό ότι τελικά η εταιρία μεταβιβάστηκε και πρόσφατα ολοκληρώθηκε και η κατασκευή του εργοστασίου παραγωγής ηλεκτρικής ενέργειας με φυσικό αέριο. Υπήρξε ωστόσο μία διαφοροποίηση σε σχέση με τα δεδομένα που ίσχυαν κατά το χρόνο των διαπραγματεύσεων: η παραγόμενη ηλεκτρική ενέργεια δε θα είναι μόνο για ίδια χρήση (δηλαδή για το εργοστάσιο), αλλά θα πωλείται και στη ΔΕΗ. Και μάλιστα σε ακριβότερη τιμή, από αυτήν που αγοράζει το ρεύμα η εταιρία. Ουσιαστικά λοιπόν το γεγονός που θα έθετε σε κίνδυνο την όλη επένδυση δεν υφίσταται πλέον. Το προνόμιο λοιπόν επί της ουσίας διατηρείται, απλώς αλλάζει κάπως η εμφάνισή του προς τα έξω.
Το συμπέρασμα: τελικά η ιστορία μάλλον επαναλαμβάνεται και υπό το πρίσμα αυτό το επιχειρηματικό ρίσκο δικαιώνεται!!!
Καλό μας μήνα!!!
Η εταιρία Αλουμίνιον της Ελλάδος ιδρύθηκε το 1960 και οι μέτοχοί της συμβλήθηκαν με το Ελληνικό Δημόσιο. Ενόψει του γεγονότος ότι επρόκειτο για μία εξαιρετικής σημασίας επένδυση η σύμβαση αυτή κυρώθηκε με νόμο. Η πρακτική ακουλουθείτο παγίως την εποχή εκείνη, προκειμένου να αποτελέσει η χώρα πόλο έλξης επενδυτών κυρίως από το εξωτερικό. Έπρεπε λοιπόν να εξασφαλιστεί η προστασία των κεφαλαίων του εξωτερικού, αλλά και να παραχωρηθούν μια σειρά εξαιρετικών προνομίων που έλαβε η εταιρία, ώστε οι δραστηριότητες να είναι εξασφαλισμένα επικερδείς.
Ένα από τα βασικότερα προνόμια που δόθηκε στη Αλουμίνιον της Ελλάδος ήταν η ειδική και εξαιρετικά χαμηλή τιμή του ηλεκτρικού ρεύματος που χρησιμοποιούσε, ώστε να αξιοποιήσει τα ελληνικά κοιτάσματα λιγνίτη για την παραγωγή αλουμινίου και αλουμίνας. Η διάρκεια της σύμβασης αυτής ήταν ορισμένη και θα έληγε το 2006. Θα πρέπει να σημειώσουμε ότι η τιμή του ηλεκτρικού ρεύματος ήταν σε όλη τη διάρκεια της σύμβασης η κύρια διαφωνία μεταξύ εταιρίας και ελληνικού δημοσίου. Η διαφωνία αυτή λύθηκε δικαστικά προς όφελος της εταιρίας, η οποία εξακολούθησε να απολαμβάνει το εξαιρετικό προνόμιο του χαμηλού τιμολογίου.
Λίγο καιρό πριν τη λήξη της σύμβασης οι τότε ιδιοκτήτες της εταιρίας αποφάσισαν να τη μεταβιβάσουν και ξεκίνησε η διαδικασία του νομικού ελέγχου από τους ενδιαφερόμενους. Από την πρώτη στιγμή πάντως η επιφύλαξη που εκφραζόταν από όλες τι πλευρές ήταν το κατά πόσο η συγκεκριμένη δραστηριότητα θα παρέμενε επικερδής μετά τη λήξη της σύμβασης, άρα και των προνομίων. Ειδικά το υψηλό κόστος του ηλεκτρικού ρεύματος δε φαινόταν να περιορίζεται παρά την υφιστάμενη άδεια για την κατασκευή μονάδας παραγωγής με φυσικό αέριο για ίδια χρήση. Η διατήρηση της προνομιακής τιμής κατά το χρόνο που συζητείτο η μεταβίβαση άλλωστε οπωσδήποτε θα μπορούσε να εγείρει προβληματισμούς και αμφισβητήσεις, ως προς το κατά πόσο συνιστά παράνομη ενίσχυση κατά το κοινοτικό δίκαιο.
Είναι γνωστό ότι τελικά η εταιρία μεταβιβάστηκε και πρόσφατα ολοκληρώθηκε και η κατασκευή του εργοστασίου παραγωγής ηλεκτρικής ενέργειας με φυσικό αέριο. Υπήρξε ωστόσο μία διαφοροποίηση σε σχέση με τα δεδομένα που ίσχυαν κατά το χρόνο των διαπραγματεύσεων: η παραγόμενη ηλεκτρική ενέργεια δε θα είναι μόνο για ίδια χρήση (δηλαδή για το εργοστάσιο), αλλά θα πωλείται και στη ΔΕΗ. Και μάλιστα σε ακριβότερη τιμή, από αυτήν που αγοράζει το ρεύμα η εταιρία. Ουσιαστικά λοιπόν το γεγονός που θα έθετε σε κίνδυνο την όλη επένδυση δεν υφίσταται πλέον. Το προνόμιο λοιπόν επί της ουσίας διατηρείται, απλώς αλλάζει κάπως η εμφάνισή του προς τα έξω.
Το συμπέρασμα: τελικά η ιστορία μάλλον επαναλαμβάνεται και υπό το πρίσμα αυτό το επιχειρηματικό ρίσκο δικαιώνεται!!!
Καλό μας μήνα!!!
7 σχόλια:
Η ιστορία της Αλουμίνιον της Ελλάδος είναι ένα κομμάτι της ιστορίας του τόπου. Αυτό που θα πρέπει όμως να θυμόμαστε είναι ότι μερικά πράγματα έχουν αλλάξει από την περίοδο του Σχεδίου Μάρσαλ. Ιδίως το γεγονός ότι η χώρα είναι μέλος της ΕΕ. Προνόμια συνεπώς όπως αυτό της ειδικής τιμής του ηλεκτρικού ρεύματος έχουν μόνον ένα όνομα: κρατικές ενισχύσεις...
Kαλό μήνα! έλεγα Παναγιώτη ότι θα μας έγραφες για το Μάη του 68...
Σε γενικές γραμμές και με αφορμή και το προηγούμενο ποστ θεωρώ ότι η ελληνική βιομηχανία και οι ελληνικές επιχειρήσεις εν γένει, δεν επιτρέπουν την εξαγωγή ασφαλών συμπερασμάτων για τη λειτουργία της επιχειρηματικότητας και τα αγαθά που αποφέρει η ιδιωτική πρωτοβουλία στην κοινωνία ακόμη και στην ομαλή λειτουργία του πολιτεύματος. Κι αυτό γιατί οι μεγάλες ελληνικές εταιρείες,μπορούν και λειτουργούν επειδή ακριβώς έχουν πελάτη το ελληνικό δημόσιο ή βρίσκονται σε κάποια προνομιακή σχέση μαζί του κάτι που στραγγαλίζει κάθε απόπειρα ανταγωνισμού.
Ακόμη και η ΔΕΗ στο συγκεκριμένο παράδειγμα αδυνατεί να λειτουργήσει με ιδιωτικο-οικονομικά κριτηρια αν και από πουθενά δεν προκύπτει ότι η συγκεκριμένη συμφωνία είναι βλαβερή για τους μετόχους της εταιρείας. Βλαβεροί είναι οι τραμπουκισμοί των συνδικαλιστών στις συνεδριάσεις των διοικητικών συμβουλίων της εταιρείας αλλά αυτό είναι άλλη συζήτηση.
Δεν ξέρω βέβαια πώς θα μπορούσε να γίνει διαφορετικά σε μία χώρα με μηδενική ανάπτυξη, προστατευόμενη και ακριβή εργασία. Το Ισραήλ που είναι μια μικρή χώρα σ'εμπόλεμη κατάσταση, έχει στραφεί αποκλειστικά στις επιχειρήσεις υψηλής τεχνολογίας ( μικροτσιπ κλπ) βέβαια, εκεί έχουν ανώτατη εκπαίδευση και σοβαρή έρευνα κάτι που δεν έχουμε εμείς.
Και... καλό μήνα! :-)
Αθήναιε καλώς μας όρισες,
Καταρχάς θα συμφωνήσω απολύτως ότι οι τραμπουκισμοί και η βία δεν είναι καθόλου ωραία εικόνα.
Από εκεί και πέρα δεν ξέρω αν η συμφωνία της ΔΕΗ με το συγκεκριμένο φορέα είναι επικερδής για την ίδια ή όχι. Υπάρχουν άλλοι αρμοδιότεροι να το κρίνουν αυτό.
