Να φοβάσαι τις μικρές φωνές!

Το 2011 τελειώνει με ορυμαγδό νομικών νέων. Η παραίτηση των δύο εισαγγελέων, η συνάντηση του Πρωθυπουργού με τους Προέδρους των Ανωτάτων Δικαστηρίων, η προφυλάκιση Εφραίμ δείχνουν ότι η Δικαιοσύνη είναι στο μάτι του κυκλώνα.

Είναι γεγονός ότι οι Θεσμοί είναι συνολικά στο μάτι του κυκλώνα βέβαια.

Οι βουλευτές ζητούν λεφτά και κάνουν αγωγές αποζημιώσεων ακόμη και αν δεν κατηγορούνται για κάποιο σκάνδαλο. Λίγο πολύ κάποια δίκη κουβαλάει ο καθένας τους!
Η διοίκηση έχει τα εύσημα της διαφθοράς εδώ και χρόνια. Πλέον "άξιος ο μισθός της" που περιορίσθηκε και τη ζόρισε.
Οι Υπουργοί, οι πρώην Υπουργοί αλλά και οι μέλλοντες αν δεν διώκονται σίγουρα στη συνείδησή μας υπάρχει λόγος σοβαρός να έχουν διωχθεί και να διωχθούν. Φυσικά διώκονται κιόλας παρά το ευνοϊκό γι'αυτούς νομοθετικό καθεστώς.
Οπου και αν ψάξεις δεν βρίσκεις σημείο υγιές να ακουμπήσεις και να ξαποστάσεις.
Καλύτερα με τους άστεγους και τους λαθρομετανάστες να κάθεσαι παρά με την εξουσία.
Γιατί όμως η Δικαιοσύνη?
Η αλήθεια είναι ότι τα τελευταία χρόνια πρωταγωνιστούσε και πρωταγωνιστεί στα πολιτικά και οικονομικά δρώμενα. Οι δίκες του Παπανδρέου, οι καθάρσεις δεν έπεισαν. Οι σπίλωση της πολιτικής ζωής παρέμεινε παρά τις τόσες αποφάσεις που εκδώθηκαν.
Και φυσικά οι πολιτικοί μας συνέχισαν δυναμικά το έργο τους παρά το φόβο της δικαιοσύνης. Εκτός από όσους κράτησαν ίσως αποστάσεις ή πήγαν ειρηνικά στο σπίτι τους. Οπως και αρκετοί δικαστές.
Η δημιουργία των Ανεξάρτητων Αρχών δεν στερέωσε ούτε εξυγίανε τη διοικητική μηχανή. Αντίθετα!
Οι τόσες αναθεωρήσεις του Συντάγματος και οι μηχανισμοί που σκαρφίστηκαν για το καλό μας δεν δούλεψαν. Το ασυμβίβαστο των βουλευτών έπεσε στο Στρασβούργο ως ανεμένετο και αναθεωρήθηκε. Το ασυμβίβαστο του βασικού μετόχου έπεσε στο ΔΕΕ... (αλλά αυτό τώρα τι το θυμήθηκα ...).
Ούτε η διφάνεια αποτέλεσε το κατάλληλο φάρμακο για τα δεινά μας. Τι να σου κάνει μια λεξούλα όταν το σύμπαν όζει. Ανάβηκαν με τη διαύγεια πληροφορίες στο διαδίκτυο ε και?
Τι να σου κάνει μια λέξη που νόημα δεν έχει κανένα? Εδώ η δικαιοσύνη και δεν αρκεί που όλοι μας καταλαβαίνουμε τι σημαίνει.
Η αλήθεια είναι βέβαια ότι παράλληλα με την απαξίωση των θεσμών αυξήθηκαν οι φωνές της ηθικής, της κάθαρσης και της αγιότητας. Οπως συμβαίνει συνήθως. Η υποκρισία σκεπάζει το χάλι.

Γιατί όμως ο Πρωθυπουργός αυτής της παράδοξης κυβέρνησης που στηρίζουν τα κόμματα (ιδίως βεβαια το ΛΑΟΣ!) καλεί πάλει τους εκπροσώπους της Δικαιοσύνης?
Πόσο πιά να τους συναιτίσει?
Πόσο να τους νουθετήσει?
Γιατί ακόμη τους υπολογίζει?

