Ολοι οι νομικοί παρακολουθούμε εδώ και μέρες την συνέχεια του σήριαλ "Γλυκερία (για άλλους Ελένη) Σιούτη" που αφορά στο γεγονός ότι η υπόψη συνάδελφος και καθηγήτρια διοικητικού δικαίου δικηγορούσε έντονα πριν αναλάβει τη θέση νομικού συμβούλου, ή προσωπάρχη ή όπως αλλιώς λέγεται, στο γραφείο πρωθυπουργού.
Λέω όλοι διότι τόσο το στοιχείο κουτσομπολιό, όσο και η επικαιρότητα της διαφάνειας καθιστούν το ζήτημα γαργαλιστικό. Ολο και περισσότερα blog ανακαλύπτουν δίκες και υποθέσεις που έλαβε μέρος το υπόψη γραφείο στο παρελθόν πάντα, και το δίχως άλλο μια έρευνα στη Νόμος ή σε νομικά περιοδικά για τους επιμελέστερους θα μπορούσε να επιβεβαιώσει το.... σκάνδαλο: πράγματι, η ξανθιά καθηγήτρια με τα γυαλιά και το παιδικό πρόσωπο ήταν ... μεγαλοδικηγόρος. Οι πελάτες της συγκαταλέγονται στους κακότερους κακούς. Τους ξέρουμε από τις εφημερίδες. Και τώρα με τα καμώματά της λερώνει το άσπιλο πρωθυπουργικό γραφείο. Οι διαπλεκόμενοι έχουν θέμα. Και ο τύπος βρήκε άλλο ένα σκάνδαλο να ασχοληθεί.
Ολοι μας το παρακολουθούμε σιωπηλοί το θέμα γιατί ποιός τολμά να πει ότι:
δεν τρέχει τίποτε ως προς τις υποθέσεις που κάποιος χειρίσθηκε στο παρελθόν αλλά τρέχει αν τις χειρίζεται παράλληλα (ασυμβίβαστο!) ή στο μέλλον ... ( αποζημίωση...)
δεν τρέχει τίποτε με τους κακούς πελάτες, αφού όλοι οι πελάτες των δικηγόρων κακούτσικοι μοιάζουν, αλλά τρέχει αν οι κακοί του υπόψη δικηγόρου ευνοούνται ή αθωόνονται όταν ο δικηγόρος αποκτήσει άλλη καρέκλα θεσμική
δεν τρέχει τίποτε αν ένας δικηγόρος δικηγορεί και κερδίζει τα προς το ζην με την εργασία του, τρέχει αν τα κερδίζει από τα χόμπι του και δη αν αυτά είναι παράνομα.
Το πώς και γιατί ένας δικηγόρος απόφασίζει να κάνει και άλλες εργασίες πχ να γίνει καθηγητής (γιατί και αυτός τρεις και εξήντα παίρνει) ή σύμβουλος υπουργού ή πρωθυπουργού (ομοίως τρείς και εξήντα) προβληματίζει: ή είναι ήρωας και μάγκας, ή βαρέθηκε το χρήμα και θέλει τη δόξα, ή είναι πονηρούλης και έχει άλλους στόχους συνθετότερους. Αυτό όμως το τελευταίο μένει να αποδειχθεί. Εκ προοιμίου δεν καταδικάζεις κάποιον γιατί δεν ξέρεις τις προθέσεις του.
Αν το κάνεις προβαίνεις στο αυτό νομικό και ηθικό ατόπημα του "Βασικού Μετόχου" που έκρινε τη συγγενική σχέση ως αμάχητο τεκμήριο διαπλοκής. Μόνον έλλειψη κοινωνικής εμπειρίας αποδεικνύει η αφελής νομοθέτηση τέτοιου είδους. Και φευ το κοινοτικό δίκαιο ήταν πιό κοινωνικοποιημένο.
Στη συγκεκριμένη περίπτωση ο ημερήσιος τύπος βιάστηκε πολύ πιστεύω. Δεν έδωσε την ευκαιρία στην υπόψη καθηγήτρια να αποδείξει αν προτίθεται να ενεργεί ως δικηγόρος του Βωβού και των λοιπών πελατών της από τη νέα της θέση ή αν προτίθεται απλά να επιδείξει αλτρουϊσμό και φιλοπατρία. Θα έπρεπε να της δοθεί μια ευκαιρία. Και ποιός καλύτερος εγγυητής της κρατικής νομιμότητας από κάποιον που είχε εμπειρία με καλούς και κακούτσικους πελάτες? Τι καλύτερο νομικό σύμβουλο θα ήλπιζε ο πρωθυπουργός? σίγουρα όχι τον ανεπάγγελτο.
Αλλά η ευκαιρία αυτή δεν δόθηκε. Ο Ημερήσιος Τύπος έσπευσε στο πρότυπο του αναθεωρητικού νομοθέτη να αποδεχθεί το αμάχητο τεκμήριο της ενοχής. Θάχει τους λόγους του και υποθέτω για να λέει τόσα ίσως ξέρει περισσότερα. Το γεγονός όμως παραμένει ότι δεν ενήργησε ούτε σύμφωνα με την αναλογικότητα ούτε σύμφωνα με τη διαφάνεια. Εκρινε και κατέκρινε χωρίς ενοχή και για άγνωστους λόγους στο αναγνωστικό κοινό.
Το δίχως άλλο η κ. Σιούτη δεν χρειάζεται δικηγόρο. Ξέρει καλύτερα να υπερασπισθεί τον εαυτό της αν απαιτηθεί. Ούτε έχω λόγο να την υποστηρίξω. Αυτό όμως που με προβληματίζει στην κοινωνία των "Βασικών Μετόχων", των αμάχητων τεκμηρίων και της εύκολης κατακραυγής είναι ότι λόγω των ασυντόνιστων και πρόχειρων επιθέσεων τελικώς αθωόνονται και οι φταίχτες.
Το δίχως άλλο "η γυναίκατ του Καίσαρα..." αλλά ας της δώσουμε την ευκαιρία να αποδείξει την τιμιότητά της. Δεν μπορεί εκ προϊμίου να θεωρείται άτιμος κανείς επειδή εργάσθηκε και επειδή έζησε από την εργασία του. Ας αποφασίσουμε εντέλει: θέλουμε κληρονόμους ή θέλουμε αυτοδημιούργητους. Αλλά όλα μας φταίνει: και οι μεν και οι δε. Ολοι και όλα.
Το δίχως άλλο πρέπει οι δημόσιοι άρχοντες να είναι άμεμπτοι. Αλλά έλεος βρε παιδιά: αυτό ειδικά δεν το κρίνουν ex cathedra οι εφημερίδες. Οι οποίες βέβαια δεν πρέπει να θεωρούνται εκ προϊμιου βρώμικες...
Αλλά ας μην συνεχίζουμε με τα αυτονόητα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου