Θέλω να σας ευχαριστήσω για την ευκαιρία που μου δίνετε να καταθέσω την δική μου εμπειρία σαν γυναίκα μετανάστρια, που ζει σε αυτήν την χώρα εδώ και 13 χρόνια. Δεν ξέρω εάν ανταποκρίνομαι σε αυτό που θα αποκαλούσε κανείς «αντιπροσωπευτικό δείγμα». Ξέρω, όμως, ότι κάθε άνθρωπος είναι ξεχωριστός, μοναδικός. Τον χαρακτηρίζει η καταγωγή του, το φύλο του, το χρώμα του, η θρησκεία του. Τον χαρακτηρίζουν η στάση ζωής του και η συμπεριφορά του. Σε αυτή την χώρα ένιωσα, άλλοτε την αποδοχή και άλλοτε την απόρριψη. Ποτέ δεν ένιωσα την απόρριψη εξαιτίας της καταγωγής μου. Ίσως για κάποιους άλλους αυτό να συνέβη. Γνωρίζω ότι συνέβη.
Ένιωσα, όμως, την απόρριψη εξαιτίας του φύλου μου. Θέλω με αυτό να πω ότι το ζήτημα των ανισοτήτων, ακόμη και της περιθωριοποίησης, είναι πολύ πιο σύνθετο από αυτό που παρουσιάζεται κάτω από ταμπέλες που τα τελευταία χρόνια έχουν γίνει της μόδας. Κι ότι για να μπορέσουμε να περιορίσουμε τις διακρίσεις στην κοινωνική, την οικονομική και την πολιτισμική πραγματικότητα που βιώνουμε, ως κοινωνίες και ως μεμονωμένα άτομα, πρέπει να μιλήσουμε κατ’αρχήν, για αξίες, αξίες που ενώνουν και που εμπνέουν συλλογικότητα και αλληλεγγύη.
Αυτές τις αξίες μπορούμε να τις αναζητήσουμε στην μεγάλη παράδοση του ανθρωπισμού, στο πάντρεμα της κλασικής φιλοσοφικής σκέψης των αρχαίων και του Διαφωτισμού. Στα δύο, δηλαδή, συστατικά που συνθέτουν την Ευρωπαϊκή Ταυτότητα, όχι, όμως, ακόμη, δυστυχώς και την τρέχουσα Ευρωπαϊκή πολιτική πρακτική. Ως πολίτες της Ελλάδας, της Ευρώπης και του κόσμου παρακολουθούμε με αγωνία την αδυναμία των πολιτικών μας ηγεσιών να μετουσιώσουν αυτή την μοναδική κληρονομιά των Ιδεών και των Αξιών σε ένα ολοκληρωμένο σύστημα διακυβέρνησης και σε ένα εναλλακτικό πρότυπο των σύγχρονων κοινωνιών, απέναντι στα παγκόσμια αδιέξοδα που γεννά η θεωρία του «πολέμου των πολιτισμών».
Βλέπουμε τη μισαλλοδοξία, το φανατισμό και τη βία να εξαπλώνονται, είτε σαν κρατικές πολιτικές, είτε σαν ατομικές συμπεριφορές. Βλέπουμε, όμως, με ελπίδα και την κοινωνία των πολιτών να οργανώνει τις δικές της άμυνες και να ορθώνει τη δική της αντίσταση σε φαινόμενα που ακυρώνουν τις αξίες του πολιτισμού μας. Η κοινωνία των πολιτών δείχνει τον δρόμο που πρέπει να ακολουθήσουμε. Μπορεί να οριστεί ως μια πορεία που έχει τρία βασικά στάδια.
Το πρώτο στάδιο, ας το αποκαλέσουμε «γνωριμία». Γνωριμία με το «διαφορετικό» που ζει δίπλα μας, που ονειρεύεται να χτίσει ένα καλύτερο μέλλον, μία καλύτερη ζωή. Οι περισσότερες μετανάστριες είναι γυναίκες που ακολουθούσαν τους συζύγους τους ή τους συντρόφους τους στην περιπέτεια της ξενιτιάς. Είναι μανάδες που αγωνιούν για την υγεία, την εκπαίδευση και την ευτυχία των παιδιών τους. Υπάρχουν και άλλες. Πολλές από αυτές γίνονται καθημερινά εμπόρευμα στην αγορά μίας κοινωνίας όπου το φύλο τους γίνεται καταδίκη και η ομορφιά καθημερινή κατάρα. Ας κάνουμε μία προσπάθεια να γνωρίσουμε αυτά τα πρόσωπα που κυκλοφορούν ανάμεσά μας, χωρίς να παγιδευόμαστε από τα στερεότυπα που έχει επιβάλλει ο σεξισμός.
Το δεύτερο στάδιο είναι η αποδοχή. Όχι η αποδοχή του αυτονόητου, ότι, δηλαδή, «οι μετανάστριες είναι άνθρωποι», αλλά του ορθού, ότι, δηλαδή, «οι μετανάστριες είναι άνθρωποι με δικαιώματα». Με ενοχλεί να ακούω ότι πρέπει να διεκδικώ από τους άλλους να με ανεχτούν. Με ενοχλεί η λέξη «ανεκτικότητα», όπως με ενοχλεί και η «φιλανθρωπία». Στη θέση της «ανεκτικότητας» πρέπει επιτέλους να μπει ο σεβασμός στη «διαφορετικότητα».