Φυσικά και δεν τους υπολογίζει! Αυτό που φοβάται ο κ. Πρωθυπουργός και όλοι οι ισχυροί αυτού του κόσμου είναι τις μικρές φωνές.
Να γίνω σαφέστερη:
Η δικαστική εξουσία αποτελείται από ένα σύνολο προσώπων (ανεξάρτητο κλπ) που όμως δεν είναι συνολικά ελέγξιμο και ενιαίο. Ποτέ δεν ξέρεις τι σου ξημερώνει με τον πρώτο τυχόντα πρωτοδίκη. Ακόμη και οι ειρηνοδίκες μπορεί να κάνουν ζημιά μεγάλη. Ποιόν να πρωτοκαλοπιάσεις! έναν θα κάνεις πρόεδρο. Οι άλλοι όμως θα κρατήσουν γινάτι.
Εναν θα προάγεις ή θα στείλεις σε επιτροπές, σε διαιτησίες ή θα κάνεις τα στραβά μάτια που "πιάνεται". Οι άλλοι θα το μάθουν. Πολλοί από αυτούς τους άλλους θα φοβούνται. Θα ελπίζουν να γίνουν σαν τους πρώτους. Τους ξεχωριστούς. Θα κάθονται καλά.
Μερικοί όμως δεν θα κάθονται. Περιορίσθηκαν και οι μισθοί βλέπεις. Γκρίνια στο σπίτι. Δικαστές πλέον δεν γίνονται όπως κάποτε οι αποτυχημένοι δικηγόροι. Παιδιά όλων μας είναι και αυτοί που έδωσαν εξετάσεις και πολλοί πέρασαν αμερόληπτα σε μία σχολή, τη σχολή των δικαστών. Οράματα είχαν και αυτοί. Μια αξιοπρεπή ζωή και μία εργασία έξω από τη φρίκη που βιώνουν οι "άλλοι απόφοιτοι των νομικών σχολών".
Ησυχοι άνθρωποι, πολλές γυναίκες που ήθελαν να μεγαλώσουν παιδιά, καλοί άνθρωποι.
Οι μικρές αυτές φωνές που αυτές τις μέρες τρώνε οικογενειακά με τους παπούδες και δεν είναι στο Γκστάαντ ούτε όμως και στον προθάλαμο των φυλακών, είναι πολύ επικίνδυνες για τους θεσμούς.
Και όλο σιγοψιθυρίζουν μεταξύ τους. Ολο και περισσότερο κατανοούν ότι το πράγμα δεν πάει άλλο.
Θα μου πείτε κ. Πρωθυπουργέ και τι θα κάνουν? Όλοι θα παραιτηθούν? Ποτέ δεν ξέρεις.
Καμιά φορά πρέπει τις μικρές φωνές να τις φοβάσαι και να τις ακούς προσεκτικά.
Γι'αυτό κ. Πρωθυπουργέ μην συγκαλείτε τους προέδρους! αυτοί δικοί σας είναι ούτως ή άλλως. Γιορτάστε όπως πάντα τας εορτάς. Ησυχάστε με τους ανθρώπους του κύκλου σας.
Οι άλλοι, ο κάθε πρωτοδίκης Παρακαμπυλίων (που λένε και οι μεγαλοδικηγόροι!) δεν σας αφορούν και πώς να τους ακούσετε και όλους γιορτές μέρες.
Μόνον τη δουλειά τους να κάνουν αρκεί. Λίγοι όχι και πολλοί. Και λίγοι αρκούν αν δουλέψουν. Το οικοδόμημα που τόσο περίτεχνα και κακόγουστα οικοδομείται θα γίνει θρίψαλλα.
Ισως μάλιστα να αρκεί και μόνον ένας. Ο ΕΝΑΣ! ένας να απονέμει δικαιοσύνη φθάνει.
Κουράγιο και ευχές για τις μικρές φωνές απόψε.
Ελπίζω και εύχομαι στο θεό των μικρών φωνών να μην σιγίσουν.

ΑΡΝΗΣΙΔΙΚΙΑ ΚΑΙ ΔΙΚΑΙΗ ΔΙΚΗ

Μας εντυπωσιάζει το πρόσφατο σχέδιο νόμου με ρητές αναφορές στην αιτιολογική του έκθεση για το ότι η ελληνική δικαιοσύνη αρνησιδικεί.