Σίγουρα πάντως με τη συμφωνία αυτή η ΔΕΗ αγοράζει το ρεύμα ακριβότερα από ό, τι του το πουλάει στη συγκεκριμένη επιχείρηση και αυτό οπωσδήποτε πλήττει τον ανταγωνισμό.
Η ΔΕΗ λόγω της θέσης και της ιδιότητας της οφείλει να μεριμνά και για την απελευθέρωση της αγοράς ηλεκτρικής ενέργειας και όχι να αντιμετωπίζει ορισμένους μόνο ιδιωτικούς παραγωγούς. Δε θα πρέπει άλλωστε να ξεχνάμε ότι η αρχική πρόβλεψη ήταν το εργοστάσιο που θα κατασκευαζόταν θα εξυπηρετούσε τις ανάγκες της συγκεκριμένης επιχειρηματικής μονάδας. Η τροποποίηση της άδειας δεν αφορά στη ΔΕΗ στο μέτρο που δεν αποφασίζει. Αυτό που αποφασίζει όμως είναι η τιμή, στην οποία θα αγοράζει και που σύμφωνα με υπολογισμούς που έχουν δημοσιευτεί και στον τύπο θα είναι επιζήμια.
Επίσης θα πρέπει να θυμόμαστε ότι τα ιδιωτικοοικονομικά κριτήρια είναι αποτελεσματικά όταν όμως λειτουργεί σωστά ο ανταγωνισμός. Ωστόσο στη χώρα μας η υπαγωγή σε αυτά τα κριτήρια μνημονεύεται, τις περισσότερες φορές, όταν οι κρατικοί φορείς επιθυμούν να παραβιάσουν τους κανόνες που εξασφαλίζουν αυτό ακριβώς: τον υγιή ανταγωνισμό!!!
Η Ευρωπαϊκή Ένωση το έμαθε;;;
Μήπως το "ΑΛΟΥΜΙΝΙΟΝ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ" είναι μια άλλη "ΟΛΥΜΠΙΑΚΉ";;
Συμφωνώ Ελένη, όντως τέτοιου είδους προνόμια έχουν μόνο ένα όνομα: κρατικές ενισχύσεις...
Αν κατάλαβα καλά μιλάς για την εταιρεία στα Άσπρα Σπίτια της Βοιωτίας. Που έχει μολύνει και το σύμπαν γύρω?? Εδώ δεν μιλάμε για ιδιωτική πρωτοβουλία αλλά για ιδιωτική ασυδοσία!!΄
ΚΑΛΟ ΜΗΝΑ φίλη μου.
@Meropi: δεν ξέρω αν πρόκειται για μια νέα Ολυμπιακή ή αν το έχει μάθει η ΕΕ. Σίγουρα πάντως εάν το μάθει δε θα της αρέσει…
@marianaonice: Πράγματι για αυτή την εταιρία πρόκειται. Το θέμα δεν είναι τόσο το τι έγινε στο παρελθόν διότι τούτο θα πρέπει να αξιολογηθεί με τα τότε δεδομένα. Κανείς δεν πολυσκοτιζόταν για το περιβάλλον και γενικότερα υπήρχε μία τάση η πάσης φύσεως ανάπτυξη να πριμοδοτείται. Στην Ελλάδα και διεθνώς και σε όλα τα επίπεδα. Το θέμα είναι ότι όλα αυτά σήμερα τα βρίσκουμε μπροστά μας. Οι ξένοι επενδυτές αποχωρούν μόλις περάσει η περίοδος των προνομίων που τους παρείχοντο και δε σκέφτονται να επαναδιαπραγματευτούν τους όρους, με τους οποίους θα μπορούσαν, προσαρμωζόμενοι στα σύγχρονα δεδομένα να συνεχίσουν τη δραστηριότητά τους. Δεν πείθονται όμως συνήθως για αυτό, διότι θεωρούν ότι πήραν ό, τι είχαν να πάρουν και θα πρέπει να αναζητήσουν πλέον την τύχη τους αλλού, όπου πάλι θα τους προσφερθούν τα πάντα. Ενόψει αυτού και επειδή μένουν πίσω μία σειρά από ζητήματα που θα πρέπει να διευθετηθούν με σημαντικότερο αυτό των πολλών εργαζομένων, πρέπει να βρεθεί κάποιος, κατά προτίμηση εθνικός, παράγων που να το αναλάβει. Σε αυτόν πάλι που θα αναλάβει αυτό το ρίσκο κάτι θα πρέπει να παρασχεθεί, ώστε να πειστεί να το κάνει…
Και έτσι η ιστορία απλώς επαναλαμβάνεται.
Δημοσίευση σχολίου