Η αναγνώριση και η σύνθεση των πολλών και αστείρευτων δυνατοτήτων που ανοίγει για την συλλογική πρόοδο, η ένωση των διαφορετικών ταλέντων, των διαφορετικών εμπειριών και των διαφορετικών ικανοτήτων οδηγεί στο τρίτο και τελευταίο στάδιο. Συγκεκριμένα, το τρίτο στάδιο, είναι η σύνθεση αυτών των δυνατοτήτων σε ένα ολοκληρωμένο σχέδιο. Δηλαδή, αυτό που πέτυχαν άλλες χώρες, βασιζόμενες ακριβώς σε αυτήν την διαφορετικότητα, για να προωθήσουν την οικονομική τους ανάπτυξη, την συλλογική ευημερία και να ισχυροποιήσουν τον ρόλο τους σε περιφερειακό και παγκόσμιο επίπεδο.
Αυτό είναι ένα διαχρονικό ιστορικό δίδαγμα. Σημερινό και διαχρονικό. Είναι το δίδαγμα του Χριστιανισμού, του Διαφωτισμού. Είναι το μήνυμα της ανυπακοής και της μη-βίας του Γκάντυ, είναι το ανεκπλήρωτο, ακόμα, όνειρο της γενιάς του Μάρτιν Λούθερ Κινγκ. Είναι τα λόγια με τα οποία περιέγραψε το όραμά του για τον κόσμο ο Μέγας Αλέξανδρος, που θέλω να τα επαναλάβω κλείνοντας αυτή την παρέμβασή μου, γιατί πιστεύω ότι αντηχούν από το βάθος των αιώνων, ένα γνήσιο ανθρώπινο και οικουμενικό σάλπισμα συνειδήσεων και ψυχών.
“Σας εύχομαι, τώρα που τέλειωσαν οι πόλεμοι, να ευτυχήσετε με την ειρήνη. Όλοι οι θνητοί από δω και πέρα να ζήσουν σαν ένας λαός, μονιασμένος, για την κοινή προκοπή. Θεωρείστε την Οικουμένη πατρίδα σας, με κοινούς τους νόμους, όπου θα κυβερνούν οι άριστοι, ανεξάρτητα φυλής. Δεν ξεχωρίζω τους ανθρώπους, όπως κάνουν οι στενοκέφαλοι, σε Έλληνες και σε βαρβάρους. Δεν μ' ενδιαφέρει η καταγωγή των πολιτών, ούτε η ράτσα που γεννήθηκαν. Τους καταμερίζω μ' ένα μόνο κριτήριο - την αρετή. Για μένα κάθε καλός ξένος είναι Έλληνας, και κάθε κακός Έλληνας είναι χειρότερος από βάρβαρο. Αν ποτέ σας παρουσιαστούν διαφορές, δε θα καταφύγετε ποτέ στα όπλα, παρά θα τις λύνετε ειρηνικά. Στην ανάγκη θα σταθώ εγώ διαιτητής σας. Το Θεό δεν πρέπει να τον νομίζετε σαν αυταρχικό Κυβερνήτη, αλλά σαν κοινό Πατέρα όλων, ώστε η διαγωγή σας να μοιάζει με τη συμβίωση που κάνουν τ' αδέλφια στην οικογένεια. Από μέρους μου σας θεωρώ όλους ίσους, λευκούς και μελαψούς και θα ήθελα να μην είστε απλά μόνον υπήκοοι της Κοινοπολιτείας μου, αλλά όλοι μέτοχοι, όλοι συνεταίροι. Όσο περνάει απο το χέρι μου, θα προσπαθήσω να συντελεστούν αυτά που υπόσχομαι. Τον όρκο που δώσαμε με τη σπονδή απόψε κρατήστε τον σαν συμβόλαιο αγάπης.”
Aννα Παντιτς
Μοney Show-
Forum Ευρωπαίος Πολίτης
1 σχόλιο:
Η εκδήλωση εν μέσω φωτιών και ξυλοδαρμών ήταν πράγματι εξαιρετική. Οι ομιλητές μας συγκίνησαν και μας προβλημάτισαν. Και έτσι πρέπει να γίνεται, όταν υπάρχουν προβλήματα και αδικίες. Το βασικότερο όμως είναι να μην τα ξεχνάμε όταν καταλαγιάζουν οι πρώτες αυθόρμητες εντυπώσεις. Όταν επιστρέφουμε στη βολή και την ησυχία μας.
Μην ξεχνάμε άλλωστε ότι κι εμείς οι Έλληνες είμαστε λαός μεταναστευτικός και προσφυγικός. Δεν πρέπει να λησμονούμε το παρελθόν μας τώρα που για μας τα πράγματα είναι κάπως καλύτερα.
Δημοσίευση σχολίου