Μετά τόσα νομοθετήματα για την επιτάχυνση της απονομής της δικαιοσύνης διαπιστώνουμε ότι οι δικαστές απειλούνται πλέον με περιορισμό διακοπών και μισθού αν δεν δημοσιεύουν πολλές αποφάσεις όπως απειλείται ο γιός μου με περικοπή χαρτζιλικιού αν μαλώνει με τους συμμαθητές του και αμολάει ακρίδες στην τάξη.

Με χαρά θα υποδεχόμουν κατόπιν αυτού ένα νέο κύκλο δικαστικών αποφάσεων για αστική ευθύνη του δημοσίου λόγω πλημμελούς νομοθέτησης που θα δικαιώσει όλες μας τις θεωρητικές προσδοκίες. Επίσης με χαρά θα δεχόμουν ένα κύκλο δικών για προσβολή προσωπικότητας μέσω νομοθετήματος!

Τα ως άνω δεν σημαίνουν ότι η δικαιοσύνη δεν καθυστερεί στη δουλειά της. Επίσης δεν σημαίνει ότι δεν έχουμε όλοι αγανακτήσει με την κατάσταση που επικρατεί στο σύνολο των θεσμών του κράτους. Το αντίθετο.

Και θλιβόμαστε και ντρεπόμαστε για το μέρος της ευθύνης που μας αναλογεί.
Τούτο βεβαίως δεν μας αποτρέπει από το να μειδιούμε όταν ο καθόλα σεβαστός κ. Μενουδάκος δηλώνει σε τηλεοπτική εκπομπή ότι το κακό οφείλεται στους δικηγόρους που απεργούν.
και συμφωνούμε με τον κ. Ρακιντζή για τις δηλώσεις του όπως με τους θεωρητικούς που εξοργίζονται (όσοι δηλαδή δεν δικηγορουν ή πολιτεύονται. Αξιώνουμε όμως και από τη θεωρία μεγαλύτερη σοβαρότητα και δεινότερη επιχειρηματολογία. Με λιβέλους δεν έχεις αποτέλεσμα.

Ούτε μας αποτρέπει από το να εξοργιζόμαστε από την ανταμοιβή των δικαστών για εύνοια σε κρατικά μέτρα που συχνά συναντούμε κατά τρόπο που όλοι μας πιά μπορούμε να υποθέσουμε ποιός θα γίνει αντιπρόεδρος ή πρόεδρος δικαστηρίου ανάλογα με τα πινάκια των τελευταίων ετών που δίκαζε.

Η κατάσταση των θεσμών είναι οδυνηρή στο σύνολό της. Και φυσικά η δικαιοσύνη πάσχει. Δεν μπορώ όμως να μην γελάσω που θα κόψουμε το χαρτζιλίκι και τις διακοπές στους δικαστές σαν να είναι άτακτα παλιόπαιδα. Οπως δεν μπορώ να μην θρηνήσω που ξέρω ποιά παιδιά θα λάβουν τον έπαινο της εξουσίας για το καλό τους έργο.

Εμπρός λοιπόν! ας αποδείξουμε στην Τρόικα ότι και αφτιά τραβάμε και πιπέρι στο στόμα βάζουμε.Μετά να γυρίσουμε χαρούμενοι πλευρό και να συνεχίσουμε τον ύπνο μας!

το τέλος της SAAB και η Ευρώπη

Η πολυτέλεια στην αυτοκίνηση του διανοούμενου, του εγκρατούς, του μη νεόπλουτου έλαβε τέλος παράλληλα με την σουηδική κάποτε αυτοκινητοβιομηχανία που έκανε και αεροπλάνα. Η σουηδική δικαιοσύνη κήρυξε την πτώχευση και αυτής της εταιρίας.
H Saab ξεκίνησε ως Svenska Aeroplan Aktiebolaget το 1937, κατασκευάζοντας αεροπλάνα, ενώ η κατασκευή αυτοκινήτων ξεκίνησε το 1947. Και οι δραστηριότητες του ομίλου, όσον αφορά την κατασκευή αεροπλάνων και αυτοκινήτων, διαχωρίστηκαν τη δεκαετία του ΄90, με τη δημιουργία της Saab, στην οποία η General Motors απέκτησε μερίδιο 50% το 1990 και τον πλήρη έλεγχο το 2000. Το 2009 η αμερικανική αυτοκινητοβιομηχανία, στο πλαίσιο αναδιάρθρωσής της, έθεσε προς πώληση τη Saab, την οποία αγόρασε η Spyker Cars το Φεβρουάριο του 2010. Στα τέλη Μαρτίου της ίδιας χρονιάς προέκυψαν ξανά προβλήματα ρευστότητας για τη Saab και η παραγωγή της σταμάτησε για να ξαναρχίσει προσωρινά ένα μήνα αργότερα.
«Αυλαία» λοιπόν πέφτει στη Saab. Η αμερικανική αυτοκινητοβιομηχανία General Μotors ανακοίνωσε ότι σταματά την παραγωγή των διάσημων και καλοσχεδιασμένων αυτοκινήτων καθώς δεν προχώρησαν οι διαπραγματεύσεις με την ολλανδική Spyker Cars. Χιλιάδες εργαζόμενοι μένουν στον δρόμο. Εξαγοράσθηκε κάμποσες φορές ακούσαμε και για κινέζους. Οι συνήθεις οικονομικές ανακοινώσεις των ροζ σελίδων. Για αφελείς.

Θα νόμιζε ίσως κανείς ότι παρηγορούμε την τοπική μας δυστυχία. Ομως όχι. Ο κόσμος αλλάζει. Η παγκόσμια αγορά δεν βοηθά ούτε τα καταπληκτικά αυτά αυτοκίνητα που στόλισαν τη ζωή μας με ασφάλεια και δυναμική γραμμή. Είχα και εγώ κάποτε ένα τέτοιο αυτοκίνητο που το θυμάμαι με δέος. Με έσωσε με δύο λάστιχα ταυτόχρονα σκασμένα και δεν κατάλαβα τίποτε. Πετούσε και πετούσαμε μαζί.

Η σουηδική αντίληψη για τον κόσμο με την υποστήριξη του κράτους ξεκίνησε την ιστορία της παράλληλα με άλλες αυτοκινητοβιομηχανίες της Ευρώπης.Η αμερικανική οικονομία προώθησε την πτώχευση. Ε μάλλον δεν χωράμε όλοι στην σύγχρονη παγκόσμια αγορά.
και κράτη και εταιρίες στριμωχθήκαμε στην ανέχεια των καιρών.

Ενας καθηγητής μου στο Paris II έλεγε πως η ιστορία της αυτοκινητοβιομηχανίας συνδέεται με την ιστορία των σύγχρονων κρατών. Δεν μιλάμε όμως ούτε για τα Τραμπαντ ούτε για τις Μπέντλευ. H SAAB ως σύμβολο οδηγεί σε τίτλους τέλος και μια τάξη ανθρώπων που την στήριζαν και οδηγούσαν τα προϊόντα της. Η Ευρώπη θα όφειλε να προβληματισθεί σοβαρά με αφορμή αυτή την πτώχευση. Και να πάψει να γκρινιάζει για την μικρή Ελλαδίτσα που της χαλάει την εικόνα της ευμάρειας στα παγκόσμια φόρα.

Η ΕΚΔΙΚΗΣΗ ΤΩΝ ΜΝΗΜΕΙΩΝ?

Υποστολή της αμερικανικής σημαίας θα γίνει σε ειδική τελετή στη Βαγδάτη, βάζοντας και επισήμως τέλος στην αμερικανική παρουσία στο Ιράκ. Νωρίτερα, ο Μπαράκ Ομπάμα έβαλε τους δικούς του τίτλους τέλους στον πόλεμο, καλωσορίζοντας τους Αμερικανούς στρατιώτες στην πατρίδα.

Οι περισσότεροι από τους 5.500 Αμερικανούς στρατιώτες που βρίσκονταν στο Ιράκ έχουν ήδη επιστρέψει και οι τελευταίοι αναμένεται να γυρίσουν μέσα στις επόμενες ημέρες, αφήνοντας την ευθύνη της ασφάλειας στις Αρχές του Ιράκ.

Μέσα στα εννέα χρόνια του πολέμου οι ΗΠΑ έστειλαν συνολικά 1,5 εκατομμύριο στρατιώτες για έναν ή δύο θητείες στο δύσκολο μέτωπο του Ιράκ, έχασαν 4.500 στρατιώτες (πάνω από 200 υπηρετούσαν στο στρατόπεδο Μπράγκ) και 30.000 τραυματίστηκαν.

Μεταξύ των λοιπών καταστροφών χάθηκαν σημαντικά μνημεία από το λίκνο του πολιτισμού. Σίγουρα ούτε τα μνημεία ούτε οι νεκροί εκδικούνται.

Ομως όποτε θρηνούμε την τύχη της οικονομίας μας και ερμηνεύουμε παρέα με τους Γκρίνσπαν τα τεκταινόμενα στη Δύση ας ακούμε τις κραυγές των μνημείων.

Πολιτισμοί που βομβαρδίζουν με τόσο τέλεια όπλα αρχαιότητες και παιδιά είναι καταδικασμένοι στα χειρότερα δεινά. Αυτοδικαίως.

Μια ωραία πρωτοβουλία της Ποταμίτης Βεκρής

Συνήθως είναι ο φίλος μου ο Σωτήρης ο Φέλιος που μας καλεί σε διάφορα πολιτιστικά δρώμενα στα οποία πρωταγωνιστεί. Ολοι δα το γνωρίζουν και εμείς δεν έχουμε να προσθέσουμε και πολλά. Τελευταία όμως κάτι περισσότερο κινείται στα πολιτιστικά πράγματα των δικηγόρων.
Ο Ζέπος ο Δημήτρης παίζει σινεμά.
στην ταινία του Λάνθιμου νομίζω κάποιος συνάδελφος από την Ποταμίτης Βεκρής.
Τώρα και μια πολύ ενδιαφέρουσα έκθεση φωτογραφίας- ζωγραφικής - mixed media των Νικολαρείζη- Λιναρδάκη- Βαϊοπούλου. Εγκαίνια στις 16/12 στις 8, στο στολίδι της Νεοφύτου Βάμβα φυσικά!
Αρκετά με τα οικονομικοπολιτικά συνέδρια προβολής με πληρωμένη εισήγηση! αρκετά τα αντιεπιστημονικά αυτά fora! μια καλλιτεχνική πρωτοβουλία δείχνει ότι ο δικηγόρος παραμένει δικηγόρος. Οπως πάντα: μέσα στην αγορά, μέσα στην οικονομία, στις τέχνες αλλά πάντα αυτόνομος και ανεξάρτητος.
καλή επιτυχία.

ΑΜΑΡΤΙΕΣ ΓΟΝΕΩΝ

Η ορκωμοσία της νεαρής Ελβίνας Βενιζέλου έγινε αφορμή για επιβεβαίωση του ρητού του τίτλου.

Πέραν του γεγονότος ότι κανείς δεν μπορεί να θεωρήσει δίκαιη για μια απόφοιτη την αποδοκιμασία αυτή, καθώς τα παιδιά ποτέ δεν φταίνε, το γεγονός επισημαίνεται καθώς κανείς δεν θα μπορούσε ποτέ να φαντασθεί λίγα χρόνια νωρίτερα ένα ανάλογο διάβημα.

Παιδιά καθηγητών ορκίζονται στις σχολές που διδάσκουν οι γονείς τους συνεχώς και συχνά επιστρέφουν για να διδάξουν με τη σειρά τους στις ίδιες. Κανείς δεν αποδοκίμασε μέχρι σήμερα. Ο κανόνας μάλιστα είναι να επιδοκιμάζονται θεσμικά οι μορφές αυτές διαδοχής.

Παιδιά πολιτικών επίσης διακρίνονται και διαδέχονται τους γονείς τους. Ποιός θα το αμφισβητούσε τάχα? Κανείς μέχρι σήμερα δεν διανοήθηκε να αποδοκιμάσει έναν υποψήφιο πρωθυπουργό για το λόγο αυτό. Αντίθετα τον προτιμούσε.

Γονείς παιδιών παρευρίσκονται στις ορκωμοσίες τους και τα καμαρώνουν ανώνυμοι και επώνυμοι. Ποιό το κακό?

Γιατί λοιπόν τάχα τέτοιο ξέσπασμα οργής στο πρόσωπο της νεαρής Ελβίνας και του μπαμπά της?

Εχει να κάνει με το ΑΠΘ όπου διακρίθηκε ο πατέρας?

Εχει να κάνει με τη διάψευση που συνεπάγεται η ανέλειξη ενός νέου καθητητή?

Έχει να κάνει με τον τροχό που γυρίζει όταν αναθεωρείς το Σύνταγμα και ψηφίζεις το 14.9?

Γιατί τάχα?

Από την άλλη μεριά δεν μπορεί κανείς να μην εντάξει το συγκεκριμένο ξέσπασμα στο γενικότερο κλίμα που δυσκολεύει κάθε κοινωνική παρουσία των πολιτικών οπουδήποτε. παντου η γιούχα, παντού η οργή. Οι πολιτικοί πλέον στην Ελλάδα κινδυνεύουν από γιαούρτι!

Η οργή για την απόγνωση που επάγονται τα τόσα ψέμματα, η τόση αναμονή χωρίς διέξοδο, η τόση ματαίωση για τους νέους που τους απαγορεύουμε να ονειρεύονται.

Τούτο για μένα είναι καλό. Αναδεικνεύει αφύπνιση της μάζας που μέχρι τώρα ζητούσε από τον αγά να τη σφάξει για να αγιάσει. Που δεν σήκωνε κεφάλι στην εξουσία παρά τα διαβήματα της γενιάς του Πολυτεχνίου που κατέληξαν σε υπουργικές καρέκλες.

Κάποτε έπρεπε η εξουσία να αμφισβητείται και από κάποιον άλλο πέραν του Λαζόπουλου και των μολότωφ στην Ελλάδα. Μόνον έτσι μπορεί άλλωστε να βελτιωθεί ή να ανατραπεί.

Με νου και κρίση.

Προσωπικά συγχαίρω τη νεαρή Ελβίνα Βενιζέλου και της εύχομαι καλή σταδιοδρομία.

Συγχαρητήρια αξίζουν και στους γονείς που με τόσες... θυσίες ανάστησαν το παιδί τους. Ο υπουργός Βαγγέλης Βενιζέλος συχνά μιλούσε για την εβδομάδα των 10 ημερών, αν δεν κάνω λάθος, ενόψει του να συναντά το παιδί του. Η συνάδελφος μητέρα της πέτυχε να κληρονομήσει το επιστημονικό ταλέντο και των δύο και να παραμείνει κομψή και λυγερή η κόρη της (για να λέω και εγώ τον καημό μου...). Ποιός δεν θυμάται το διάσημο χορό του πατέρα και της κόρης?

Μπράβο λοιπόν σε όλους.

Μπράβο και στα παιδά που φώναξαν. Είναι η πρώτη φορά. Δεν λές νεκροθάφτη έναν υπουργό κάθε μέρα. Εναν καθηγητή και υπουργό μάλιστα ποτέ! Αλλάζει ο κόσμος. Η διαμαρτυρία είναι πολιτικη πράξη!

Ελπίζω όταν η Ελβίνα γίνει υποψήφια για μία θέση στο ΑΠΘ οι φοιτητικές νεολαίες να θυμούνται την αντίδραση αυτή και να μην συνηγορήσουν όπως κάνουν πάντα σε τέτοιες περιπτώσεις υπέρ της διαδοχής επωνύμων σε βάρος της αξιοκρατίας. Αν πάλι η Ελβίνα Βενιζέλου το αξίζει εύχομαι ολόψυχα να την ψηφίσουν.

Με λίγα λόγια ας τελειώνουμε με τις προκαταλήψεις και ας ξεκινήσουμε κάποτε να λέμε τα πράγματα με το όνομά τους.

Εστω και αν οι στιγμές μοιάζουν αταίριαστες και τα παιδιά σίγουρα δεν φταίνε.

ημέρα κατά του AIDS ή κάθε εποχή και η πανώλη της!

Η ιδιαιτερότητα της 1ης Δεκεμβρίου είναι γνωστή ακόμη και σε αυτούς που δεν θεωρούν επιτυχή την επικοινωνιακή επιλογή των ημερών "αφιερωμάτων" σε διάφορες ιδέες, πρόσωπα ή καταστάσεις. Η ημέρα λοιπόν αυτή είναι αφιερωμένη κατά του AIDS και επιτρέπει την ανοιχτότερη ας πούμε συζήτηση για το θέμα. Εκατομμύρια παιδιά μολύνονται μας λέει ένα ιατρικό δημοσίευμα.Εκτός ελέγχου η εξάπλωση του ιού στη χώρα, μας λέει άλλο δημοσίευμα.
Σειρά εκδηλώσεων έχουν προγραμματισθεί και αξίζει να τις επισημάνουμε και από εδώ.

Ο διάλογος για το aids από την δική μας πλευρά συμποσούται τάχα σε μερικές αποφάσεις δικαστηρίων που έδωσαν μεγάλες αποζημιώσεις λόγω αστικής ευθύνης του Δημοσίου, όταν προκλήθηκε από μολυσμένη μετάγγιση?

Ευθύνη του κράτους δεν υπάρχει όταν γίνεται ευρεία χρήση με κοινές σήριγγες έξω ας πούμε από το Υπουργείο Πολιτισμού και στα βλέμματα των σωμάτων ασφαλείας που προστατεύουν τον Υπουργό αλλά όχι τους πολίτες?

Με συμπάθεια ακούμε τον υπουργό υγείας να κάνει έκκληση για την πορνεία και την χωρίς προστασία συνεύρεση με μολυσμένες παράνομες πόρνες... πολλές εκ των οποίων είναι έξω από το Υπουργείο του όπως μας είπε. Ομως αλήθεια, το κράτος δεν έχει υποχρέωση να ελέγχει την παράνομη πορνεία και τους παράνομους αλλοδαπούς? Γιατί επί Ολυμπιακών Αγώνων το έπραξε? Η μήπως και αυτά είναι ενδιαφέροντος της Τρόικας η οποία πρέπει να έρθει να δοκιμάσει τις πόρνες μία μία και μετά να τις μαζέψει και να τις στείλει όπου δει αυτοπροσώπως?

Η πενία του κράτους σημαίνει ότι καταλύεται το κράτος? Αν λοιπόν δεν μας καλούν σε αυτοδικεία ενόψει της αδυναμίας να μας προστατέψει το κράτος μας μήπως μας προκαλεί σε αγωγές αστικής ευθύνης? ή μήπως πρέπει να πρυτανεύσει η σκέψη ότι δεν θα πάρουμε φράγκο και να τις κερδίσουμε αφού ουκ αν λάβεις παρά του μη έχοντος...

Κάθε εποχή έχει και την πανώλη της. Χαμένες ψυχές στην αρχή πολλές, διάσπαρτος θρήνος και μετά λήθη. Το aids εμφανίσθηκε να είναι η τιμωρία της σεξουαλικής απελευθέρωσης των 60 και 70. Φυσικά και η τιμωρία της απελευθέρωσης του ομοφυλοφιλικού κινήματος και της αποδοχής του. Τότε κάθε συντηριτικός θα σκεπτόταν μέσα του ότι : καλά να πάθουν ....
Σήμερα αυτό δεν ισχύει. Σήμερα μάλιστα πολλοί μολύνονται για να λάβουν επίδομα μιας και δεν έχουν άλλους πόρους. Σήμερα όλοι ξέρουμε ότι το aids δεν ήταν θεόσταλτη ποινή και άφθονοι ομοφυλόφιλοι κατέχουν δημόσιες θέσεις στην Ευρώπη ενώ το ΔΕΕ τους δίδει και συνταξιοδοτικό δικαίωμα. Ο κόσμος αλλάζει αλλά οι "πανώλες" χρειάζονται.
Για να εμπνέουν το φόβο. Για να οδηγούν τα παιδιά σε ηλεκτρονικό ασφαλές σεξ και όχι σε σωματική επαφή που μολύνει.
Δεν ξέρω τι μολύνει περισσότερο. Η μέρα απαιτεί αναδρομή στο σύνολο των νόσων που απέκτησαν κοινωνικό χαρακτήρα και στα αίτιά τους.
Δυστυχώς η επαγγελματική διαστροφή κολάει στις αποζημιώσεις. Στη συνταγματική υποχρέωση του κράτους να μεριμνά για τη δημόσια υγεία. Για όποιον θέλει να αποκτήσει περαιτέρω μια ιδέα ας δει και εδώ και εδώ.
Σήμερα επίσης σκέπτομαι κάμποσους φίλους και συναδέλφους που έφυγαν από την αρρώστια αυτή. Ο πρώτος στο σεμινάριο συνταγματικού δικαίου στις αρχές της δεκαετίας του 80 όταν είμασταν φοιτητές. Τότε που κανείς δεν είπε ανοιχτά πως χάθηκε.